Κάποτε, σε ένα ένδοξο συνέδριο στο περίφημο μπουζουξίδικο, με ολίγη από πίστα και καπνούς λέιζερ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Στέφανος Κασσελάκης χώρισαν τα πολιτικά τους τσανάκια. Ανταλλάχθηκαν βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί, εκτοξεύθηκαν «μαχαιριές» για τα μάτια της βάσης, ο ένας έλεγε τον άλλον «ξεπερασμένο», ο άλλος απαντούσε «μας φλόμωσες στα αγγλικά». Λίγους μήνες μετά, και ύστερα από το πολιτικό hangover, η ζωή τους επιφυλάσσει τη γνωστή ελληνική κατάληξη: θα συνεργαστούν – γιατί η ανάγκη τους ενώνει.
Το θέμα είναι σοβαρό, λένε. Θέλουν να κατηγορήσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και επειδή δεν φτάνουν οι ψήφοι, κοιτάζουν γύρω τους και βλέπουν ποιοι είναι διαθέσιμοι. Εκεί, πάνω στην απελπισία, ανάβει ο προβολέας και εμφανίζεται ο Στέφανος: «Εδώ είμαι παιδιά. Πείτε ένα "ευχαριστώ" και δώστε μου και μια θέση στο κάδρο.»
Ο Κασσελάκης, ο οποίος για να παραμείνει στο πολιτικό ραντάρ ποντάρει πότε στη θεωρία του «παράνομου φορτίου» και πότε στο ποιος θα καταθέσει πιο φορτισμένο κατηγορητήριο, άδραξε την ευκαιρία να τους υπενθυμίσει ότι είναι αναντικατάστατος — τουλάχιστον για τις πρόχειρες αριθμητικές ανάγκες της Κουμουνδούρου. Ή αλλιώς: μπορεί να μην έχετε ενότητα, ηγεσία, ή
ποσοστά, αλλά… έχετε εμένα.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους προτείνει κιόλας να υιοθετήσουν ένα λαϊκής κοπής κατηγορητήριο, αυτό που –λέει– θα φτιάξουν οι συγγενείς των θυμάτων. Δηλαδή, ας μη μπλέκεται η Δικαιοσύνη· ας το πάμε με συγκίνηση, δραματική μουσική υπόκρουση και κοινοβουλευτική συγκυρία. Αν γίνεται, να το προβάλει και η εκπομπή της Αννίτας Πάνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, που είχε περάσει μήνες καταγγέλλοντας τον Κασσελάκη ως πολιτικό φαινόμενο τύπου TikTok, τώρα φαίνεται να καταπίνει την περηφάνια του αμάσητη, μπας και μαζέψει υπογραφές. Καθότι οι αρχές είναι σημαντικές, μέχρι να λείπουν τρεις ψήφοι. Μετά, οι αρχές παίρνουν αναστολή και οι πρώην «πολιτικοί αντίπαλοι» γίνονται ευκαιριακοί σύμμαχοι.
Η Νέα Αριστερά, στο μεταξύ, νίπτει τας χείρας της όπως ο Πόντιος Πιλάτος: δεν υπέγραψε, δεν συμφωνεί, αλλά και δεν θέλει να φανεί ότι χαλάει το πάρτι.
Το ΠΑΣΟΚ απλά παρακολουθεί με ποπ κορν.
Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Αν αποφασίσει να στηρίξει την πρόταση, ακυρώνει τον Κασσελάκη πριν προλάβει να στείλει άλλο ένα Instagram story με τίτλο «όλα για τα θύματα» και φίλτρο με δάκρυα.
Αυτό είναι το δράμα της Κουμουνδούρου: ένας κατηγορούμενος πρωθυπουργός υπάρχει στα σχέδια, αλλά ούτε κατηγορητήριο έχουν έτοιμο, ούτε κόμμα, ούτε κοινή γραμμή. Έχουν όμως μία κοινή ελπίδα: ότι το κοινό τους μίσος για τον Μητσοτάκη μπορεί να σβήσει τη δημόσια γελοιοποίηση που προηγήθηκε.
Αν κάτι μας έμαθε αυτή η ιστορία, είναι το εξής: στην Ελλάδα, η πολιτική είναι σαν τα μπουζούκια. Όσο και να ξεκατινιαστείς με την παρέα σου, στο τέλος της βραδιάς τραγουδάτε όλοι μαζί «πάμε για άλλα». Και αν υπάρχει και προκαταρκτική στα σκαριά, ακόμα καλύτερα.
