Με φανερή αλλοφροσύνη, περισσή εξαλλοσύνη, θεατρική κομπορρημοσύνη καταναλώθηκαν όλες οι λέξεις που βρέθηκαν στο πάνω ράφι για να αποδειχθεί εν τέλει πως χάσαμε εμείς την ψυχή μας και οι λέξεις την ψίχα τους.
Τώρα βρισκόμαστε στο μετά και μόνο να μετρήσουμε μπορούμε – κυρίως να αναμετρηθούμε με την άβυσσο που είναι έτοιμη να μας τραβήξει εντός της. Ήταν αναμενόμενο να φτάσουμε εδώ, διημέρευσαν και διανυκτέρευσαν πολλοί για να γίνει η μέρα νύχτα, το άσπρο μαύρο, να θολώσουν τα όρια αλήθειας ψεύδους. Ήταν και εύκολο – πάντα είναι πιο εύκολα πιστευτά τα παραμύθια, είτε με δράκους που ξερνούν φωτιές είτε με καταραμένες πριγκίπισσες που σώζουν τον κόσμο…
Αθώα θύματα εδώ δεν υπάρχουν. Όλοι ξέρουν ότι η αλήθεια απαιτεί τον κόπο μας, ενώ το ψέμα χρειάζεται μόνο την πνευματική οκνηρία μας. Δεν μπορεί λοιπόν να μην ξεχωρίζουμε τα χουλιγκάνια της πολιτικής και τα τσακάλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν μπορεί να καθιστούμε συνομιλητές ή να αναγορεύουμε εθνικούς ταγούς όλους τους σαλούς που έχουν κάτι να πουν γιατί κάπου το άκουσαν, κάποιος τους το σφύριξε κι εμείς να σφυρίζουμε ανέμελοι και σίγουροι ότι είμαστε ο εξυπνότερος λαός του γαλαξία.
Αθώα θύματα δεν υπάρχουν. Το μόνο θύμα είναι η δημοκρατία, που σε μια λανθασμένη μέτρηση των συστατικών της παραλείπεται το σημαντικότερο, η πεμπτουσία της ύπαρξής της: ο αυτοπεριορισμός. Όσο παραλείπουμε λοιπόν την πεμπτουσία, διευκολύνουμε τους επιτήδειους να μας χαϊδεύουν τα αυτιά χωρίς να βλέπουμε ότι ο στόχος είναι να μας αδειάσουν το κεφάλι…
