Η αποκάλυψη για τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη ξένισε πολλούς. Το ίδιο και η απάντηση Τσίπρα πως η συζήτησή τους δεν είχε πολιτικό περιεχόμενο, αφού δεν συνηθίζει να κάνει κινήσεις τυχαία. Πολύ περισσότερο τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ από τη διάσπαση βαδίζει στη διάλυση και αρκετοί σύντροφοί του τον κατηγορούν για την παροιμιώδη σιωπή του και την αποχή του από τις εσωκομματικές διεργασίες – τουλάχιστον στο προσκήνιο, διότι μόνο ο ίδιος και οι συνομιλητές του γνωρίζουν πώς δρα στο παρασκήνιο…
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Aλλωστε, ο κ. Τσίπρας συνήθισε όλα αυτά τα χρόνια να ενεργεί στο παρασκήνιο και κυρίως να περιστοιχίζεται από συνεργάτες που… λατρεύουν τις συνωμοσίες και γενικότερα ενεργούν πίσω από τις κουίντες. Εύκολα βέβαια θα μπορούσε κάποιος να το δικαιολογήσει, λέγοντας ότι αυτή είναι η φύση της Αριστεράς. Oμως, ο ίδιος ισχυρίστηκε πολλάκις ότι πρεσβεύει, τάχα, ένα διαφορετικό ήθος και πως δεν μπορεί να ενεργεί με τέτοιους όρους. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι αυτή που τον διαψεύδει και η περίπτωση Σακελλαρίδη –του ανθρώπου δηλαδή με τον οποίο συναντήθηκε «ως φίλος, για κοινωνικούς λόγους», όπως υποστήριξε ο πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ– είναι χαρακτηριστική. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο ως κυβερνητικός εκπρόσωπος στην πρώτη πρωθυπουργική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ «αδειάστηκε» και υποχρεώθηκε εντέλει σε παραίτηση και αποχώρηση από την πολιτική.
Πολλοί επίσης υποστηρίζουν ότι οι… επιτυχίες του κ. Τσίπρα συνεχίζονται με την «ανακάλυψη» του Στέφανου Κασσελάκη. Είναι γνωστά άλλωστε τα σενάρια που διακινούνται ακόμη και από τους παροικούντες την Κουμουνδούρου για τη σχέση του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον απερχόμενο και ότι ο πρώτος αποτελεί «λαγό» του δεύτερου, εξ ου και η σιωπή του και απουσία του από τις εσωκομματικές διεργασίες. Oτι κινεί δηλαδή τα νήματα στο παρασκήνιο και γι’ αυτό στο πλευρό του κ. Κασσελάκη βρίσκονται άλλοτε στενοί συνεργάτες του κ. Τσίπρα, όπως ο Νίκος Παππάς και ο Παύλος Πολάκης. Πρόσωπα όμως που κάθε άλλο παρά συμπάθειες έχουν εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά για τους δύο συγκεκριμένους υπάρχουν χειροπιαστοί λόγοι: το 13-0 του πρώτου στο Ειδικό Δικαστήριο για την περίφημη υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και τα χαρακτηριστικά του «αψύ Κρητικού» που έχει ο δεύτερος και τις άγαρμπες έως και υβριστικές παρεμβάσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Με δεκανίκι την ακροδεξιά
Ενώ εξάλλου στην εποχή Κασσελάκη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις και οι αποχωρήσεις με αντικείμενο το ποιος είναι περισσότερο… αριστερός, ουδείς μπορεί να λησμονήσει ότι ο κ. Τσίπρας ήταν αυτός που συνειδητά συμπορεύτηκε με τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο για να χρησιμοποιήσει τους ΑΝΕΛ ως δεκανίκι στην εξουσία. Ως κυβερνητικό εταίρο, με άλλα λόγια, αντί να απευθυνθεί στον φυσικό του χώρο –σύμφωνα με τον ίδιο– που είναι η Κεντροαριστερά, δηλαδή (τότε) το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Το χειρότερο όλων είναι όμως ότι πολιτεύτηκε με αυτές τις ιδέες, διότι επηρεάστηκε από τον κ. Καμμένο, ξεχνώντας σε πολλά ζητήματα τις αριστερές του καταβολές και μεταλλάσσοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ερμαφρόδιτο κόμμα, το οποίο πληρώνει σήμερα αυτές τις επιλογές και φαίνεται να έχει εισέλθει σε φάση αποσύνθεσης, χάνοντας πλήρως την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων.
Νωρίτερα, ήταν ο ίδιος που είχε επενδύσει στην ακραία πόλωση και το διχασμό, ο οποίος στην περίοδο 2012-2015, βοηθούσης και της οικονομικής κρίσης, είχε οδηγήσει σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο και σκόρπισε δηλητήριο στην κοινωνία με δολοφονίες χαρακτήρων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τα μηνύματα από την περιβόητη υπόγα και τα τρολ της και τον δικό του, οξύ και διχαστικό αντιπολιτευτικό λόγο. Αυτόν ακριβώς το λόγο που υποσχόταν «να σκίσει τα Μνημόνια» και να τα καταργήσει «με έναν νόμο κι ένα άρθρο», αλλά μετά την τραυματική εμπειρία της διακυβέρνησης του πρώτου εξαμήνου του 2015 οδήγησε με απόφαση Τσίπρα στα… αριστερά Μνημόνια. Τα πιο καλά και τα πιο σκληρά…
