Το πρόσφατο blackout που έπληξε την Ισπανία ήρθε να μας υπενθυμίσει με τον πιο τρανταχτό τρόπο πόσο εύθραυστες μπορούν να γίνουν ακόμη και οι πιο σύγχρονες κοινωνίες όταν χαθεί ο έλεγχος σε κρίσιμες υποδομές.
Σε μια παράξενη πολιτική αντιστοιχία, μπορούμε να δούμε ένα παρόμοιο «μπλακ άουτ» –όχι ενεργειακό, αλλά πολιτικό– στην ελληνική αντιπολίτευση μετά την τραγωδία των Τεμπών. Τότε, το αφήγημα της οργής και της «απόλυτης ευθύνης» φάνηκε αρχικά να ρίχνει βαριά σκιά στην κυβέρνηση.
Όμως, αντί να οικοδομήσουν πάνω σε αυτήν την πρωτοφανή κοινωνική δυναμική μια στιβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης φάνηκαν να παραλύουν μετά την κατάρρευση των fake news, σαν να βυθίστηκαν σε ένα blackout στρατηγικής και ουσίας – εξάλλου δεν είχαν και τίποτα να επιδείξουν πριν από αυτό.
Η περίπτωση της Ισπανίας μάς δείχνει ότι, όταν πέφτει το ρεύμα, κάθε δευτερόλεπτο αδράνειας έχει τεράστιο κόστος. Το ίδιο ισχύει και στην πολιτική: όταν η κοινωνία αναζητεί απαντήσεις και διέξοδο μέσα από μια κρίση, η αδυναμία να προσφέρεις όραμα και λύσεις δεν είναι απλώς μια χαμένη ευκαιρία, αλλά ένα ρήγμα αξιοπιστίας που δύσκολα επουλώνεται.
Και τότε έρχεται η ώρα του Μητσοτάκη, που στην ελληνική πραγματικότητα πέτυχε το αδιανόητο: κατάφερε να εξαργυρώσει στο ακέραιο την κρίση εμπιστοσύνης που εκδηλώθηκε στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα του οποίου και ηγείται τα τελευταία χρόνια, προς όφελός του, κερδίζοντας πίσω –όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις– μερίδα αυτών των ίδιων που λίγους μήνες πριν τον αμφισβήτησαν.
Το blackout της αντιπολίτευσης άναψε ήδη από τα μέσα της δεύτερης τετραετίας το πράσινο φως για την τρίτη τετραετία διακυβέρνησης του σημερινού πρωθυπουργού.
