ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας αιφνιδιαστεί από τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά και από τα δεδομένα που διαμορφώνονται και επιτρέπουν στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση να προχωρήσουν σε περαιτέρω παρεμβάσεις και μάλιστα μόνιμου χαρακτήρα, προβαίνουν σε κινήσεις που επιβεβαιώνουν τον πανικό και την αδυναμία τους να προχωρήσουν στην παρουσίαση ενός προγράμματος τεκμηριωμένου και κοστολογημένου.
Στο πλαίσιο αυτό Νίκος Ανδρουλάκης και Σωκράτης Φάμελλος –από κοντά και τα στελέχη των κομμάτων τους, κυρίως αυτά που απαρτίζουν τις αποκαλούμενες ηγετικές ομάδες– εμφανίζονται να βγάζουν λαγούς από τα καπέλα και με μαγικά ραβδιά να βρίσκουν και να μοιράζουν χρήματα.
Αυτό είναι ίσως αναμενόμενο από την αντιπολίτευση. Όμως έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια ότι δεν είναι αυτό που θέλει η πλειοψηφία των πολιτών. Αλλά και ότι οι πολίτες δεν παρασύρονται πλέον από υποσχέσεις που δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα, ειδικά όταν είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι πρόκειται για έναν σαφή εμπαιγμό, για μια προσπάθεια εξαπάτησης ανάλογη με αυτήν του προγράμματος Θεσσαλονίκη που έφερε στο προσκήνιο –και στην εξουσία– τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου).
Όταν ο αρχηγός της –έστω και από σπόντα– αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλά για «πλαφόν» στα ενοίκια –δηλαδή να καθορίζεται από το κράτος το ύψος του ποσού που ένας ιδιώτης θα ενοικιάζει το σπίτι του, την περιουσία του– σε ποιους απευθύνεται;
Ποιοι είναι αυτοί που θα πιστέψουν ότι μπορεί να συμβεί αυτό, αλλά και αν συμβεί ποιοι και πόσοι θα μπουν σε αυτήν τη διαδικασία και δεν θα επιλέξουν να μην ενοικιάζουν τις ιδιοκτησίες τους;
Εκτός και αν συνδυαστεί με διά νόμου υποχρέωση, μόνο που αυτά μπορούν να ισχύσουν σε κάποιες άλλες τρίτες χώρες που και αυτές τα έχουν ξεπεράσει.
Τι εννοεί για παράδειγμα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όταν δηλώνει ότι η κυβέρνηση πήρε παίρνει από τους πολίτες 11 και επιστρέφει 1 – θέση που ενστερνίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ – για να πείσει τους πολίτες αφενός ότι η κυβέρνηση υπερφορολογεί, αφετέρου ότι μπορεί να δώσει και άλλα ίσως και όλα τα χρήματα του πλεονάσματα και δεν το κάνει; Και αυτό ενώ γνωρίζει πως υπάρχουν οι δανειακές υποχρεώσεις των μνημονίων, που αν δεν αποπληρωθούν τότε ένα νέο 2015 θα χτυπήσει την πόρτα της χώρας;
Αν αυτά δεν είναι εμπαιγμός, τι είναι; Αν οι θέσεις που εκφράζονται και τα όσα τάζουν δεν αποτελούν μια ακόμη προσπάθεια εξαπάτησης, τότε τι είναι; Μόνο τα νταούλια για να… χορεύουν οι αγορές δεν έχουν βγάλει ακόμη Χαριλάου Τρικούπη και Κουμουνδούρου, που εμφανίζονται να έχουν δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο όχι αντιπολίτευσης, αλλά κοροϊδίας των πολιτών που εξακολουθούν να τους θεωρούν –όπως φαίνεται– αδαείς και έτοιμους να μαγευτούν από το μελωδικό τραγούδι των νέων… Σειρήνων με ρεφρέν το «λεφτά υπάρχουν».
Το πρόβλημα είναι πως και αυτές οι νέες παραστάσεις δεν κόβουν εισιτήρια. Οι δημοσκοπήσεις αδιάψευστος μάρτυρας της αδιαφορίας των πολιτών απέναντι σε τέτοιου είδους πολιτικές τακτικές. Άλλωστε όσοι θέλουν να κινηθούν στη λογική του χάους και στην πρακτική των αγανακτισμένων εκφράζουν την προτίμησή τους στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
