Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έγινε… ξαφνικά κακός και διεφθαρμένος επειδή κάποιος αποφάσισε να τον κάνει έτσι τώρα. Όχι. Το πρόβλημα είναι παλιό, βαθιά ριζωμένο και έχει ταμπέλα που γράφει ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ - δύο κόμματα που ξέρουν καλά πώς να παίζουν το παιχνίδι της πελατειακής διαχείρισης.
Το 2001, όταν το ΠΑΣΟΚ «έστηνε» τον Οργανισμό, δεν τον έφτιαχνε για να λειτουργεί σωστά. Τον έφτιαχνε για να μοιράζει λεφτά σε ημετέρους, να καλύπτει τα αστεία «χωράφια» που επιδοτούνταν και να κρατάει τον αγροτικό κόσμο δεμένο στον κομματικό σωλήνα. Και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε να σφυρίζει και να ζητάει εξηγήσεις, το ΠΑΣΟΚ απλά έκανε πως δεν άκουγε - γιατί άλλωστε το πελατειακό κράτος είναι ιερό, σωστά;
Κι έπειτα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ίδια συνταγή αλλά… με άλλο κουτάλι. Το 2017 όχι μόνο δεν καθάρισε το σύστημα, αλλά το έκανε ακόμα πιο… πλούσιο σε φανταστικές εκτάσεις: πέτρες, θάμνους, ακόμα και δάση έγιναν βοσκότοποι. Αστείο; Τραγικό; Και τα λεφτά έρεαν, οι καταγγελίες σκάγανε, και η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητούσε πίσω εκατομμύρια.
Κι όμως, τώρα που το καράβι τρίζει, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ παριστάνουν τους τιμητές της ηθικής. Φωνάζουν, καταγγέλλουν, παριστάνουν τους τιμωρούς - σαν να μην ήταν αυτοί οι βασικοί ένοχοι που έστησαν όλο το καρτέλ της διαφθοράς.
Αλλά, ευτυχώς, κάποιος αποφάσισε να κάνει το αυτονόητο. Η σημερινή κυβέρνηση βάζει χέρι στο βαρέλι του βαθέως κράτους. Το ξήλωμα ξεκινάει από εκεί που η διαφθορά ήταν πιο πυκνή: τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Με τη μεταφορά της αρμοδιότητας στην Ανεξάρτητη Αρχή Διαφάνειας (ΑΔΑΕ), στέλνουμε ένα σαφές μήνυμα: εδώ δεν περνάνε πια τα παλιά κόλπα και τα ρουσφέτια.
Δεν πρόκειται απλά για αλλαγή σε μια διοικητική αρμοδιότητα. Είναι μια τομή. Ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το παλιό σύστημα. Μια υπόσχεση ότι το δημόσιο χρήμα θα πάει εκεί που πρέπει: στους αγρότες, όχι σε φανταστικά βοσκοτόπια ή σε κάποιον λογαριασμό στο εξωτερικό.
Το ρεσιτάλ της ΟΠΕΚΕποκρισίας καλά κρατούσε για δεκαετίες. Οι ίδιοι μαέστροι, οι ίδιες παρτιτούρες: ρουσφέτια, ψεύτικα στρέμματα, επιδοτήσεις σε βράχια και δέντρα. Και τώρα, οι συνθέτες του χάους βγαίνουν στην τηλεόραση και μας κάνουν και τους κριτικούς. Ε, λοιπόν, η παράσταση τελείωσε. Το χειροκρότημα κόπηκε. Και επιτέλους, κάποιος τράβηξε την κουρτίνα σ’ ένα έργο που δεν έβγαζε πια γέλιο - μόνο αγανάκτηση.
