Να πέσει η κυβέρνηση, λέει ο Σωκράτης Φάμελλος επικαλούμενος το θέμα των Τεμπών και με το βλέμμα στα συλλαλητήρια. Γυρνά δεξιά κι αριστερά και ζητεί από τους πολίτες να συμμετάσχουν, διαγωνιζόμενος με τους Ζωή Κωνσταντοπούλου, Κυριάκο Βελόπουλο αλλά και με τον Νίκο Ανδρουλάκη για το ποιος θα πρωτοστατήσει στην εργαλειοποίηση της συναισθηματικής οργής που έχει δημιουργήσει η τραγωδία.
Τι όμως εννοεί όταν λέει «να πέσει η κυβέρνηση»; Διότι στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις αλλάζουν ΜΟΝΟ με εκλογές. Και μια κυβέρνηση μπορεί να χάσει στην πορεία της συνταγματικής θητείας της τη δεδηλωμένη ΜΟΝΟ στη Βουλή. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει: μέσα από την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Ενδεχομένως να πει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό εννοεί ο Σωκράτης Φάμελλος που ζητεί την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας, αν και όσες φορές κατατέθηκε μομφή κατά μιας κυβέρνησης στη μεταπολίτευση δεν είχε αποτέλεσμα. Επίσης, δεν μπορεί να έχει σίγουρα αυτήν τη φορά αν γίνει. Διότι όλοι πλέον γνωρίζουν και κατανοούν ότι επιχειρείται μια όχι ακραία αλλά σχεδόν χυδαία εργαλειοποίηση της τραγωδίας.
Στο πλαίσιο αυτό είναι αδύνατον να τεθεί θέμα απώλειας της δεδηλωμένης. Οπότε επανέρχεται το ερώτημα: «Πώς να πέσει η κυβέρνηση»; Τι ακριβώς σκέπτονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ο κάθε αρχηγός διεκδικεί για τον εαυτό του τα… πρωτεία για την κλιμάκωση ουσιαστικά της τοξικότητας και της διχαστικής ρητορικής;
Και πώς ακριβώς το εννοεί όταν το συνδέει με τα συλλαλητήρια που προγραμματίζονται για την 28η Φεβρουαρίου; Μια απάντηση θα ήταν χρήσιμη. Όχι μόνο από τον Σωκράτη Φάμελλο αλλά και από τους υπόλοιπους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, που κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το κλίμα που δημιουργείται.
