Δεν είναι καινούργιο. Είναι το ίδιο παλιό, κουραστικό και επικίνδυνο πρόσωπο της Αριστεράς: αυτό που εμφανίστηκε άλλη μία φορά στον ΙΑΝΟ, σε μια εκδήλωση για την πολιτική τυμβωρυχία της τραγωδίας των Τεμπών. Εκεί όπου, αντί για αντίλογο, η Αριστερά έστειλε τραμπούκους. Για να ουρλιάξουν, να διαλύσουν και να φιμώσουν.
Η Αριστερά δεν ξέρει να συζητά. Ξέρει μόνο να επιβάλλεται. Από τα αμφιθέατρα όπου βασίλευανοι «συλλογικότητες», μέχρι τους δρόμους όπου όποιος διαφωνούσε έτρωγε ξύλο ή στιγματιζόταν ως «φασίστας», το ίδιο έργο παίζεται εδώ και δεκαετίες. Και πάντα με την ίδια υποκρισία: «Είμαστε υπέρ της ελευθερίας», αρκεί να λες αυτά που θέλουμε να ακούσουμε.
Εκδηλώσεις διαλύονται, πανεπιστημιακοί τρομοκρατούνται, απλοί πολίτες φιμώνονται. Και όλα αυτά στο όνομα μιας θλιβερής καρικατούρας δημοκρατίας όπου ο διάλογος είναι ανεκτός μόνο αν έχει αριστερό πρόσημο. Διαφορετικά; Ξύλο, φωνές, εισβολές. Από αυτούς που αυτοπαρουσιάζονται ως «προοδευτικοί».
Η αλήθεια είναι απλή και ξεκάθαρη: η Αριστερά στην Ελλάδα, διαχρονικά, χρησιμοποίησε τον τραμπουκισμό ως όπλο επιβολής. Όχι γιατί δεν ήξερε να συζητάει, αλλά γιατί ποτέ δεν πίστεψε πραγματικά στη συζήτηση. Πίστεψε μόνο στην επιβολή, στην κυριαρχία και στη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής.
Και όταν σήμερα βλέπουμε ομάδες να εισβάλλουν σε αίθουσες εκδηλώσεων, να ουρλιάζουν «ντροπή» και να προσπαθούν να σταματήσουν μια ειρηνική εκδήλωση, ας μην ξαφνιαζόμαστε. Δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Είναι το DNA μιας Αριστεράς που, όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα, αρχίζει να πετάει πέτρες.
Η ελληνική κοινωνία οφείλει να το δει καθαρά: δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς ελευθερία λόγου, και δεν υπάρχει διάλογος όταν η μία πλευρά απειλεί, προπηλακίζει και τρομοκρατεί. Ο τραμπουκισμός δεν είναι ακραία εξαίρεση στην Αριστερά – είναι δομικό στοιχείο της.
