Η Ελλάδα έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι μπορεί να τρέξει στον ψηφιακό μετασχηματισμό. Από τις εφαρμογές του gov.gr μέχρι τις ψηφιακές υπηρεσίες που πριν λίγα χρόνια φάνταζαν άπιαστο όνειρο, η δημόσια διοίκηση αλλάζει πρόσωπο. Κι όμως, στα πανεπιστήμια, η τεχνητή νοημοσύνη παραμένει περισσότερο μια θεωρητική συζήτηση παρά μια καθημερινή πραγματικότητα.
Η τεχνολογία είναι εδώ: εξατομικευμένη μάθηση, εικονικοί καθηγητές, πλατφόρμες που προσαρμόζουν το περιεχόμενο στις ανάγκες του φοιτητή. Δεν μιλάμε για σενάρια επιστημονικής φαντασίας· μιλάμε για εργαλεία που ήδη διεθνώς. Το ερώτημα είναι γιατί η πανεπιστημιακή αίθουσα στην Ελλάδα κινείται με βήμα σημειωτόν.
Η πολιτεία επενδύει στην καινοτομία και οι φοιτητές είναι πιο έτοιμοι από ποτέ να δοκιμάσουν νέα εργαλεία. Αυτό που λείπει είναι η νοοτροπία αλλαγής μέσα στο ίδιο πανεπιστήμιο: οι καθηγητές που δεν έχουν ακόμη εκπαιδευτεί, οι σχολές που διστάζουν να ενσωματώσουν την τεχνολογία, η γραφειοκρατία που καθυστερεί κάθε καινοτομία.
Η τεχνητή νοημοσύνη δεν έρχεται να αντικαταστήσει τον δάσκαλο· έρχεται να τον ενισχύσει. Να του δώσει χρόνο, να βελτιώσει την αλληλεπίδραση με τον φοιτητή, να ανοίξει στη γνώση σε περισσότερους. Το πραγματικό στοίχημα δεν είναι αν η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί· είναι αν το πανεπιστήμιο θα θελήσει να την αξιοποιήσει.
Η Ελλάδα έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ψηφιακό παράδειγμα. Το στοίχημα τώρα είναι να γίνει και ακαδημαϊκό. Αν αφήσουμε την ΤΝ να παραμείνει απλώς μια «συζήτηση διαδρόμου» στις σχολές, τότε το πανεπιστήμιο δεν θα χάσει μόνο την καινοτομία· θα χάσει και την επαφή του με το μέλλον.
