Η Ζωή έγραψε ιστορία στα χρόνια της αθωότητας του ΣΥΡΙΖΑ ως πρόεδρος της Βουλής. Όποιος βίωσε εκείνες τις ημέρες έχει κάτι να θυμάται. Αν και οι πιο υποψιασμένοι ισχυρίζονταν ακόμη και την περίοδο που αποφάσιζε τη συμπόρευση με τη ΛΑΕ και τον Λαφαζάνη ότι απλώς ήταν ένα σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα της. Κανείς βέβαια δεν περίμενε τα όσα έχουν ακολουθήσει από την οριακή είσοδό της στη Βουλή και μετά.
Από τότε που «πόνταρε» πολιτικά στις τραγωδίες με αποκορύφωμα τα όσα έκανε εντός και εκτός Κοινοβουλίου με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Οι δηλώσεις, οι παρεμβάσεις της και οι επιθέσεις σε όσους διαφωνούσαν με τους ισχυρισμούς της ήταν και είναι σε καθημερινή βάση. Κανείς δεν ξέφυγε από το δίκην εισαγγελέως ύφος της σε κάθε ευκαιρία.
Και αφού το τερμάτισε με την τραγωδία των Τεμπών, στα δίκαια αισθήματα οργής που δημιούργησε αποφάσισε να προσθέσει μια ακόμη τραγωδία στην πολιτική ατζέντα της σε μια προσπάθεια είτε να κρατήσει ψηλά τα δημοσκοπικά ποσοστά της, που δοκιμάζονται μετά την εργαλειοποίηση της τραγωδίας, είτε για να… καπελώσει την Αριστερά ανεβαίνοντας στο άρμα μιας ακόμη τραγωδίας: αυτής που συμβαίνει στη Λωρίδα της Γάζας και στο δράμα των αμάχων.
Δεν είναι τυχαίο ότι βρέθηκαν στο άρμα της τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά όσο και το ΚΚΕ, που μέχρι σήμερα δεν μας είχε συνηθίσει να συνυπογράφει με άλλα κόμματα τις όποιες προτάσεις του ακόμη και όταν αφορά μια τραγωδία όπως αυτή της Γάζας. Και μπορεί αυτό να άλλαξε σε ό,τι αφορά τον Περισσό, αλλά η πρόεδρος της Πλεύσης από τις καρδούλες συνεχίζει έμπλεη από τοξικό λόγο την αντιπαράθεσή της με την κυβέρνηση και προσωπικά με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Μετά τις κατηγορίες για τους… δολοφόνους των Τεμπών, πέρασε στο «απορώ, κύριε Μητσοτάκη, ποιος σας πληρώνει; Ποιος είναι ο εργοδότης σας; Ποιος είναι ο χρηματοδότης σας; Ποιος σας πληρώνει για να μη λέτε ούτε μια λέξη για τα παιδιά της Παλαιστίνης; Είστε ντροπή».
«Πολιτικές συκοφαντίες»
Το γάντι στις ασύλληπτες δηλώσεις Κωνσταντοπούλου σήκωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης ο οποίος τόνισε: «Σε πολιτικούς με ρητορική πεζοδρομίου δεν αξίζει καμία απάντηση. Ένας άνθρωπος ο οποίος συκοφαντεί, γιατί όταν λες κάτι ψευδές εν γνώσει σου, μόνο και μόνο για να δημιουργήσεις εντυπώσεις είσαι συκοφάντης. Σε πολιτικούς, οι οποίοι αποκαλούν, όπως έχει κάνει στο παρελθόν η κυρία Κωνσταντοπούλου, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας “δολοφόνους”, σε πολιτικούς, οι οποίοι λένε “ποιος σας πληρώνει;”, χωρίς να λέει και κάτι συγκεκριμένο, οποιαδήποτε απάντηση τους δίνει αξία».
Ο κ. Μαρινάκης πρόσθεσε επίσης: «Δεν έχουμε σκοπό να συνεχίζουμε να πριμοδοτούμε με τις απαντήσεις, που δυστυχώς πολλές φορές αναγκαζόμαστε να δίνουμε, αυτήν τη λογική άσκησης πολιτικής. Και απαντώ στους πολίτες και όχι στην κυρία Κωνσταντοπούλου, σε εκείνους είμαστε υπόλογοι. Ο πρωθυπουργός, λίγες ημέρες πριν, είχε απαντήσει εκτενέστατα για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Και επαναλαμβάνω, όσο και αν δεν αρέσει αυτό στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο της υποκρισίας, με πρωτοβουλία του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών –ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους να το καταλάβουν τα κόμματα αυτά, που μηδενίζουν τα πάντα– ψηφίστηκε το πιο σημαντικό ψήφισμα για την προστασία των αμάχων στη Γάζα. Η Ελλάδα είναι, όπως και τις προηγούμενες φορές, στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Χωρίς ακρότητες και χωρίς λαϊκισμούς».
Η μεταμόρφωση της πάλαι ποτέ αριστερής Ζωής σε ένα πολιτικό μόρφωμα που χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο και έχει συμπεριφορά που προσομοιάζει περισσότερο σε Τραμπ, έχει στόχευση ένα κοινό που δεν πιστεύει σε θεσμούς και δηλώνει τάχα μου δήθεν αντισυστημικό. Στην πραγματικότητα, εκφράζει εκείνους που είναι επιρρεπείς σε fake news και πιστεύουν στην μπαχαλοποίηση της κοινωνίας.
«Πουλάει»... πόνο
Και επειδή ο ανθρώπινος πόνος και οι τραγωδίες «πουλάνε» σε ακροατήρια όπως είναι οι νέοι και οι νέες και αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ως προς τη σκοπιμότητα των κινήσεων της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Εκείνο που προκαλεί το σύνδρομο Μητσοτάκη, από το οποίο εσχάτως δείχνει ότι διακατέχεται η πρόεδρος της Πλεύσης, είναι που εγείρει ερωτήματα. Καθώς δείχνει μια εμμονή απέναντι στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, που ξεφεύγει της πολιτικής κριτικής και της αντιπαράθεσης μεταξύ κομμάτων και αρχηγών.
Φαίνεται ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναζητεί πολιτικό οξυγόνο ποντάροντας στην τοξικότητα χωρίς όριο και στην εργαλειοποίηση κάθε τραγωδίας, δείχνοντας ως ένοχο για όλα τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνηση. Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί κόμματα όπως το ΚΚΕ και τα λοιπά δέχονται να χρησιμοποιηθούν έστω και παράπλευρα ως… όχημα των επιδιώξεων της Πλεύσης Ελευθερίας και του ακραίου πολιτικού λόγου που υιοθετεί, την ώρα μάλιστα που και αυτά και στελέχη τους είχαν στοχοποιηθεί από την ίδια.
