Η Γαλλία ζει ένα πρωτοφανές πολιτικό αδιέξοδο. Οι εκλογές δεν έφεραν καθαρό νικητή. Το Κοινοβούλιο θυμίζει σκακιέρα με πιόνια που δεν κινούνται. Συνασπισμοί που διαλύονται πριν καν σχηματιστούν. Συζητήσεις χωρίς τέλος. Και στο βάθος, ένα κράτος που παραλύει.
Αυτό το γαλλικό παράδειγμα είναι αποκαλυπτικό. Δείχνει τι σημαίνει η αδυναμία καθαρής εντολής. Τι σημαίνει να μοιράζεται η εξουσία σε πολλές φωνές που δεν συντονίζονται. Η πολιτική μετατρέπεται σε παζάρι. Και όταν η χώρα χρειάζεται αποφάσεις, εκείνες χάνονται μέσα σε συγκρούσεις και μικροϋπολογισμούς.
Η Ελλάδα έχει ζήσει αντίστοιχες εμπειρίες. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας υπήρξαν πειραματικές και συχνά αναποτελεσματικές. Η ισορροπία κρατήθηκε δύσκολα. Οι συμβιβασμοί έπνιξαν την τόλμη. Οι αποφάσεις αργούσαν. Και οι πολίτες ένιωθαν ότι κανείς δεν αναλάμβανε πραγματική ευθύνη.
Η μονοκομματική κυβέρνηση δεν είναι πολυτέλεια. Είναι προϋπόθεση σταθερότητας. Ένα κόμμα, μια καθαρή εντολή, ένας ορίζοντας τετραετίας. Η λογοδοσία γίνεται ξεκάθαρη. Οι πολίτες ξέρουν ποιος κυβερνά και ποιον θα κρίνουν στο τέλος. Χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς άλλοθι.
Ακόμα πιο κρίσιμο είναι το ζήτημα της ταχύτητας. Ο κόσμος αλλάζει με ρυθμούς που δεν αφήνουν περιθώρια για καθυστερήσεις. Από την οικονομία μέχρι την άμυνα και την υγεία, οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται άμεσα. Ένα σχήμα με τρία ή τέσσερα κόμματα δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτόν τον ρυθμό. Κολλάει στα εσωτερικά παζάρια. Χάνει το momentum.
Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα μια τέτοια καθαρή πλεύση. Η σταθερότητα είναι το πιο ισχυρό νόμισμα της πολιτικής. Μια χώρα με σαφή κυβέρνηση στέλνει μήνυμα εμπιστοσύνης στις αγορές, στους συμμάχους, στους πολίτες της. Δείχνει ότι δεν θα παραλύσει μπροστά στο πρώτο αδιέξοδο.
Η Γαλλία μάς δείχνει τι να αποφύγουμε. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να εγκλωβιστεί σε πειράματα ασυνεννοησίας. Η μονοκομματική κυβέρνηση είναι η μόνη λύση που εξασφαλίζει σταθερότητα, ταχύτητα και ευθύνη. Το στοίχημα δεν είναι απλώς η εξουσία. Είναι η λειτουργία του κράτους. Και αυτό απαιτεί καθαρή εντολή.
