Οι πληροφορίες αναφορικά με τη σημερινή τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου του με τίτλο «Ιθάκη», αναφέρουν ότι θα επιχειρήσει να θέσει το θέμα του πολυκερματισμού της (κεντρο)Αριστεράς και να διαμορφώσει μια πολιτική πλατφόρμα αναφορικά με το πώς θα νικηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Τα ίδια με αυτά που έχουν και αρχηγοί των –υφιστάμενων– πολιτικών σχηματισμών, αρχής γενομένης από το ΠΑΣΟΚ. Ποια είναι αυτά; Ότι ασχολούνται, με τρόπο που δείχνει εμμονή, με το πώς θα νικηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όχι με το να καταθέσουν μια πρόταση εναλλακτική, τεκμηριωμένη και κυρίως κοστολογημένη για την πορεία της χώρας, την καθημερινότητα, τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Ο πρωθυπουργός από το Λονδίνο αποσαφήνισε ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2027 –με αυτόν στην ηγεσία του κόμματος που θα διεκδικήσει εκ νέου την ψήφο των πολιτών–, τόνισε όμως με έμφαση ότι έχει σχέδιο για τη χώρα για την επόμενη πενταετία. Σχέδιο που επενδύει στην προοπτική με κεντρικό άξονα τη σταθερότητα όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από μεταρρυθμίσεις, τομές στο πλαίσιο της ανάπτυξης και της διανομής του μερίσματος που προκύπτει από αυτή στους πολίτες.
Κάτι που ήδη γίνεται αν ληφθούν υπόψη τα μέτρα στήριξης για το 2026 καθώς και η μεγάλη φορολογική μεταρρύθμιση τα αποτελέσματα της οποίας θα αρχίσουν να γίνονται αισθητά από τον πρώτο μήνα του νέου έτους και –όπως σημειώνουν ο ίδιος και τα κυβερνητικά στελέχη– αποτελούν βασικό παράγοντα ενίσχυσης του εισοδήματος.
Η λογική τού να «φύγει ο Μητσοτάκης» δεν μπορεί να θεωρείται πολιτική πρόταση. Το «...και βλέπουμε» που ακολουθεί συνήθως αυτή τη φράση κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα, αφού κανείς δεν εξηγεί πώς και από ποιους θα κυβερνηθεί η χώρα την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη αναταράξεις και ανακατατάξεις σε διεθνές επίπεδο αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Αν κάποιοι πιστεύουν πως η... οργή θα κυριαρχήσει και θα δημιουργήσει ένα κύμα νεοαγανακτισμένων ώστε να κρυφτεί η απουσία προτάσεων και προγράμματος μάλλον βρίσκονται 10 χρόνια –και βάλε– πίσω. Η επανάληψη υποσχέσεων που μετατράπηκαν σε αυταπάτες αλλά με τεράστιο κόστος για τη χώρα και το σύνολο των πολιτών πόσα ευήκοα ώτα μπορούν άραγε να βρουν...
Η αναζήτηση της αρνητικής ψήφου που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η εύκολη λύση που όμως στη συνέχεια μετατρέπεται σε αρνητικές εξελίξεις. Το ζήσαμε, το περιγράφει στο βιβλίο του ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, άσχετα αν επιδιώκει να δώσει τη δική του... αλήθεια δείχνοντας ως υπαίτιους όλους όσοι επελέγησαν από τον ίδιο.
Τώρα, αν επιδιώκει να αποτυπώσει τον πολυκερματισμό της (κεντρο)Αριστεράς για να στείλει μήνυμα... συμπόρευσης, όπως έκανε για παράδειγμα με την απλή αναλογική που όλοι είδαμε πού οδηγεί, τότε στη φιλοσοφική αυτή... αναζήτηση οι πολίτες μάλλον μένουν εκτός, δεδομένου ότι η πλειοψηφία, η μεγάλη πλειοψηφία, λίγο έως καθόλου ενδιαφέρεται για τα υπαρξιακά προβλήματα με τα οποία ασχολούνται στον συγκεκριμένο χώρο.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
