Της τελείωσαν τα Τέμπη και έπιασε την Παλαιστίνη, έγραψε χθες πλειάδα χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, μετά την εμφάνισή της με την παλαιστινιακή μαντίλα στη Βουλή, και αφού κατάφερε και η ίδια να τραβήξει για άλλη μια φορά τα βλέμματα σε μια ακόμα κίνηση εντυπωσιασμού, από αυτές που άλλωστε μας έχει συνηθίσει.
Το πολιτικό αφήγημα των εδράνων της αντιπολίτευσης είναι προφανώς δύσκολο να αποσαφηνιστεί όταν έχεις έξι χρόνια Μητσοτάκη, και βλέπεις και ο ίδιος ως αντιπολιτευόμενός του, πως δε σου αφήνει πολλά περιθώρια για να αναπτύξεις πολιτική ατζέντα ικανή να αντιμετωπίσει τις στρατηγικές του και να σε βγάλει από την αφάνεια και το σωρό. Πάραυτα όμως, το να συντάσσεις το πολιτικό σου αφήγημα εργαλειοποιώντας τραγωδίες, εγχώριες και διεθνείς, για κάθε υγιή ψηφοφόρο δεν σε μετατρέπει σε υποψήφιο να διεκδηκήσεις το σταυρό του, τουναντίον.
Και όσο η τραγωδία των Τεμπών αποχωρεί από την επικαιρότητα, λογικό είναι για τα κόμματα που έχουν μάθει να επιβιώνουν καιροσκοπώντας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, να στρέφονται σε άλλες πηγές θλίψεως, οργής και γενικότερα πηγές πρόσκλησης συναισθημάτων, που για εμάς είναι συναισθήματα, για τους εκμεταλλευτές είναι ευκαιρίες άσκησης πολιτικής.
Και τί πιο επίκαιρο για το κοινό που έχει μάθει να σαγηνεύεται από τραγωδίες και επαναστάσεις, από όλο αυτό που συμβαίνει μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, και τί πιο εύπεπτο για να ταυτιστεί το κοινό της κυρίας Κωνσταντοπούλου μαζί της, εξάλλου με μια μαντήλα έκανε χθες restart την επανάστασή της και τράβηξε τους προβολείς πάνω της, έτσι, ανέξοδα και χωρίς κανένα πολιτικό κόστος, πίσω από τις ευθύνες που δεν πρόκειται ποτέ να αγγίξει, αφού είναι η τελευταία μεταξύ άλλων - και μεταξύ και της Καλλιόπης από το χωριό μου- που θα κληθεί να δώσει λύση στο Παλαιστινιακό.
Με μια μαντήλα τελικά, μία πολιτικός φτάνει να σκεπάσει τους ώμους της, οι ώμοι όμως στην πολιτική δεν είναι για να σκεπάζουν ευθύνες, είναι για να τις σηκώνουν.
Ας μην ξεχνιόμαστε.
