«Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλον τον καιρό, αλλά όχι όλους όλον τον καιρό» – Αβραάμ Λίνκολν
Το τέρας του λαϊκισμού έδωσε την τελευταία του (μέχρι την επόμενη) μάχη και ηττήθηκε. Προσπάθησε –λυσσωδώς– να κατασπαράξει την αλήθεια και τη λογική, με «αφορμή» το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, ποδοπάτησε τη μνήμη των 57 ψυχών και προσέβαλε βάναυσα τους συγγενείς που βιώνουν τον δικό τους άφατο πόνο και το ανείπωτο δράμα για τον χαμό των αγαπημένων τους προσώπων.
Στη μάχη αυτή, το τέρας του λαϊκισμού είχε «πρόθυμους συμμάχους» ακραία πολιτικά κόμματα, κατ’ επίφαση «συστημικά κόμματα», τυχάρπαστους πολιτικούς και ισχυρά επιχειρηματικά κέντρα, με κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ετερόκλητης ομάδας την τοξικότητα, το μίσος και την εχθροπάθεια.
Όλοι μαζί έσπειραν τον φανατισμό, τη χυδαιότητα και όλοι μαζί διέσπειραν θεωρίες συνωμοσίας για ξυλόλια, παράνομα φορτία και μπαζώματα. Ο στόχος προφανής και... ομολογημένος: να πέσει ο Μητσοτάκης. Τίποτα λιγότερο δεν επεδίωκαν. «Να φύγει ο Μητσοτάκης» και μετά «βλέπουμε», έλεγαν οι πρωταγωνιστές της «συνωμοσίας των Τεμπών», έμπλεοι ενθουσιασμού.
Το (καλοδουλεμένο) σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης που εκπόνησαν οι μουστερήδες των Τεμπών επιχειρήθηκε να εκτελεστεί σε πολλά επίπεδα, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για την κοινωνία έπεσε πάνω στην αλήθεια. Κι εκεί ηττήθηκαν κατά κράτος.
Δεν έπεσε ο Μητσοτάκης, ούτε... εν πλω ούτε εν κινήσει
Η αλήθεια είναι ότι ο δρόμος που επέλεξαν ο πρωθυπουργός και τα συγκεκριμένα κυβερνητικά στελέχη κάποια στιγμή έμοιαζε σκοτεινός, δύσβατος και χωρίς φως στο τούνελ. Το αφήγημα της «συγκάλυψης» που προωθούσαν τα πολιτικά άκρα και γνωστοί μιντιακοί βραχίονες είχε σφιχταγκαλιάσει, σε βαθμό ασφυξίας, την κοινωνία.
Εκμεταλλευόμενοι το τραγικό δυστύχημα και βάζοντας στο «παιχνίδι» κάτι απίθανους «πραγματογνώμονες» και κάτι ανεπάγγελτους «αναλυτές» της συμφοράς, πέτυχαν να δηλητηριάσουν την κοινή γνώμη πείθοντάς την –προσωρινά όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις– ότι τα δύο τρένα δεν τα έβαλε στην ίδια γραμμή ο μοιραίος σταθμάρχης αλλά κάποιο «αόρατο χέρι» του Μαξίμου.
Το αποκορύφωμα όλης αυτής της συνωμοσιολογίας ήταν οι δύο προτάσεις δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε η τοξική αντιπολίτευση. Για να μη μιλήσουμε για το bullying που δέχτηκαν εγνωσμένου κύρους επιστήμονες από πολιτικά πρόσωπα και εκδοτικά μαγαζιά επειδή δεν συμφωνούσαν με τα σενάρια συνωμοσίας που διακινούσαν.
Απέναντι στο ψέμα
Το ότι δεν τα κατάφεραν να πλήξουν καίρια την κυβέρνηση, μόνο τυχαίο δεν ήταν. Τουναντίον. Χρειάστηκε η σθεναρή στάση του ίδιου του πρωθυπουργού αλλά και κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων που με πολιτικό κόστος μπήκαν στη μάχη για να λάμψει η αλήθεια και να χτυπηθεί στη ρίζα του το καρκίνωμα του λαϊκισμού.
Την εποχή που όλα τα έσκιαζε και τα πλάκωνε το τοξικό νέφος της παραπληροφόρησης και της χειραγώγησης του λαού, βγήκαν μπροστά οι Γιώργος Φλωρίδης, Άδωνις Γεωργιάδης, Παύλος Μαρινάκης, Νίκος Ρωμανός, Μάκης Βορίδης και Θάνος Πλεύρης για να υπερασπιστούν αφενός την αλήθεια για το δυστύχημα, αποδομώντας τα χοντροκομμένα fake news της αντιπολίτευσης, και αφετέρου για την τιμή και αξιοπρέπεια της κεντροδεξιάς παράταξης, την ώρα που μέρος της αντιπολίτευσης μιλούσε για τον «δολοφόνο πρωθυπουργό» και για την «εγκληματική κυβερνητική συμμορία».
Ποιος ξεχνάει τη δολοφονία χαρακτήρα που υπέστη ο υπουργός Δικαιοσύνης όταν μίλησε για «πολιτικούς που είναι για τα μπάζα». Εν χορώ, οι συνωμοσιολόγοι τού επιτέθηκαν και με τη δέουσα και επιμελή κοπτοραπτική των δηλώσεων του Γ. Φλωρίδη έλεγαν, χωρίς τσίπα, ότι δήθεν τα «έβαζε με τους συγγενείς».
Ποιος ξεχνάει τις βίαιες επιθέσεις που δέχτηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης από κόμματα, πολιτικούς, μιντιακούς ομίλους και από τα γνωστά τρολ του διαδικτύου. Το «λάθος» του ήταν ότι δεν κρύφτηκε, δεν λιποψύχησε, αλλά επέλεξε να υπερασπιστεί δυναμικά, με τον δικό του τρόπο, την κυβέρνηση της οποίας είναι προβεβλημένο μέλος.
Ποιος ξεχνάει τον πόλεμο που δέχτηκε (και δέχεται) ο Παύλος Μαρινάκης γιατί δεν «συμμερίστηκε» το αφήγημα του συρμού περί «συγκάλυψης» αλλά και «διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» της τοξικής αντιπολίτευσης.
Ποιος ξεχνάει τη στοχοποίηση του Θάνου Πλεύρη από την αντιπολίτευση για την «αποκοτιά» του να αναδεικνύει τα πραγματικά γεγονότα (και ουχί τις μούφες των «ειδικών» και τηλεοπτικών «πραγματογνωμόνων») για το δυστύχημα στα Τέμπη.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Νίκο Ρωμανό, ο οποίος ως εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ έδωσε πολλές μάχες με τους λαϊκιστές για την υπόθεση των Τεμπών. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, μετά την αντιπαράθεση που είχε με τους… απανταχού εραστές των θεωριών συνωμοσίας, δεχόταν μαζικές και χυδαίες επιθέσεις από τους «ταλιμπάν» της αντιπολίτευσης και τα τρολ των 0,60 λεπτών.
Τελευταίος αλλά όχι έσχατος ο Μάκης Βορίδης, ο οποίος ήταν από τους πρώτους υπουργούς που δεν επέτρεψε στην αλαλάζουσα αντιπολίτευση να χυδαιολογεί κατά της κυβέρνησης.
Και κάτι τελευταίο... άσχετο: τα κυβερνητικά στελέχη που προαναφέραμε ήταν αυτά που χάλασαν εν τοις πράγμασι και το αφήγημα της αποκαλούμενης από πολιτικούς και media «εθνικής εισαγγελέα», ήτοι Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία σε κάθε ευκαιρία φωνασκούσε στη Βουλή για την «κακούργα» κυβέρνηση και «μοίραζε» κατηγορητήρια και ποινές σε υπουργούς και βουλευτές της συμπολίτευσης.
