Μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, η Κουμουνδούρου θυμίζει περισσότερο ζωολογικό κήπο παρά πολιτικό κόμμα. Παντού κυκλοφορούν «κροκόδειλοι»: χαμογελούν, μιλούν ευγενικά, αλλά κανείς δεν ξέρει αν ανοίγουν το στόμα τους για να συμφωνήσουν ή για να κατασπαράξουν τον διπλανό τους. Όπως έλεγε και ο Τσόρτσιλ: «Ένας κομμουνιστής μοιάζει με κροκόδειλο. Όταν ανοίγει το στόμα του δεν ξέρεις αν είναι για να χαμογελάσει ή να σε κατασπαράξει.»
Μοναδική εφαρμογή στην ελληνική συριζαϊκή πραγματικότητα: η φαγωμάρα δεν κρύβεται πίσω από ευγενικά λόγια -είναι παντού, έτοιμη να εκδηλωθεί στην πρώτη αφορμή.
Οι συζητήσεις στο κόμμα μοιάζουν με παντομίμα: όλοι κινούνται προσεκτικά, με μισό χαμόγελο, παρακολουθώντας ποιος θα υποχωρήσει πρώτος. Η έννοια της ενότητας μοιάζει πια με ανέκδοτο, και κάθε προσπάθεια συγκράτησης θυμίζει το να προσπαθείς να κρατήσεις ένα ποτάμι με τα χέρια.
Στην Κουμουνδούρου δεν υπάρχει η έννοια της συνεργασίας ή της συλλογικότητας -υπάρχει μόνο η προσπάθεια να προλάβει ο καθένας τον επόμενο, σε έναν κυκεώνα εσωτερικών αντιπαραθέσεων και αδιόρατης κυνικότητας. Όποιος διατηρεί ψυχραιμία, απλώς δεν έχει ακόμα γίνει στόχος.
Στην πραγματικότητα, το κόμμα μοιάζει να ζει σε μόνιμη φουρτούνα, όπου κανείς δεν ξέρει ποιος θα κατασπαραχθεί πρώτος. Τα χαμόγελα είναι προσωπεία και οι καλές προθέσεις συνήθως κρύβουν το επόμενο δόντι που θα εμφανιστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι κόμμα· είναι μια συλλογή κροκοδείλων που κοιτάνε ο ένας τον άλλο με μισό μάτι, έτοιμοι να επιτεθούν στην πρώτη αδυναμία.
