Σαν σήμερα, 3 Αυγούστου 2008, το λευκό της Σαντορίνης βάφτηκε με αίμα. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Εκείνη την Κυριακή, ο τουριστικός παράδεισος μετατράπηκε σε σκηνικό αρχαίας τραγωδίας, χωρίς κάθαρση. Μόνο φρίκη. Η Αδαμαντία Καρκαλή, μια γυναίκα 25 ετών, σύζυγος, μητέρα ενός παιδιού, έπεφτε θύμα της πιο ακραίας μορφής έμφυλης βίας: αποκεφαλισμένη από τον ίδιο της τον άντρα, μέρα μεσημέρι, μπροστά σε περαστικούς.
Ο 31χρονος σύζυγος, Αθανάσιος Αρβανίτης, με ιστορικό ψυχικών προβλημάτων και καταγεγραμμένες καταγγελίες κακοποίησης, την κατακρεούργησε με μια κατσάκα (εργαλείο κοπής), αδιαφορώντας για τα ουρλιαχτά, για τους ανθρώπους που έτρεχαν, για το παιδί που δεν θα ξανάβλεπε μάνα. Και μετά; Πήρε το κεφάλι της στο χέρι και βγήκε στο δρόμο. Σαν τρόπαιο. Σαν να ήθελε να φωνάξει σε όλους «είμαι ο άντρας, μπορώ να σε σβήσω».
Η εικόνα του άντρα με το κεφάλι της γυναίκας στα χέρια και το αίμα να στάζει στα σοκάκια της Οίας δεν έσβησε ποτέ από τη μνήμη των ντόπιων. Ούτε και από τη συλλογική μνήμη μιας χώρας που ξυπνά κάθε τόσο με άλλη μια γυναίκα νεκρή. Μια γυναίκα που «είχε φύγει», που «ήθελε διαζύγιο», που «ήθελε να ζήσει».
Η Σαντορίνη εκείνη τη μέρα δεν ήταν καρτ ποστάλ. Ήταν μια γροθιά στο στομάχι για όποιον νομίζει πως η γυναικοκτονία είναι «υπερβολή». Πως οι γυναίκες «το προκαλούν». Πως «αν ήθελε, θα έφευγε».
Σαν σήμερα, δεν ξεχνάμε. Δεν «συγχωρούμε». Δεν εξομαλύνουμε το φρικτό με τον όρο «οικογενειακή τραγωδία». Λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: η Αδαμαντία Καρκαλή δολοφονήθηκε με τελετουργική αγριότητα από τον σύζυγό της, επειδή ήταν γυναίκα που ήθελε να ζήσει ελεύθερη.
Και όσο υπάρχουν τέτοια «σαν σήμερα», η λέξη δικαιοσύνη θα μοιάζει πάντα κουτσή.
Και σήμερα, τι γίνεται;
Η σημερινή κυβέρνηση το 2025 παρουσίασε νέο θεσμικό πλαίσιο, γνωστό ως Νόμος 5172/2025, που προβλέπει αυστηρότερες ποινές, ταχεία εκδίκαση υποθέσεων, και αυξημένα μέτρα πρόληψης και υποστήριξης των θυμάτων, όπως και διατάξεις για την παρενόχληση μέσω διαδικτύου και την παρενοχλητική παρακολούθηση.
Παράλληλα, λειτουργούν σήμερα 18 ειδικά γραφεία ενδοοικογενειακής βίας στην ΕΛ.ΑΣ., ενώ έχει αυξηθεί ο αριθμός των επίσημων καταγγελιών. Ωστόσο, οργανώσεις επισημαίνουν ότι δεν έχει ακόμα θεσπιστεί νομικά ο όρος «γυναικοκτονία» και ότι δομές όπως η γραμμή SOS 15900 χρειάζονται επιπλέον στήριξη.
Η προσπάθεια είναι υπαρκτή. Αλλά για να μη γράφουμε κάθε χρόνο τέτοια κείμενα, η πραγματική αλλαγή δεν θα έρθει μόνο με νόμους – θα έρθει με φωνή, θάρρος και δράση, πριν υπάρξει άλλο «σαν σήμερα».
