Η πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού για την επανεξέταση της μονιμότητας στο Δημόσιο άνοιξε έναν διάλογο που καίει σαν πυρωμένο σίδερο. Με στόχο έναν πιο αποδοτικό και δίκαιο δημόσιο τομέα, η κυβέρνηση θέτει επιτέλους στο τραπέζι μια αυτονόητη –για πολλές ανεπτυγμένες χώρες– συζήτηση.
Παρά την ευρεία κοινωνική αποδοχή της πρότασης, συγκεκριμένοι συνδικαλιστικοί κύκλοι και πολιτικά σχήματα επιλέγουν να κρυφτούν πίσω από «αγώνες υπέρ της σταθερότητας», υπερασπιζόμενοι ένα σύστημα που επί δεκαετίες επιβράβευε τη μετριότητα και απέτρεπε κάθε ουσιαστική αξιολόγηση. Αντιδρούν λες και η μονιμότητα είναι συνταγματικό δικαίωμα, αντί για προνόμιο που απαιτεί διαρκή λογοδοσία και συνέπεια.
Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν προς όφελός της, με υπαλλήλους που κρίνονται για την απόδοσή τους όπως όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Η διατήρηση της μονιμότητας ως «ιερή αγελάδα» δεν προστατεύει το δημόσιο συμφέρον, αλλά το υπονομεύει.
Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε σε τομές. Όσοι αντιδρούν οφείλουν επιτέλους να εξηγήσουν: τι φοβούνται ακριβώς; Την αξιολόγηση ή την απώλεια ενός άδικου προνομίου;
