Όλες οι πολιτικές αναλύσεις θέτουν ως θέμα ένα «κενό» που διαμορφώνεται και το οποίο αναζητεί το πρόσωπο και τον σχηματισμό που θα το καλύψει. Το ερώτημα όμως είναι ποιο είναι αυτό το... κενό. Και τι θα μπορούσε να προσφέρει το… νέο ή η αποκαλούμενη σύγκλιση της Κεντροαριστεράς ώστε να σταματήσει να καταγράφεται το ενάμισι κόμμα, όπου το ένα είναι αυτό της Νέας Δημοκρατίας.
Αν πρόκειται για εναλλακτικές προτάσεις συγκεκριμένες και κοστολογημένες, για σχέδιο διαφορετικό από αυτό της κυβερνώσας παράταξης και του Κυριάκου Μητσοτάκη, να το δούμε και να το συζητήσουμε. Κακά τα ψέματα, σήμερα μόνο η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα διαθέτουν σχέδιο, πρόγραμμα και προτεινόμενες λύσεις που βρίσκουν εφαρμογή. Γι’ αυτό και διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα ανεξαρτήτως κραυγών και… ψιθύρων.
Δηλαδή, θα ρωτήσει κάποιος, μόνο ένα σχέδιο και μόνο οι λύσεις που σήμερα προωθούνται υπάρχουν; Η εύκολη απάντηση είναι όχι. Όμως αυτό το σχέδιο πρέπει να υπάρξει, να κοστολογηθεί και να κριθεί με βάση όλες τις παραμέτρους που πρέπει να συνδυάζει, από τη δημοσιονομική σταθερότητα μέχρι τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Διότι, αν είναι να υπάρξει σύγκλιση μιας Κεντροαριστεράς ή κάτι «νέο», που θα κάνει ό,τι κάνουν σήμερα ο καθένας μόνος στην αντιπολίτευση, τι νόημα έχει; Αν φτιαχτεί ένα «αντιμητσοτακικό μέτωπο» που θα ωρύεται και θα προτείνει, ουσιαστικά, την επιστροφή της χώρας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε.
Και τι θα γίνει με το... κενό; Πρώτα απ’ όλα, να δούμε αν όντως υπάρχει ο χώρος που λέμε ότι υπάρχει και αναζητεί το πρόσωπο και τον σχηματισμό που θα τον εκφράσει. Στην παρούσα φάση, πάντως, αυτό το κενό έχει διαμορφωθεί εξαιτίας του πολέμου που εξαπολύθηκε κατά της κυβέρνησης με αφηγήματα και fake news που πάτησαν πάνω στο θυμικό και στα συναισθήματα των πολιτών μέσα από την εργαλειοποίηση μιας τραγωδίας.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
