Η χώρα που εξέλεξε τον Ντόναλντ Τραμπ το 2016 ήταν δυσαρεστημένη και διχασμένη. Η χώρα που ζητά να τον επανεκλέξει είναι πιο δυσαρεστημένη και πιο διχασμένη. Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια με εκείνον στην ηγεσία, η κατάσταση είναι χειρότερη γεγονός που αποτυπώνεται και στην εθελοντική συμμετοχή στις εκλογές. Η καθημερινή ζωή καταναλώνεται από μια πανδημία που έχει καταγράψει σχεδόν 230.000 θανάτους εν μέσω ψεμάτων και κατηγοριών. Για πολλά από αυτά υπεύθυνος είναι ο κ. Τραμπ και μια νίκη του στις 3 Νοεμβρίου θα τα επιδοκίμαζε όλα.
Ο Joe Biden δεν είναι μια θαυματουργή θεραπεία για αυτό που πλήττει την Αμερική. Αλλά είναι καλός άνθρωπος που θα αποκαταστήσει τη σταθερότητα και την ευγένεια στον Λευκό Οίκο. Είναι εφοδιασμένος για να ξεκινήσει το μακρύ, δύσκολο έργο να επαναφέρει μια σπασμένη χώρα. Γι ‘αυτό, αν είχαμε ψηφοφορία, θα πήγαινε στον Τζο.
Βασιλιάς Ντόναλντ
Ο κ. Τραμπ αποδείχθηκε λίγος στο ρόλο του ως επικεφαλής της κυβέρνησης της Αμερικής παρά ως αρχηγός κράτους. Αυτός και η διοίκησή του μπορούν να διεκδικήσουν το μερίδιό τους στις πολιτικές νίκες και απώλειες, όπως και οι διοικήσεις πριν από αυτές. Όμως, ως ο θεματοφύλακας των αξιών της Αμερικής, η συνείδηση του έθνους και η φωνή της Αμερικής στον κόσμο, έχει αποτύχει απολύτως να ανταποκριθεί στο έργο.
Χωρίς τον covid-19, οι πολιτικές του κ. Τραμπ θα μπορούσαν κάλλιστα να του έχουν κερδίσει μια δεύτερη θητεία. Το ιστορικό του περιλαμβάνει περικοπές φόρων, απορρύθμιση και διορισμό συντηρητικών δικαστών. Πριν από την πανδημία, οι μισθοί μεταξύ των φτωχότερων εργαζομένων αυξήθηκαν κατά 4,7% ετησίως. Η εμπιστοσύνη των μικρών επιχειρήσεων πλησίαζε την κορυφή των 30 ετών. Περιορίζοντας τη μετανάστευση, έδωσε στους ψηφοφόρους του αυτό που ήθελαν. Στο εξωτερικό, η αναστατωτική του προσέγγιση έφερε κάποια ευπρόσδεκτη αλλαγή. Η Αμερική έχει τσακίσει το Ισλαμικό Κράτος και μεσολάβησε για τις ειρηνευτικές συμφωνίες μεταξύ Ισραήλ και τριών μουσουλμανικών χωρών. Κάποιοι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ επιτέλους ξοδεύουν περισσότερα για την άμυνα. Η κυβέρνηση της Κίνας γνωρίζει ότι ο Λευκός Οίκος την αναγνωρίζει τώρα ως αξιόλογο αντίπαλο.
Αυτή η καταγραφή περιέχει πολλά για να αντιταχθεί κανείς. Οι φορολογικές περικοπές ήταν οπισθοδρομικές. Μερικές από την απορρύθμιση ήταν επιβλαβείς, ειδικά για το περιβάλλον. Η απόπειρα μεταρρύθμισης της υγειονομικής περίθαλψης ήταν μια καταστροφή. Αξιωματούχοι μετανάστευσης χώρισαν σκληρά τα παιδιά μεταναστών από τους γονείς τους και τα όρια για τους νεοεισερχόμενους θα εξαντλήσουν τη ζωτικότητα της Αμερικής. Όσον αφορά τα σκληρά προβλήματα – στη Βόρεια Κορέα και το Ιράν και στην ειρήνη στη Μέση Ανατολή – ο κ. Τραμπ δεν έχει κάνει τίποτα καλύτερο από το ίδρυμα της Ουάσιγκτον που αγαπά να γελοιοποιεί.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη διαμάχη μας με τον κ. Τραμπ είναι κάτι πιο θεμελιώδες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει αφαιρεθεί επανειλημμένα τις αξίες, τις αρχές και τις πρακτικές που έκαναν την Αμερική ένα καταφύγιο για τους δικούς της ανθρώπους και έναν φάρο για τον κόσμο. Όσοι κατηγορούν τον κ. Μπάιντεν για το ίδιο ή χειρότερο πρέπει να σταματήσουν και να σκεφτούν. Εκείνοι παραβλέπουν τον εκφοβισμό και τα ψέματα του κ. Τραμπ καθώς και τον εθισμό του στα tweets, αγνοούν τη ζημιά που έχει προκαλέσει.
Ξεκινά από τη δημοκρατική κουλτούρα της Αμερικής. Η φυλετική πολιτική προηγήθηκε του κ. Τραμπ. Ο οικοδεσπότης του «Μαθητευόμενου» το εκμεταλλεύτηκε για να πάει από το πράσινο δωμάτιο στον Λευκό Οίκο. Ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι πρόσφατοι πρόεδροι έχουν αντιμετωπίσει την τοξική συμβίωση ως κακή για την Αμερική, ο κ. Τραμπ την κατέστησε κεντρική στην πολιτική του. Ποτέ δεν προσπάθησε να εκπροσωπήσει την πλειοψηφία των Αμερικανών που δεν τον ψήφισαν. Αντιμέτωπος με μια έκρηξη ειρηνικής διαμαρτυρίας μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, το ένστικτό του δεν τον οδήγησε στη «θεραπεία», αλλά να το χαρακτηρίσει ως όργιο λεηλασίας και αριστεράς βίας – μέρος ενός μοτίβου προκλητικής φυλετικής έντασης. Σήμερα, το 40% του εκλογικού σώματος πιστεύει ότι η άλλη πλευρά δεν είναι μόνο παραπλανημένη, αλλά και κακή.
Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της προεδρίας του Τραμπ είναι η περιφρόνησή του για την αλήθεια. Όλοι οι πολιτικοί υπεκφεύγουν, αλλά η διοίκησή του έχει δώσει στην Αμερική «εναλλακτικά γεγονότα». Τίποτα από όσα λέει ο κ. Τραμπ – συμπεριλαμβανομένων των ισχυρισμών του ότι ο κ. Μπάιντεν είναι διεφθαρμένος, δεν μπορεί να γίνεται πιστευτό. Οι μαζορέτες του στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα αισθάνονται υποχρεωμένες να τον υπερασπιστούν ανεξάρτητα, όπως έκαναν σε ένα κατηγορητήριο που, με μία ψήφο, προχώρησε.
Το ψέμα υπονομεύει τους κανόνες και τους θεσμούς. Το σύστημα ελέγχου και ισορροπίας της Αμερικής υποφέρει. Αυτός ο πρόεδρος ζητά να συλληφθούν οι αντίπαλοί του. Χρησιμοποιεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης για να στήσει βεντέτας. Μετατρέπει τις ποινές των υποστηρικτών του που έχουν καταδικαστεί για σοβαρά εγκλήματα. Δίνει στην οικογένειά του χρυσές θέσεις εργασίας στον Λευκό Οίκο και προσφέρει προστασία στις ξένες κυβερνήσεις με αντάλλαγμα βρωμιές κατά των αντιπάλων του. Όταν ένας πρόεδρος αμφισβητεί την ακεραιότητα των εκλογών μόνο και μόνο επειδή μπορεί να τον βοηθήσει να κερδίσει, υπονομεύει τη δημοκρατία που ορκίστηκε να υπερασπιστεί.
Το ψέμα επίσης υπονομεύει την πολιτική. Κοιτάξτε τον covid-19. Ο κ. Τραμπ είχε την ευκαιρία να ενώσει τη χώρα του γύρω από μια καλά οργανωμένη απάντηση – και να κερδίσει την επανεκλογή πίσω από αυτήν, όπως έχουν και άλλοι ηγέτες. Αντίθετα, είδε τους δημοκράτες ως αντιπάλους ή αποδιοπομπαίους τράγους. Μπερδεύει και υποτιμά τα παγκόσμια ιδρύματα της Αμερικής, όπως τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων. Όπως συχνά, χλευάζει την επιστήμη. Και, αδυνατώντας να δει πέρα από την επανεκλογή του, συνέχισε να παρερμηνεύει την προφανή αλήθεια για την επιδημία και τις συνέπειές της. Η Αμερική έχει πολλούς από τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου. Έχει επίσης ένα από τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας covid-19 στον κόσμο.
Ο κ. Τραμπ αντιμετώπισε τους συμμάχους της Αμερικής με την ίδια μικρή σκέψη. Οι συμμαχίες ενισχύουν την επιρροή της Αμερικής στον κόσμο. Οι πιο στενές σφυρηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια πολέμων και, από τη στιγμή που δεν κατασκευάστηκαν, δεν μπορούν εύκολα να ξανασυναρμολογηθούν στην ειρήνη. Όταν χώρες που έχουν πολεμήσει μαζί με την Αμερική βλέπουν την ηγεσία της, πασχίζουν να αναγνωρίσουν τι θαυμάζουν.
Αυτό έχει σημασία. Οι Αμερικανοί είναι υπεύθυνοι τόσο για να υπερτιμήσουν όσο και για να υποτιμήσουν την επιρροή που έχουν στον κόσμο. Η αμερικανική στρατιωτική δύναμη από μόνη της δεν μπορεί να μεταμορφώσει τις ξένες χώρες, όπως απέδειξαν οι μακροχρόνιοι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ωστόσο, τα αμερικανικά ιδανικά χρησιμεύουν πραγματικά ως παράδειγμα για άλλες δημοκρατίες και για ανθρώπους που ζουν σε κράτη που διώκουν τους πολίτες τους. Ο κ. Τραμπ πιστεύει ότι τα ιδανικά είναι για κορόιδα. Οι κυβερνήσεις της Κίνας και της Ρωσίας θεωρούσαν ανέκαθεν την αμερικανική ρητορική για την ελευθερία ως κυνική κάλυψη. Δυστυχώς, υπό τον κ. Τραμπ επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες τους.
Τέσσερα ακόμη χρόνια ενός ιστορικά κακού προέδρου, όπως ο κ. Τραμπ, θα εμβαθύνει όλες αυτές τις βλάβες – και πολλά άλλα. Το 2016, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν ήξεραν ποιον είχαν. Τώρα γνωρίζουν. Θα ψηφίζουν για διχασμό και ψέματα. Θα υποστήριζαν την καταπάτηση των κανόνων και τη συρρίκνωση των εθνικών θεσμών σε προσωπικές σκοπιμότητες. Θα οδηγούσαν στην κλιματική αλλαγή που απειλεί όχι μόνο μακρινές περιοχές αλλά και τη Φλόριντα, την Καλιφόρνια και την καρδιά της Αμερικής. Θα σήμαινε ότι ο πρωταθλητής της ελευθερίας και της δημοκρατίας για όλους πρέπει να είναι απλώς μια άλλη μεγάλη χώρα. Η επανεκλογή θα έδινε δημοκρατική σφραγίδα σε όλες τις ζημιές που έκανε ο κ. Τραμπ.
Πρόεδρος Τζο
Επομένως, ο πήχης του κ. Biden για βελτίωση δεν είναι υψηλός. Το καθαρίζει εύκολα. Πολλά από αυτά που δεν άρεσαν στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος – ότι είναι κεντρικός, θεσμικός, – τον καθιστά τον κατάλληλο αντι-Τραμπ για να αποκαταστήσει μερικές από τις ζημιές των τεσσάρων προηγούμενων χρόνων. Ο κ. Μπάιντεν δεν θα μπορέσει να τερματίσει την πικρή εχθρότητα που προκαλεί εδώ και δεκαετίες στην Αμερική. Αλλά θα μπορούσε να αρχίσει να καθορίζει ένα δρόμο προς τη συμφιλίωση.
Αν και οι πολιτικές του βρίσκονται στα αριστερά των προηγούμενων διοικήσεων, δεν είναι επαναστατικός. Η δέσμευσή του να «χτίσει καλύτερα» αξίζει $ 2trn-3trn, μέρος μιας ώθησης στις ετήσιες δαπάνες περίπου 3% του ΑΕΠ. Η αύξηση φόρων στις επιχειρήσεις και οι πλούσιοι θα είναι σημαντική, αλλά όχι τιμωρητική. Θα επιδίωκε να ανοικοδομήσει τις φτωχές υποδομές της Αμερικής, να δώσει περισσότερα στην υγεία και την εκπαίδευση και να επιτρέψει περισσότερη μετανάστευση. Η πολιτική του για την κλιματική αλλαγή θα επενδύσει σε έρευνα και τεχνολογία ενίσχυσης της απασχόλησης. Είναι ικανός διαχειριστής και πιστός στη διαδικασία. Ακούει συμβουλές από εμπειρογνώμονες, ακόμη και όταν είναι άβολο. Είναι πολυμερής: λιγότερο αντιφατικός από τον κ. Τραμπ, αλλά πιο στοχοπροσηλωμένος.
Οι αμφιλεγόμενοι Ρεπουμπλικάνοι ανησυχούν ότι ο κ. Μπάιντεν, ηλικιωμένος και αδύναμος, θα ήταν Δούρειος ίππος για τη σκληρή αριστερά. Είναι αλήθεια ότι η ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματός του αναταράσσεται, αλλά αυτός και η Kamala Harris, η αντιπροεδρική του επιλογή, έχουν δείξει και οι δύο στην εκστρατεία ότι μπορούν να το ελέγξουν. Συνήθως, οι ψηφοφόροι μπορεί να συμβουλεύονται να περιορίσουν την αριστερά διασφαλίζοντας ότι η Γερουσία παραμένει στα χέρια των Ρεπουμπλικανών. Όχι αυτή τη φορά. Μια μεγάλη νίκη για τους δημοκράτες θα προσθέσει στην υπεροχή των μετριοπαθών κεντρώων έναντι των ριζοσπαστικών στο Κογκρέσο με την προσέλκυση γερουσιαστών όπως ο Steve Bullock στη Μοντάνα ή η Barbara Bollier στο Κάνσας.
Μια ηχηρή δημοκρατική νίκη θα ωφελούσε επίσης τους Ρεπουμπλικάνους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένας στενός διαγωνισμός θα τους δελεάσει σε διχαστικές, φυλετικές τακτικές, αδιέξοδο σε μια χώρα που αναπτύσσεται πιο διαφορετική. Όπως υποστηρίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι κατά του Τραμπ, ο Τραμπισμός είναι ηθικά χρεοκοπημένος. Το κόμμα τους χρειάζεται αναγέννηση. Ο κ. Τραμπ πρέπει να απορριφθεί.
Σε αυτές τις εκλογές η Αμερική αντιμετωπίζει μια μοιραία επιλογή. Διακυβεύεται η φύση της δημοκρατίας της. Ένα μονοπάτι οδηγεί σε έναν διακεκομμένο, εξατομικευμένο κανόνα, που κυριαρχείται από έναν αρχηγό κράτους που περιφρονεί την αξιοπρέπεια και την αλήθεια. Ο άλλος οδηγεί σε κάτι καλύτερο – κάτι πιο αληθινό σε αυτό που έκανε αρχικά την Αμερική έμπνευση σε όλο τον κόσμο.
Στην πρώτη του θητεία, ο κ. Τραμπ υπήρξε καταστροφικός πρόεδρος. Θα ξεκινούσε τη δεύτερη επιβεβαιωμένος για όλα τα χειρότερα ένστικτά του. Ο κ. Μπάιντεν είναι η αντίθεσή του. Αν εκλεγεί, η επιτυχία δεν θα είναι εγγυημένη – πώς θα μπορούσε να είναι; Αλλά θα μπει στον Λευκό Οίκο με την υπόσχεση για το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούν να προσφέρουν οι δημοκρατίες: ανανέωση.
Πηγή: Economist
