Τι έχει απομείνει από εκείνο το ΠΑΣΟΚ που έβαλε πλάτη στα δύσκολα, σε μια εποχή που τα... γιαούρτια έπεφταν βροχή και ο ΣΥΡΙΖΑ τσουβάλιαζε τα στελέχη του με σκοπό να το σβήσει από τον πολιτικό χάρτη; Τίποτα που να θυμίζει ότι ήταν εκεί, στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Προφανώς ο Νίκος Ανδρουλάκης (ήταν αλλού) θέλει να διαγράψει από τον σκληρό δίσκο του ΠΑΣΟΚ μια ολόκληρη χρονική περίοδο από την ιστορία του. Αυτή της συνεργασίας του με τη Νέα Δημοκρατία και του αγώνα που έδωσαν ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, ο Φλωρίδης, η Διαμαντοπούλου και τόσοι άλλοι απέναντι στην αυταρχική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την εθνολαϊκή Δεξιά.
Αν επρόκειτο για αλλαγή για ιδεολογικούς λόγους –φυσιολογικό για οποιοδήποτε κόμμα–, η «αντιδεξιά» ρητορική του Νίκου Ανδρουλάκη θα ήταν δικαιολογημένη παρά το παρωχημένο του περιεχομένου της. Αλλά, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μια έμμονη ιδέα: να φύγει ο Μητσοτάκης. Δεν τον ενδιαφέρει πού θα πάει η Ελλάδα, αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης.
Αυτός ο σκοπός δικαιολογεί όλα τα μέσα, ακόμα και τους «μυστικούς αρραβώνες» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ παραπαίει γιατί με τη δεύτερη φορά Ανδρουλάκη έγινε πιστό αντίγραφο της Πρώτης Φοράς Αριστερά.
