Η εικόνα είναι ανατριχιαστική και ανασύρει μνήμες τις οποίες οι περισσότεροι από εμάς, στον κόσμο, ευτυχώς δεν είχαμε την ατυχία να τις ζήσουμε. Δεν ζήσαμε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
του Όθωνα Καραγιάννη
Η εικόνα τώρα: Ένα μικρό παιδάκι, που θα μπορούσε να ανήκει στον καθένα από εμάς, με την τσαντούλα του στην πλάτη, είναι στα σύνορα με τον Πολωνία έτοιμο να περάσει για να διασωθεί. Είναι μόνο του. Απροστάτευτο. Και στο χεράκι του έχει γραμμένο έναν αριθμό τηλεφώνου! Τον αριθμό που θα καλέσει προφανώς όταν φτάσει στον προορισμό του, άγνωστο μεταξύ αγνώστων και με μόνη ελπίδα την φιλανθρωπία κάποιων ξένων, που η παιδική φαντασία ποτέ δεν είχε κάνει οικείους του. Ένα παιδάκι που φεύγει από μία κόλαση για να ακολουθήσει μία άγνωστη ζωή, πριν καν σταθεί στα πόδια του, επειδή ένα παράφρονας –από αυτούς που κάνουν κατά καιρούς την εμφάνισή τους στην διεθνή σκηνή- ανταλλάσσει την αξία της ανθρώπινης ζωής με εδάφη και με την ικανοποίηση της μεγαλομανίας του.
Ο Πούτιν έχει εξελιχθεί σε έναν σύγχρονο Χίτλερ. Όπως κι εκείνος και για τους ίδιους λόγους της αναζήτησης ζωτικού χώρου έρχεται να διαταράξει την παγκόσμια ειρήνη, που με τόση λαχτάρα επιδιώκει να βιώνει ο σύγχρονος κόσμος. Ενώ δηλαδή όλη σχεδόν η Υφήλιος και εν πάση περιπτώσει ο προηγμένος κόσμος, είναι στραμμένη πλέον στην διαμόρφωση ενός διαφορετικού μέλλοντος, περισσότερο ανθρωποκεντρικού με την τεχνολογία να τον υπηρετεί για να κάνει πιο εύκολη την ζωή του, έρχεται ένας ηγέτης, κυριολεκτικώς από το παρελθόν, με στοιχεία μάλιστα του πλέον απευκταίου παρελθόντος της ανθρωπότητας να μας θυμίσει κα΄τι που δεν πρέπει να ξεχνάμε τελικώς: Ότι παρά τις προσπάθειες του ανθρώπου να ξεπεράσει παλαιά πάθη και να ζήσει ειρηνικά και αναμάρτητα, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Διότι πάντοτε θα ξεφυτρώνει κάποιος στα χέρια του οποίου θα περιέρχεται κάποιου είδους ισχύς προκείμενου να την χρησιμοποιήσει όχι για καλό, αλλά για ίδιον όφελος ανεξαρτήτως των θυμάτων τελικώς που το όφελος αυτό προϋποθέτει….
