Μπήκε λουκέτο στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Πάτρας. Όχι γιατί τέλειωσε το μελάνι, ούτε γιατί χάλασε ο εξοπλισμός. Αλλά γιατί διαλύθηκε η εμπιστοσύνη. Γιατί ο ένας πέθανε, ο άλλος παραιτήθηκε, η επικεφαλής τέθηκε σε αργία και ένας τέταρτος εμπλέκεται σε υπόθεση που έχει προκαλέσει σοκ. Και μαζί τους κατέρρευσε η αξιοπιστία μιας υπηρεσίας που θα έπρεπε να είναι άτεγκτη, ακριβής, πάνω από κάθε σκιά.
Κι όμως, αυτή είναι η εικόνα. Μια υπηρεσία που έχει ξεχάσει γιατί υπάρχει. Ένας κρίκος σε μια αλυσίδα παρακμής. Το ελληνικό Δημόσιο είναι γεμάτο τέτοιες πληγές. Πολεοδομίες που λειτουργούν σαν καταστήματα ρουσφετιών, τελωνεία που κλείνουν τα μάτια, επιτροπές που υπογράφουν χωρίς να διαβάζουν, υπηρεσίες που έχουν μετατραπεί σε άντρα εξυπηρετήσεων. Το σύστημα δεν μπάζει. Το σύστημα είναι σάπιο.
Και αυτή η σήψη δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών ατιμωρησίας. Δεκαετιών βολής. Το ελληνικό κράτος δεν καταρρέει από ένα λάθος. Καταρρέει από την ακινησία. Από το «σιγά μη μπλέξω». Από το «να μην τα βάλουμε με κανέναν». Από τις συντεχνίες που δεν υπερασπίζονται τον πολίτη, αλλά τα συμφέροντά τους.
Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το θολό τοπίο, υπάρχει μια πολιτική στάση που ξεχωρίζει. Όχι με πανηγυρισμούς, ούτε με μεγάλα λόγια. Αλλά με αποφάσεις. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς να το διαφημίζει κάθε φορά, δείχνει μια σπάνια αποφασιστικότητα να τα βάλει με μηχανισμούς που για χρόνια κανείς δεν άγγιζε. Δεν τα κάνει όλα σωστά. Αλλά δεν κρύβεται. Δεν διστάζει. Και αυτό, για τα ελληνικά δεδομένα, είναι από μόνο του κάτι αξιοσημείωτο.
Όποιος έχει ζήσει έστω και λίγο το εσωτερικό του Δημοσίου, ξέρει. Δεν είναι μόνο ανοργανωσία. Είναι ένα ολόκληρο οικοδόμημα που προστατεύει το μέτριο, το εύκολο, το σάπιο. Και αυτό δεν αλλάζει με προσευχές και ημερίδες. Θέλει ρήξεις. Θέλει αποφάσεις που πονάνε.
Η Ιατροδικαστική Πάτρας δεν έκλεισε τυχαία. Έκλεισε γιατί η ντροπή είχε ξεπεράσει το όριο. Και κράτος που δεν ντρέπεται για τις πληγές του, καταλήγει να ζει με αυτές.
Ο καθένας διαλέγει τι αντέχει. Να σιωπά ή να καθαρίσει. Κάποιοι δείχνουν πως αντέχουν το δεύτερο. Ευτυχώς.
