Τη δική της ιστορία στον… μπαμπούλα των «λαϊκών δικαστηρίων» έχει και η Ελλάδα, με πιο χαρακτηριστικό εκείνο που στήθηκε στην πλατεία Συντάγματος τον Νοέμβριο του 1999 με αφορμή την επίσκεψη του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, ο οποίος… καταδικάστηκε για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και για τη «γενοκτονία του γιουγκοσλαβικού λαού».
Στην παρούσα συγκυρία το πολιτικό σύστημα επιχειρεί για μία ακόμη φορά να δώσει ζωή στα πήλινα ατροφικά πόδια του, «κλέβοντας» αίμα από την τραγωδία των Τεμπών. Σε αυτή την εκστρατεία πρωτοστατεί η αντιπολίτευση, καθώς βρίσκεται σε μία από τις πιο αδύναμες φάσεις στην πολιτική ιστορία του τόπου μας.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, επισήμανε τον κίνδυνο όσον αφορά τις επιδιώξεις κάποιων πολιτικών δυνάμεων να επαναφέρουν τα λαϊκά δικαστήρια. «Αν πληγεί και καταλυθεί και το τελευταίο καταφύγιο της Δικαιοσύνης, τότε πλέον η ουσία του θεσμού πάει στους δρόμους, στις πλατείες, στα λαϊκά δικαστήρια και σε έναν υφέρποντα εμφύλιο», δήλωσε και πρόσθεσε: «Είναι επιδίωξη κάποιων –μιλώ για τους πολιτικούς– να οδηγήσουν τα πράγματα στα λαϊκά δικαστήρια των πλατειών, αυτό είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Είναι κάποιοι που ό,τι δεν πέτυχαν το 2015, το επιχειρούν ξανά. Το 2015, η κ. Κωνσταντοπούλου ως πρόεδρος της Βουλής προσπάθησε να καταλύσει την ύπαρξη της χώρας, μην επιτρέποντας στη Βουλή να ψηφίσει εκείνη τη συμφωνία που έφερε η κυβέρνηση Τσίπρα, το τρίτο μνημόνιο. Δεν τα κατάφερε τότε. Κάποιοι έχουν στο μυαλό τους ότι η δημοκρατία καταλυόμενη μπορεί να ασκηθεί στις πλατείες από τα λαϊκά δικαστήρια και τους λαϊκούς δικαστές».
Οι πλατείες της οργής
Ήταν μέσα Μαΐου 2011, όταν στο Facebook και στο Twitter εμφανίστηκε κάλεσμα για συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, με την υπογραφή «Αγανακτισμένοι», οι οποίοι μιλούσαν για κίνημα κόντρα στην πολιτική λιτότητας που επέβαλαν οι ισχυροί της ΕΕ στον ευρωπαϊκό Νότο και τη χώρα μας.
Σύντομα παρεισέφρησαν κι αναδείχτηκαν ως προστάτες «λούμπεν» στοιχεία, ανάμεσα τους και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής που κατέλαβαν το πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος και δήλωναν οργισμένοι με όλους και με όλα. Με ευκολία και σε κάθε ευκαιρία έστηναν λαϊκά δικαστήρια βάζοντας στο στόχαστρο ακόμα και την ίδια τη Δημοκρατία.
Το πιο πολιτικοποιημένο και οργανωμένο κομμάτι του κινήματος κατέλαβε το κάτω μέρος της πλατείας. Εκεί στήθηκε ο ραδιοφωνικός σταθμός, εκεί γινόταν η γενική συνέλευση κάθε απόγευμα αλλά και οι συσκέψεις των ομάδων εργασίας (όπως καθαρισμού, περιφρούρησης, social media κ.ά.). Αυτή η κινητοποίηση έγινε ο σπόρος για να «φυτρώσουν» οι συνελεύσεις της γειτονιάς, που βοήθησαν σημαντικά τις τοπικές κοινωνίες στα χρόνια της κρίσης.
Στις πλατείες βρήκαν έδαφος και τα... ζιζάνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε την πολιτική υπεραξία και οι ΑΝΕΛ και η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής πήραν το δικό τους μερίδιο στο κίνημα των Αγανακτισμένων. Σε πολλές περιπτώσεις οι δρόμοι γύρω από το Σύνταγμα μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης, με αποκορύφωμα το διήμερο της 28ης και της 29ης Ιουνίου.
Το 2018, χιλιάδες κόσμου διαδηλώνουν και πάλι στην πλατεία Συντάγματος αυτή τη φορά κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα, αντιτιθέμενοι στην ονομασία «Βόρεια Μακεδονία». Και εκεί οι ακροδεξιοί, με… φολκλόρ και άλλες γραφικότητες, διεκδίκησαν το δικό τους μερίδιο.
Εργαλειοποίηση
Στις 26 Ιανουαρίου 2025 το Σύνταγμα γέμισε και πάλι με συνθήματα κοινωνικής διαμαρτυρίας, με αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη, ενώ δίνουν τον επόμενο ραντεβού τους στις 28 Φεβρουαρίου, δύο χρόνια από τη σιδηροδρομική τραγωδία.
Κάπου χαμένοι μέσα στο πλήθος, οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος θα διαλαλούν την… πραμάτεια τους. Το ηθικό πλεονέκτημα της δικής τους ανάγνωσης στο δίκαιο και του διαχωρισμού σε θύματα και θύτες της σιδηροδρομικής τραγωδίας, με τους 57 νεκρούς.
Ο πόλεμος αυτήν τη φορά δεν είναι μόνο στην πλατεία Συντάγματος αλλά στα τηλεπαράθυρα και τις… πίστες του διαδικτύου… Για τον αριθμό των διαδηλωτών, τα… κίνητρα της Μ. Καρυστιανού, τη σειρά που έπαιξε το θέμα στο δελτίο της ΕΡΤ.
Με τις λέξεις «μπάζωμα» και «συγκάλυψη» στήνει χαρακώματα η αντιπολίτευση και ζητάει την αλήθεια στα Τέμπη, επενδύοντας στο να… πάρει το κεφάλι της κυβέρνησης. Λαϊκισμός, στοχοποίηση, ανθρωποφαγία. Αυτή τη γλώσσα μιλούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, έτσι αποκωδικοποιούν τις κοινωνικές αγωνίες και διαμαρτυρίες.
Η εργαλειοποίηση του πλήθους τείνει να γίνει κανόνας. Είτε ως καπέλωμα είτε ως υποβάθμιση, μετατρέπεται σε μέρος του πολιτικού… παιχνιδιού. Και σε αυτή την παρτίδα σκάκι τα κόμματα της αντιπολίτευσης φέρονται αποφασισμένα, από την πρώτη κιόλας κίνηση, να κουνήσουν και τον βασιλιά, που δεν είναι άλλος από τον θεσμό της Δικαιοσύνης…
Η κοινωνία, ανάμεσά τους και οι οικογένειες, οι συγγενείς και φίλοι των 57 θυμάτων, ζητούν να μάθουν την αλήθεια και να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Δεν αποζητούν να στεγάσουν τις αγωνίες, τον θυμό, την οργή τους και το πένθος τους κάτω από κάποια πολιτική αγκαλιά, ούτε ψάχνουν… μεσσίες που θα αναλωθούν σε κηρύγματα για έναν πιο δίκιο και δημοκρατικό κόσμο.
