Διαβάζω πως ο διευθυντής Ερευνών του Αστεροσκοπείου κύριος Μάνος Σαριδάκης –ο οποίος δεν υιοθετεί τα πορίσματα περί ελαίων σιλικόνης– προτείνει ως ιδανική λύση για τη διερεύνηση της πυρόσφαιρας, που δημιουργήθηκε κατά τη σύγκρουση των δύο τρένων στην τραγωδία των Τεμπών, να δώσει η πολιτεία δέκα εκατομμύρια ευρώ, να αγοραστούν οι μηχανές και τα βαγόνια, και να γίνει το πείραμα της φυσικής σύγκρουσης σε πραγματικές συνθήκες και πραγματικά αναρωτιέμαι τι δεν έχω καταλάβει από αυτό που διάβασα – και εάν είμαι τελικά η μόνη που δεν καταλαβαίνω.
Μάλιστα, προτείνει το πείραμα της σύγκρουσης να πραγματοποιηθεί δύο φορές: τη μία με σκέτες τις μηχανές και την άλλη με εύφλεκτο φορτίο 2,5-3 τόνων.
Η κύρια απορία που μου γεννάται είναι η εξής:
Ποιοι θα οδηγούν αυτά τα δύο τρένα; Δύο πειράματα, από δύο οδηγούς το κάθε πείραμα, μας κάνει τέσσερις ανθρώπους – εκτός και αν αυτό που έχει στο μυαλό του ο κύριος Σαριδάκης αφορά τρένα χωρίς οδηγούς. Όμως εγώ αντιλαμβάνομαι πως η πρότασή του, αφού επιθυμεί φυσικό πείραμα σε απόλυτα ίδιες συνθήκες, αφορά ίδιους ακριβώς τύπους μηχανών, τις οποίες όμως οδηγούν άνθρωποι!
Κάτι δεν κατανοώ σωστά, δεν γίνεται, δεν μπορεί να υπάρχει η παραμικρή υποψία πως ένας άνθρωπος θέλει τέσσερις άλλους ανθρώπους πρωταγωνιστές σε μια σύγκρουση δίχως αύριο – και το ξαναγράφω, κάτι δεν κατανοώ σωστά.
Το θέμα του κόστους των δέκα εκατομμυρίων δεν θα το σχολιάσω. Και ο ίδιος, όπως διαβάζω, αντιλαμβάνεται το μέγεθός του – προσωπικά όμως αν κάποιος με ρωτούσε, θα απαντούσα πως μία και μόνο ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τα εκατομμύρια όλου του κόσμου.
Καλές όλες οι προτάσεις και ανεκτές μέχρις ενός σημείου, αλλά στις προτάσεις που περιλαμβάνουν ανθρωποθυσίες, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
