Η άποψη ότι οπουδήποτε στον πλανήτη θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα «κόμμα άφθαρτων και αδιάφθορων» που θα πολεμούσε αποτελεσματικά το τέρας της διαφθοράς είναι το λιγότερο ουτοπική και το περισσότερο τυχοδιωκτική. Τα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα σημειώνουν πρόσκαιρες νίκες, αλλά πολύ γρήγορα έρχεται η απογοήτευση. Μια πολύ μικρή ομάδα από άφθαρτους και αδιάφθορους θα μπορούσε ενδεχομένως να δημιουργηθεί, αλλά ένα κόμμα χρειάζεται πολλούς κι εκεί είναι αδύνατον να διασφαλιστεί η ιδανική απόλυτη ακεραιότητα.
Είναι άλλο πράγμα να κουβεντιάζουμε σε μια στενή παρέα δέκα ατόμων όπου γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον (αν και αυτό αμφίβολο είναι) και άλλο ένα κόμμα της τάξης του 25%, με εκατοντάδες χιλιάδες στελέχη.
Δεν είναι τυχαία η φράση «μπορώ να εγγυηθώ μόνο για τον εαυτό μου». Για τον οποίο, άλλωστε, αδιάντροπα εγγυώνται και οι διεφθαρμένοι. Αποδείχθηκε αυτό περίτρανα στην Ιταλία με το λεγόμενο «Κόμμα των δικαστών» και τον δικαστή Ντι Πιέτρο, ο οποίος, αφού διέλυσε τη χώρα, παραδέχθηκε τελικά –μετά τη σύλληψη του γιου του για διαφθορά– ότι νικήθηκε.
Στις 9 Δεκεμβρίου του 2003, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε τη Συνθήκη κατά της Διαφθοράς, με την 9η Δεκεμβρίου να ορίζεται ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς.
Η Λερναία Ύδρα της διαφθοράς καταπίνει κάθε χρόνο θηριώδη ποσά που αφαιρούν δημόσιους πόρους, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών και προκαλώντας έναν γενικό μιθριδατισμό, έναν φονικό εθισμό, μια αποκρουστική βεβαιότητα που συμπυκνώνεται σε φράσεις όπως «όλοι τα παίρνουν» ή «όλοι ίδιοι είναι».
Όχι άδικα. Έχει υπολογιστεί ότι κάθε χρόνο, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πάσης φύσεως δωροδοκίες αγγίζουν το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Η Eurostat είχε παλαιότερα υπολογίσει το κόστος της διαφθοράς στις χώρες-μέλη της ΕΕ στα 120 δισ. ευρώ.
Ωστόσο, επειδή το χρήμα δεν έχει ούτε χρώμα ούτε οσμή, θα ήταν αστείο να ισχυριστούμε πως η διαφθορά μπορεί να εξαφανιστεί λόγω της επικράτησης του ενός ή του άλλου πολιτικού συστήματος ή ιδεολογίας ή κόμματος ή προσώπου – παλαιού ή νέου.
Αρκεί να θυμηθούμε τη διαφθορά των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως αυτό του Τσαουσέσκου στη Ρουμανία και των δικτατοριών, όπως η χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Αδιάφθοροι δήλωναν και δηλώνουν όλοι. Ειδικά αυτοί που πιο πολύ και με περισσότερο πάθος καταγγέλλουν είναι αυτοί που στο τέλος αποδεικνύονται περισσότερο διεφθαρμένοι.
Από δω οι καλοί, από κει οι κακοί; Δεν υπάρχει!
Σε μια συνέντευξή του, ο μεγάλος Περουβιανός συγγραφέας Κάρλος Φουέντες είχε πει: «Η Δημοκρατία έχει στιγματιστεί από τη διαφθορά. Η κατάσταση του σύγχρονου κόσμου είναι η χειρότερη που έχω ζήσει, γιατί ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σου επέτρεπε να είσαι μανιχαϊστής: από δω οι καλοί και από κει οι κακοί. Ήταν σαφές. Σήμερα υπάρχει μια τρομερή σύγχυση».
Με λίγα λόγια, το «από δω οι καλοί, από κει οι κακοί» στην πολιτική δεν ισχύει.
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερη περίπτωση από την περίφημη επιχείρηση «Καθαρά χέρια» στην Ιταλία, το 1991, για την υπόθεση «Μιζόπολη». Με πρωταγωνιστές τους δικαστές του Μιλάνου και επικεφαλής τον εισαγγελέα-σταρ Αντόνιο ντι Πιέτρο, αποκαλύφθηκαν μια σειρά σκάνδαλα παράνομης χρηματοδότησης του Σοσιαλιστικού Κόμματος από τους ισχυρούς του χρήματος.
Ο αρχηγός του κόμματος και πρώην πρωθυπουργός Μπετίνο Κράξι ανακρίθηκε από τον Ντι Πιέτρο και το 1994 διέφυγε στην Τυνησία, όπου παρέμεινε φυγόδικος έως τον θάνατό του, το 2000.
Παράλληλα, διαλύθηκαν τα παραδοσιακά κόμματα, πολιτικοί βρέθηκαν στη φυλακή και μερικοί από αυτούς αυτοκτόνησαν πηδώντας από τα παράθυρα – ένας από αυτούς αθωώθηκε μετά θάνατον! Υποτίθεται δηλαδή ότι καταργήθηκε το παλιό κατεστημένο – το οποίο, πάντως, έδωσε αμέσως τη θέση του σε ένα καινούργιο και γεμάτο δίψα για εξουσία.
Σύμφωνα με την άποψη ότι αν συνενώσουν τις δυνάμεις τους οι «αδιάφθοροι» το πρόβλημα θα λυθεί αυτομάτως και ένας… καινούργιος κόσμος θα ανατείλει, η Ιταλία δεν έπρεπε να έχει πια προβλήματα.
Πώς η «Ιταλία των Αξιών» κατέληξε σε περισσότερη διαφθορά
Αλλά το 2008 η (νέα) ιταλική Αριστερά… ξέμεινε από στελέχη, διότι συνελήφθησαν όλοι μέσα σε έναν μήνα για χρηματισμό! Ανάμεσά τους βουλευτές, δήμαρχοι (στη δήμαρχο της Νάπολι επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός, αν και είχε εκλεγεί ως… νέα και αδιάφθορη), σε μια ολόκληρη επαρχία, τη Βασιλικάτα, το Δημοκρατικό Κόμμα (που εμφανίστηκε ως κόμμα νέων και αδιάφθορων) έμεινε ακέφαλο, λόγω της σύλληψης όλων των στελεχών του με την κατηγορία της διαπλοκής με τη Μαφία.
Όσο για τον Ντι Πιέτρο, τον δικαστή που εκφωνούσε πύρινους λόγους κατά της διαφθοράς και είχε μετατρέψει την τήβεννο σε θεατρικό κοστούμι (φορώντας την πάνω από το μπλουτζίν), αφού έστειλε στο εδώλιο 248 ανθρώπους, ίδρυσε δικό του κόμμα, την «Ιταλία των Αξιών». Στις εκλογές του 2006 εξέλεξε 20 βουλευτές και 5 γερουσιαστές, διαπίστωσε ότι με τόσο μικρά ποσοστά δεν μπορεί να κάνει κάτι, συνεργάστηκε με το Δημοκρατικό Κόμμα το 2008, έγινε υπουργός Δημοσίων Έργων και τελικά αποχώρησε καταγγέλλοντας την Αριστερά για σταλινισμό!
Είχε προηγουμένως διακόψει τις έρευνές του, δηλώνοντας πως είχε να διαλέξει μεταξύ της προσωπικής του αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας του ιταλικού δικαστικού σώματος και της συνέχισης ενός μάταιου αγώνα προκειμένου να συλληφθούν μερικοί εγκληματίες και να γλιτώσουν όλοι οι υπόλοιποι.
Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 1998, ο «Αρχάγγελος της Κάθαρσης», ως γερουσιαστής πλέον, πρότεινε τη… μερική απονομή χάριτος στους «πολιτικούς που έχουν διαπράξει εγκλήματα διαφθοράς ορισμένου τύπου»! Δηλαδή, «στις περιπτώσεις που δεν υπήρξε προσωπικός πλουτισμός, όπως για παράδειγμα στις περιπτώσεις παράνομης χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων».
Μα γι’ αυτό δεν είχε κάνει ολόκληρη φασαρία;
Η σύλληψη του Κριστιάνο ντι Πιέτρο
Δέκα χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2008, αποκαλύφθηκε εμπλοκή του γιου του Ντι Πιέτρο σε σκάνδαλο διαφθοράς, μετά τη δημοσιοποίηση τηλεφωνικών διαλόγων του 35χρονου Κριστιάνο ντι Πιέτρο με ανώτερο υπάλληλο της τοπικής αυτοδιοίκησης της Νάπολι και του υπουργείου Υποδομών. Εκεί, ο γιος του Ντι Πιέτρο ακουγόταν να ζητεί να υπογραφούν συμβάσεις ώστε να ευνοηθούν γνωστά πρόσωπα, όπως αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί κ.λπ.
Ο Κριστιάνο συνελήφθη και παραιτήθηκε από το κόμμα του πατέρα του, σκληρού πολέμιου του Μπερλουσκόνι, ο οποίος ωστόσο δήλωσε: «Ευτυχώς, εγώ είμαι πατέρας των δικών μου παιδιών». Με τον Ντι Πιέτρο να απαντά ότι «δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούνται τα παιδιά για να τροφοδοτείται η πολιτική αντιπαράθεση». Το οποίο «παιδί» μια χαρά εκμεταλλεύτηκε το υπουργικό αξίωμα του πατέρα του.
Φτάσαμε έτσι στον Ιούλιο του 2013, όταν σχεδόν όλοι οι εκλεγμένοι (57 από τους 60) στην τοπική βουλή της Καμπανίας, στη Νότια Ιταλία, βρέθηκαν αντιμέτωποι με έρευνες για παράτυπες και αδικαιολόγητα υψηλές δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες από τηλεοράσεις ως κομμώσεις και συνδρομές σε ιδιωτικά κλαμπ.
Οι έρευνες της εισαγγελίας αποκάλυψαν ότι οι εκλεγμένοι του κόμματος Λαός της Ελευθερίας (PdL) του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι δαπάνησαν 11.000 ευρώ το 2011 σε μπαρ. Βουλευτές του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος από την πλευρά τους φέρονται να είχαν δωρίσει 14.500 ευρώ σε τρία ιδιωτικά τοπικά τηλεοπτικά δίκτυα.
Οι ύποπτες δαπάνες των «αδιάφθορων»
Ένα από τα κόμματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της δικαστικής έρευνας για κατάχρηση δημόσιου χρήματος ήταν και αυτό του Αντόνιο ντι Πιέτρο. Σύμφωνα με τους εισαγγελείς, οι δαπάνες των εκλεγμένων του κόμματος «Ιταλία των Αξιών» του Ντι Πιέτρο θεωρούνταν «παράτυπες και ύποπτες» σε ποσοστό της τάξης του 95%.
Τότε ήταν που ο «Τονίνο» παραιτήθηκε από υπουργός, αλλά και από αρθρογράφος του περιοδικού «Ότζι», έως ότου ξεκαθαριστούν όλες οι εις βάρος του υποθέσεις που ερευνούσε η εισαγγελία της Mπρέσια.
Στην Ιταλία, το «Κράτος των Δικαστών» που θέλησε να δημιουργήσει ο Αντόνιο ντι Πιέτρο κατέληξε στο απόλυτο φιάσκο.
Σε φιάσκο κατέληξε και η μεταπήδηση του Ντι Πιέτρο στην πολιτική: όχι μόνο δεν πρόσφερε τίποτε στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά απέδειξε ότι με μεγάλη ευκολία οι δήθεν άφθαρτοι και αδιάφθοροι βουλιάζουν στον βούρκο της διαφθοράς.
Προηγουμένως, όμως, έχουν ποτίσει με δηλητήριο και ιστορίες συνωμοσίας τον κόσμο, προκαλώντας αισθήματα δυσπιστίας προς την πολιτική και τους λειτουργούς της και χωρίς να δώσουν την παραμικρή λύση.
Αυτό που στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουν τα κόμματα είναι πως το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αντιπολιτευτική μανία ούτε με φοβίες.
Έτσι, οι μεν στηρίζουν τους νέους «αρχάγγελους της Κάθαρσης» και οι δε τους κοιτάζουν με δέος.
Με τη διαφορά ότι αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις!
Γιατί η πράξη έχει δείξει πως στην πολιτική δεν υπάρχουν ούτε άγγελοι, ούτε αρχάγγελοι. Οι άγγελοι βρίσκονται στον ουρανό…
