Ο Αλέξης Τσίπρας, αποσυρμένος στο Σούνιο για να συγγράψει το αφήγημα της προσωπικής του πολιτικής «ανάστασης», εμφανίζεται αποφασισμένος να επιστρέψει στην επικαιρότητα – όχι με νέα πολιτική πρόταση, αλλά με έναν συνδυασμό παλιού, δοκιμασμένου λαϊκισμού και καιροσκοπικής τοποθέτησης. Η χρονική επιλογή της παρουσίας του στο συνέδριο του Economist, λίγες μόλις ημέρες πριν από τις εξαγγελίες Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι μια επικοινωνιακή κίνηση πανικού: να προλάβει να «φωτογραφηθεί», πριν χαθεί εντελώς από τον δημόσιο διάλογο. Το δήθεν «rebranding» του Αλέξη Τσίπρα μοιάζει περισσότερο με ένα προσωπικό στοίχημα ματαιοδοξίας, παρά με ειλικρινή επανατοποθέτηση.
Η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να εμφανιστεί ως κεντρικός ομιλητής στο συνέδριο του Economist, δίπλα στον Μπόρις Τζόνσον, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αγωνιώδη προσπάθεια να ξαναμπεί στο παιχνίδι της δημοσιότητας. Χωρίς θεσμικό ρόλο, χωρίς κόμμα, χωρίς πραγματική πολιτική δύναμη, προσπαθεί να χτίσει το νέο του προφίλ ως «παγκόσμιος σχολιαστής», επενδύοντας και πάλι σε αυτό που γνωρίζει καλύτερα: την εντύπωση. Η χρονική συγκυρία με τη ΔΕΘ δεν είναι απλή σύμπτωση – είναι κλασική τακτική Τσίπρα: να προηγηθεί του Πρωθυπουργού, να προκαλέσει τεχνητό buzz και να παρουσιαστεί ως «εναλλακτική φωνή» έστω και χωρίς περιεχόμενο.
Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς αυτό: δεν υπάρχει κανένα νέο πολιτικό περιεχόμενο. Ο Τσίπρας δεν επιστρέφει με θέσεις ή σχέδιο. Επιστρέφει με το ίδιο φθαρμένο οπλοστάσιο: ρηχές γενικεύσεις, ψευδο-αντισυστημικό ύφος και επιλεκτική επίθεση σε κυβερνητικές επιλογές χωρίς να έχει την παραμικρή ευθύνη. Πρόκειται για ένα rebranding χωρίς ουσία – ένα πολιτικό μακιγιάζ που προσπαθεί να καλύψει την πλήρη απουσία ουσίας. Το γεγονός ότι επέλεξε να «χτυπήσει» την εβδομάδα που ο Μητσοτάκης ετοιμάζει στήριξη 1,5 δισ. για τη μεσαία τάξη, αποκαλύπτει τον πανικό του: γνωρίζει πως εάν η κυβέρνηση ενισχύσει ξανά την κοινωνία, τότε το δικό του comeback θα μείνει στα χαρτιά.
Αυτό το παιχνίδι προσωπικής προβολής, όμως, δεν είναι απλώς αδιάφορο – είναι επικίνδυνο. Ο Τσίπρας φαίνεται έτοιμος να επιστρέψει επενδύοντας σε ό,τι οδήγησε τη χώρα στα βράχια: λαϊκισμός, διχασμός και πολιτικός τυχοδιωκτισμός. Η χώρα έχει αφήσει πίσω της την κρίση, τους «αγανακτισμένους» και τα «go back madame Merkel». Το αν ο Αλέξης Τσίπρας το έχει συνειδητοποιήσει, είναι άλλο ζήτημα. Μέχρι τότε, θα συνεχίσει να προσπαθεί να πατήσει ξανά στη σκηνή – ακόμη κι αν δεν υπάρχει πλέον ούτε χειροκρότημα, ούτε κοινό.
Επικοινωνιακή σκηνοθεσία αντί για πολιτική ουσία
Ο Τσίπρας επανεμφανίζεται με την κλασική συνταγή των πρώτων ημερών του 2012: πιασάρικες λέξεις, διεθνείς φωτογραφίες, καυστικά σχόλια για την κυβέρνηση. Η διαφορά είναι ότι το 2025 δεν υπάρχει το πολιτικό κενό που κάποτε εκμεταλλεύτηκε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαράζει σταθερή πολιτική γραμμή, δίνει λύσεις, χτίζει διεθνή αξιοπιστία – κι αυτό ο Τσίπρας δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Για αυτό προσπαθεί να γυρίσει στο προσκήνιο με φθηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα. Μόνο που η πολιτική δεν είναι σκηνή θεάτρου.
Επιστροφή χωρίς θεμέλιο – Μόνο προσωπικό στοίχημα
Ό,τι κάνει ο Τσίπρας αυτή την περίοδο δεν εξυπηρετεί ούτε την Αριστερά, ούτε τον δημόσιο διάλογο. Είναι ένα καθαρά προσωπικό στοίχημα επιβίωσης, χωρίς υποκείμενη στρατηγική. Αντί να αναμετρηθεί με τον απολογισμό της διακυβέρνησής του ή να διαμορφώσει νέα πρόταση, καταφεύγει στο μόνο πράγμα που γνωρίζει: την πολιτική αναστάτωση μέσω λαϊκισμού. Αλλά η Ελλάδα έχει αλλάξει. Οι πολίτες έχουν αλλάξει. Και σε αυτό το νέο σκηνικό, ένας πολιτικός χωρίς κόμμα, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς αυτογνωσία δύσκολα γίνεται ξανά πρωταγωνιστής.
Τρέχει να προλάβει...τα μέτρα για τη μεσαία τάξη
Η φετινή ΔΕΘ δεν είναι η σκηνή του Τσίπρα – είναι το πεδίο όπου ο Πρωθυπουργός θα παρουσιάσει συγκεκριμένα μέτρα για τη μεσαία τάξη, με σοβαρότητα και στόχευση. Ο Τσίπρας μπορεί να τρέχει να προλάβει τα φώτα, αλλά το περιεχόμενο το έχει ήδη καθορίσει η κυβέρνηση. Και ο ελληνικός λαός ξέρει να ξεχωρίζει το πυροτέχνημα από την πράξη.
