Ακόμη και στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη απορούν με τη στάση του Νίκου Ανδρουλάκη αναφορικά με τα μη κρατικά πανεπιστήμια και το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που καθορίζει τις παραμέτρους για την ίδρυση και λειτουργία παραρτημάτων τους στην Ελλάδα. Τα προσχήματα είναι αστεία και λειτουργούν σε βάρος της εικόνας του κόμματος στην κοινωνία, ειδικά στο κομμάτι εκείνο που υποτίθεται πως το ΠΑΣΟΚ απευθύνεται από ιδρύσεώς του.
Απορούν διότι βλέπουν τους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώνονται στην κοινωνία και γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ της νέας μεταρρύθμισης της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Διαπιστώνουν δε τη στροφή του κόμματος, μάλλον αυτής που επιχειρεί η ηγετική ομάδα επ' αριστερά και εκτιμούν πως αυτό θα στοιχίσει εν όψει των ευροεκλογών.
Υπάρχει όμως μια εξήγηση για την τακτική αυτήν. Πληροφορίες αναφέρουν πως οι δημοσκόποι του Νίκου Ανδρουλάκη, αυτοί που πραγματοποιούν τις λεγόμενες κρυφές δημοσκοπήσεις έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν θα υποστεί ζημιά με τη στάση αυτήν. Καθώς και ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πρέπει να στραφεί στ' αριστερά για να μαζέψει νέους ψηφοφόρους, έστω αυτούς που είχαν φύγει προς Κουμουνδούρου μεριά.
Εν μέρει έχουν δίκαιο. Το ΠΑΣΟΚ έχει πιάσει ταβάνι στη συσπείρωση των ψηφοφόρων του. Στην πλευρά του κέντρου κυριαρχεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ως εκ τούτου άνοιγμα μπορεί να γίνει μόνο προς τ' αριστερά. Ουσιαστικά προτείνουν, και αυτό γίνεται αποδεκτό, στον επικεφαλής του τρίτου κόμματος να μην παλέψει για τις ψήφους του κέντρου. Το θεωρούν ολοκληρωτικά χαμένο παιχνίδι ή επιλέγουν μια πιο εύκολη λύση;
Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Χάνοντας όμως τον ρόλο του στο πολιτικό σκηνικό κινδυνεύει να χάσει και τη… γείωση με την κοινωνία. Και αυτό εν όψει εκλογών, έστω ευρωεκλογών, μπορεί να μετατραπεί σε ανεπανόρθωτο πλήγμα. Η ουσία όμως είναι ότι οι δημοσκόποι της Χαριλάου Τρικούπη διαβάζουν τα στοιχεία κατά το δοκούν. Δείχνουν να αδυνατούν να εκτιμήσουν τα δεδομένα στην κοινωνία, στους νοικοκυραίους όπου το ΠΑΣΟΚ απευθυνόταν στο παρελθόν.
Το χειρότερο είναι πως με τον τρόπο αυτόν –αλλά και με την επιλογή του λαϊκισμού ως τακτικής– μοιάζει όλο και περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν στον οποίο οι πολίτες γύρισαν την πλάτη γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Εν κατακλείδι, λίγο θα απασχολούσαν οι κινήσεις του Ανδρουλάκη, οι παλινωδίες και οι τακτικές που ακολουθούνται αν δεν παραμόνευε πάντα ο κίνδυνος της επαναφοράς του λαϊκισμού και της τοξικότητας στην κεντρική πολιτική σκηνή, την ώρα που η χώρα πρέπει να κάνει το βήμα για να πάει μπροστά.
Άλλωστε οι τύχες των Νίκου Ανδρουλάκη και Στέφανου Κασσελάκη μπορεί να δείχνουν παράλληλες, σίγουρα δεν αφορούν και δεν είναι παράλληλες με αυτές της πλειοψηφίας των πολιτών.
