Υπάρχουν κόμματα που κάνουν αντιπολίτευση. Υπάρχουν κόμματα που καταθέτουν προτάσεις. Υπάρχουν κι εκείνα που δίνουν μάχη για να ξαναβρούν το βηματισμό τους. Και μετά υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει ένα και μόνο πράγμα με πάθος, συνέπεια και αυτοθυσία: ζητάει εκλογές. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Με αφορμή, χωρίς αφορμή, με σκάνδαλο ή με μια στραβοπαρκαρισμένη καρέκλα υπουργού.
Αυτή τη φορά, η αφορμή ήταν ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Μια υπόθεση που έδωσε το έναυσμα να ακουστεί ξανά το γνωστό σύνθημα: «Εκλογές τώρα!». Όχι αύριο, όχι σύντομα, αλλά τώρα. Και αν γίνεται χτες ακόμα καλύτερα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια σίγουρος αν θα αντέξει άλλη μία δημοσκόπηση. Άσε που στις επόμενες εκλογές παίζεται το εξής δίλημμα: είσοδος στη Βουλή ή είσοδος σε πρόγραμμα αποκατάστασης.
Το αίτημα για εκλογές έχει πια ξεφύγει από την πολιτική και έχει περάσει στον χώρο του πολιτισμού. Είναι παράδοση. Είναι τελετουργία. Είναι χόμπι. Άλλοι πάνε για τρέξιμο, άλλοι ψαρεύουν, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές. Με την ίδια σταθερότητα που ο Ερμής μπαίνει ανάδρομος. Μια εσωτερική ανάγκη, ένα καταφύγιο. Όπως ο καφές το πρωί.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επιστρέψει στην εξουσία. Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή και ανθρώπινη: θέλει απλώς να μείνει στη Βουλή. Με τα τωρινά ποσοστά, αν συνεχίσει έτσι, στις κανονικές εκλογές δεν αποκλείεται να παλέψει για την τρίτη θέση… από το τέλος. Το 3% έχει πάψει να είναι κατώτατο όριο. Είναι πλέον στόχος.
Οπότε, ναι, το αίτημα για εκλογές θα συνεχιστεί. Μέχρι να δικαιωθούν. Ή μέχρι να τους το απαγορεύσει ο εκλογικός νόμος. Ή μέχρι να τους πάρει σοβαρά κάποιος και να τους τις δώσει. Και τότε, ίσως, να είναι αργά. Γιατί το να ζητάς εκλογές είναι ωραίο. Το να συμμετέχεις σε αυτές, όμως, είναι άλλο καπέλο.
