Είναι κοινή παραδοχή ότι στη ρευστή πολιτική πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας –με την πάλη των ιδεών και τη σύγκρουση των αξιών– ρίζωσαν ζιζάνια, θέριεψαν τα βάτα του λαϊκισμού, άνθισαν ποικίλες ιδεοληψίες και πρόκοψαν οι πολιτικοί παραμυθάδες.
Συνθήματα και ιδέες που όμορφα λέγονταν κι ακούγονταν κι ένας λαός που αγόραζε με προθυμία κάθε συσκευασία με την ετικέτα «όραμα». Από το «ο λαός στην εξουσία», το «έξω οι βάσεις του θανάτου» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» μέχρι το κίνημα «δεν πληρώνω» και τα «φέσια» στα διόδια των δρόμων, τον ΕΝΦΙΑ, την Εφορία. Ήταν η εποχή που το νόμιμο ήταν ανήθικο και το παράνομο απενοχοποιούνταν ως ηθικό και δίκαιο. Και μετά ήρθαν τα μνημόνια, με την ανεργία, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, το χάος και την εθνική κατάθλιψη.
Σε αυτήν τη χώρα, ο λαϊκισμός και το πολιτικό παραμύθι εδραιώθηκαν στον θρόνο τους κι έστησαν την αυτοκρατορία τους. Ίδρυσαν κόμματα, εισήλθαν στη Βουλή και έφθασαν έως τη διακυβέρνηση της χώρας. Και όταν έχασαν τη εξουσία, έπιασαν τη γραφίδα και σκαρφίστηκαν ένα νέο… παραμΙθάκη…
Τα δημόσια έξοδα εκτινάσσονταν, η Ελλάδα χρεοκοπούσε αλλά «λεφτά υπήρχαν» και λίγο αργότερα με νταούλια και με ζουρνάδες οι αγορές θα χόρευαν στον ρυθμό που θα έπαιζαν οι υπερχρεωμένοι Έλληνες.
Με στόχο την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, φαινομενικά ετερόκλητοι πολιτικοί σχηματισμοί, υποστηρικτές της θεωρίας του ξυλολίου έφτιαξαν τη… συμφωνία των προθύμων, επενδύοντας στην οργή και την οδύνη των συγγενών των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδία των Τεμπών.
Πραματευτής των fake news
Στις θεωρίες των fake news το τραγικό δυστύχημα αναβαθμίστηκε σε «έγκλημα» με ενδεχόμενο δόλο αφού πίσω του κρύβονταν διάφορες σκοτεινές δυνάμεις που «φύτεψαν» το ξυλόλιο σε μία από τις δύο μοιραίες αμαξοστοιχίες και μετά το δυστύχημα φρόντισαν να καλύψουν τα ίχνη του.
Ο καθένας μπορούσε να φτιάξει τη δική του θεωρία, με… πρόθυμους βοηθούς τις ιστοσελίδες και «επιλεγμένα» ΜΜΕ. Οι θεωρίες συνωμοσίας και οι υποψίες γονιμοποιούν τη φαντασία μέχρι να έρθουν τα πραγματικά στοιχεία και να προσγειώσουν τους… πιστούς – τις περισσότερες φορές μάλιστα ανώμαλα.
Στην επίδραση της τραγωδίας των Τεμπών στην κοινή γνώμη ποντάρουν και τα σχέδια για τη δημιουργία κόμματος με τον όποιο τίτλο – κάθαρση, δικαίωση, οξυγόνο… Είναι ίσως κι αυτή μία πράξη, όπως τα κεράκια μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τιμούν τη μνήμη των θυμάτων αλλά κρατούν… ζεστές και τις πολιτικές επιδιώξεις των ζωντανών.
Η θεωρία του ξυλολίου κατέρρευσε, αλλά ίσως να μην έχει και τόση σημασία, όταν ο Κυριάκος Βελόπουλος –βασικός πολιτικός πραματευτής σχεδόν κάθε συνωμοσιολογίας– ψηφίστηκε από περίπου 263.000 πολίτες, πουλώντας αλοιφές για κορονοϊό αλλά και για κάθε νόσο και διαφημίζοντας στην τηλεόραση ότι έχει στα χέρια του τις αυθεντικές επιστολές του Ιησού. Ο κύριος τελοπόν, με δημόσια εκφρασμένη θέση άρνησης του εμβολιασμού για τον Covid, δηλώνει υπέρ της οπλοκατοχής και της θανατικής ποινής για να αντιμετωπιστεί η «κοινωνική ζούγκλα» και κατά κάθε μετανάστη που θα πατήσει το πόδι του από άλλη χώρα.
Ο αυτοπροσδιοριζόμενος γνήσιος πατριώτης, με δηλωμένες καταθέσεις άνω των 400.000 ευρώ στην Deutsche Bank και σε άλλες τράπεζες του εξωτερικού, όταν πολιτεύτηκε με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και απ’ όταν αποσκίρτησε με την Ελληνική Λύση μέχρι σήμερα δηλώνει φανατικός αντιμνημονιακός.
Πίσω από αυτό το κόμμα, ένας αρχηγός με πολλά πρόσωπα. Εθνικός σωτήρας, τηλεπωλητής κρεμών από το Άγιον Όρος, φαρμάκων, ζαρζαβατικών, αλλά και επιχειρηματίας.
Πίσω από τις λέξεις...
Τη δική του συμβολή στην… αποκάλυψη άλλων μικρομεσαίων πολιτικών πραματευτάδων έχει και ο συγγραφέας Τσίπρας. Στην αφήγησή του αναβίωσαν οι Λαφαζάνηδες, Βαρουφάκηδες και η Κωνσταντοπούλου, που ονειρεύονταν δραχμές, δυνάστευαν το ελληνικό Κοινοβούλιο, «πουλούσαν» –αυτοθαυμαζόμενοι– ευφυολογήματα στις Βρυξέλλες και φέρονται να αποκαλούσαν σύντροφο τον Πούτιν. Και οι τρεις έφτιαξαν από ένα κόμμα, διεκδικώντας μία θέση στη Βουλή και τον τίτλο της αντιπροσώπευσης της λαϊκής βούλησης.
Η «Ιθάκη» του Τσίπρα, όμως, φαίνεται να έχει και μία άλλη σημαντική συνδρομή στην κατανόηση των πολιτικών συσχετισμών στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αποκαλύπτει ότι οι ρήτορες και οι σοφιστές είναι μία τάση που ευδοκίμησε και στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Στο βιβλίο του ο πρώην πρωθυπουργός κάνει αυτοκριτική, όπου ο ίδιος επιλέγει προκειμένου να φανεί συμπαθής και θύμα καταστάσεων και προσώπων. Ανασύρει κρίσεις και επικρίσεις για κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές συγκεκριμένων, αυτών ενδεχομένως που δεν χρειάζεται μαζί του, ενώ στα θετικά γεγονότα που υπερασπίζεται βγαίνει μπροστά ως ο εγγυητής της επίτευξής τους.
Πού είναι ο Δραγασάκης το βράδυ της… δραματικής διαπραγμάτευσης; Πού είναι ο «ιδιόμορφος» κατά πολλούς Κοτζιάς στη Συμφωνία των Πρεσπών, ο Βούτσης και άλλα στελέχη με απόψεις πως ήταν καλύτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση; Πώς πέρασε στα… τυπογραφικά η ρήση της Μπέττυς Μπαζιάνα ότι «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία»;
Ψέμα είναι και η μισή αλήθεια υποστηρίζει, αφελώς ίσως, ο λαός. Το παραμ-Ιθάκη Τσίπρα, πάντως, φιλοδοξεί να αναβαπτίσει πολιτικά τον συγγραφέα για ένα νέο πολιτικό ακροβατικό με την τύχη της χώρας.
