Για μία ακόμη φορά παρακολουθήσαμε χθες ένα θέαμα που προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, πέραν της βαρύτατης υποτίμησης που υπέστη η νοημοσύνη όσων ανέμεναν από τις τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών να ακούσουν κάτι περισσότερο από εικοτολογίες.
Αυτό, όμως, που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση είναι ότι με τις ομιλίες τους όχι μόνο υποκατέστησαν τη δικαστική έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά επιπλέον υπαγόρευσαν εμμέσως τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης στη βάση ενός «εγκλήματος» και ενός προεπιλεγμένου «ενόχου» και των «συνενόχων» που προσπάθησαν υποτίθεται να το «συγκαλύψουν»! Θα περίμενε κανείς το αυτονόητο από αυτούς που πρωτοστατούν για την προάσπιση των αρχών του κράτους δικαίου στην Ελλάδα: να προστατεύσουν τουλάχιστον το αφήγημά τους αφήνοντας τη Δικαιοσύνη απερίσπαστη να κάνει τη δουλειά της. Το χρέος της εν τέλει να φθάσει στην αλήθεια χωρίς την δημοψηφισματικού χαρακτήρα σύνταξη κατηγορητηρίου μέσω της συλλογής υπογραφών.
Αντ’ αυτού και παραβλέποντας τις δικές τους διαχρονικές ευθύνες στις παθογένειες των δημοσίων συμβάσεων, ενέδωσαν στον λαϊκισμό στήνοντας γκιλοτίνες ώστε να ικανοποιηθεί τω επαναστατικώ δικαίω αίσθημα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ίδια γραμμή τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εκμεταλλευόμενα το «σιωπητήριο» της πλειοψηφίας, από σεβασμό στους νεκρούς.
