Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε με… φόρα –που θα έλεγε και η Πόπη Τσαπανίδου– στην κεντρική πολιτική σκηνή μαζί με τα μνημόνια, κυρίως το πρώτο, αυτό που έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος είχε τη Δευτέρα 16 Ιουνίου τα γενέθλιά του, την ίδια ημέρα που γιορτάζεται και ο… Όσιος Μνημόνιος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με μπροστάρη τον Αλέξη Τσίπρα και από πίσω όλους αυτούς που σήμερα θέλουν να μας σώσουν από άλλα… μετερίζια –τα κόμματα που έφτιαξαν μετά τις συνεχείς διασπάσεις– ανέβηκε στο κύμα των αγανακτισμένων όταν μοιραζόταν τις πλατείες με την άκρα δεξιά. Όταν έστηνε κρεμάλες και υποσχόταν σκίσιμο των μνημονίων και χορευτικά από τις αγορές με τα όργανα που θα έπαιζαν οι ίδιοι.
Το 2012 έγινε αξιωματική αντιπολίτευση παίρνοντας τους ψηφοφόρους –κυρίως– του ΠΑΣΟΚτο οποίο σχεδόν εξαϋλώθηκε μέσα από τις απίστευτες κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και το 2015, έχοντας παρουσιάσει ένα πρόγραμμα που μόνο θάλασσα στα Αγραφα δεν περιλάμβανε, ανέλαβε την εξουσία με τη συνεργασία των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου.
Όσα ακολούθησαν είναι γνωστά και παρ’ όλα αυτά οι πολίτες κατέστησαν το κόμμα αυτό μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση που θα μπορούσε να ελέγχει και την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και να συνεισφέρει στη μεγάλη προσπάθεια ν΄ αλλάξει η χώρα σελίδα. Μόνο που ο Αλέξης Τσίπρας, αναζητώντας τον τρόπο χωρίς κόπο, επέλεξε να κάνει την αντιπολίτευση της πλατείας των αγανακτισμένων.
Θα πει κανείς «αυτό ξέρει αυτό κάνει», άλλωστε τότε δεν είχε και συμβούλους για το… rebranding, είχε όμως Πολάκη, Παππά, Τσακαλώτο, Αχτσιόγλου και τ’ άλλα τα παιδιά με τα οποία περπατούσαν στους δρόμους της Γένοβα αναζητώντας τρόπους να αλλάξουν την… Ευρώπη και την τρόικα της οποίας κατέληξαν οι καλύτεροι υπάλληλοι του μήνα, για πολλούς μήνες.
Με τους πολίτες να αναζητούν μια κυβέρνηση με όραμα και πρόγραμμα και κυρίως με τη δυνατότητα να παράγει έργο ώστε να δημιουργηθεί και η απαραίτητη σταθερότητα ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στην απαξίωση. Έβαλαν και οι ίδιοι το χεράκι τους με πρώτο και καλύτερο τον Αλέξη Τσίπρα που από την ήττα του 2023 –τη δεύτερη– είχε αποφασίσει να κλείσει τον κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ. Να βάλει λουκέτο δηλαδή.
Απλά έπαιξε λίγο με τον Στέφανο Κασσελάκη –δεν θα πλήξετε είχε προϊδεάσει ο ίδιος– και μετά βλέποντας πως το πουλέν του δεν θα του έκανε χώρο οδήγησε το κόμμα σε μια διαλυτική διαδικασία που σήμερα το βρίσκει πολυδιασπασμένο από τη μία, απαξιωμένο πλήρως από την άλλη. Όχι ότι χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια. Η πρώτη φορά αριστερά ήταν δεδομένο ότι δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία με όσα είπε και όσα έκανε ως κυβέρνηση σε όλους τους τομείς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν οδεύει απλά προς τα παλιά του ποσοστά. Διαλύεται μέσα σε ένα άνευ προηγουμένου εσωκομματικό ξεκατίνιασμα αποτελώντας πλέον μόνο αντικείμενο για επιθεωρήσεις. Δεν είναι τυχαίο που ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται να επισπεύδει διαδικασίες για δημιουργία κόμματος. Εκτιμά πως δεν θα υπάρχει σύντομα έστω μια πρώτη μαγιά ενώ δεν αποκλείει και το ενδεχόμενο στις επόμενες εθνικές εκλογές –αν παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ– να μην εκλεγεί καν στη Βουλή.
Το Συνέδριο της προηγούμενης εβδομάδα είναι ενδεικτικό της κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ. Θύμιζε εκδήλωση περιθωριακού κόμματος σε σημείο που τόσο οι συμμετέχοντες όσο και οι λίγοι πιστοί οπαδοί που απέμειναν αγανάκτησαν για όσα έβλεπαν και άκουγαν. Το τραγικό είναι ότι ακόμη και εν ενεργεία βουλευτές εμφανίζονται να αναμένουν την επιστροφή Τσίπρα μήπως και αυτός καταφέρει να κάνει ένα κόμμα που θα μπει στην επόμενη βουλή.
Είναι έτοιμοι να την κάνουν από την πρώτη στιγμή οι περισσότεροι, αδειάζουν τον νυν πρόεδρο Σωκράτη Φάμελλο –που όμως μετατρέπεται σε Ανδρουλάκη ως προς τις αλλεπάλληλες πολιτικές γκάφες– σε λίγο θα παρακαλούν να τους δεχθεί στις αγκάλες τους ο πρόεδρος της… καρδιάς τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε και ένα καλό. Κατάφερε να κατεδαφίσει τους μύθους που έχτιζαν χρόνια στον χώρο της Αριστεράς. Από το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα μέχρι την ιδεολογική προσέγγιση θεμάτων που αγγίζουν φτάνουν ή και ξεπερνούν την έννοια της ουτοπίας.
