Εδώ στο πατρικό μου, που τόσο νοσταλγώ και όποτε μπορώ βρίσκομαι σε αυτό!
Εδώ που ακόμα και τώρα το κλειδί είναι πάνω στην πλέον γερασμένη πόρτα... Εδώ όπου η κληματαριά μας αγκαλιάζει τα καλοκαίρια του μεσημεριού με τον ίσκιο της, η μουριά μας θυμίζει ότι φόρτωσε μούρα και αν δεν τα μαζέψουμε βάφει τις ακανόνιστων σχημάτων μαρμάρινες πλάκες της αυλής σε βαθύ κόκκινο. Εδώ όπου σε ξυπνάει το άρωμα του γιασεμιού, ο φρεσκοψημένος καφές που φτιάχνει η μάνα... εδώ που απ’ το πλατύσκαλο βλέπεις την θάλασσα και στη δύση του ηλίου βλέπεις το μεθυστικό αγιόκλημα να γέρνει, εδώ όπου τις νύχτες του καλοκαιριού όπως ανοίγουν τα νυχτολούλουδα, ανοίγει η καρδιά σου!
Δεν είναι τυχαίο ότι τα πιο όμορφα όνειρα τα είδα εδώ!
Αυτή η αναφορά στο πατρικό μου σπίτι συνδέεται με ένα πρόσωπο που κυριαρχεί έντονα στη μέχρι τώρα πορεία μου στη ζωή, είναι ο πατέρας μου!
Με αφορμή την γιορτή του πατέρα θα καταθέσω δυο λόγια γι’ αυτόν... Ίσως καθόλου περίεργο που τελικά ακολούθησα το επάγγελμα του πατέρα μου. Ο ίδιος φτασμένος δημοσιογράφος με μεγάλη προσφορά στον συνάνθρωπο στο νομό Κορινθίας, που αγαπά τον τόπο του και δεν θέλησε ποτέ να τον αποχωριστεί παρά μόνο όταν πήγε Αθήνα για σπουδές και αμέσως μετά επέστρεψε και ζει μέχρι σήμερα σε αυτόν. Με καταγωγή από το Σαλμάνι, ένα χωριουδάκι έξω από τη Σμύρνη, μεγάλωσε με τις ιστορίες της γιαγιάς του Αννέτα που με τον άντρα της μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στον Συνοικισμό Κορίνθου.
Ήταν άριστος μαθητής και επειδή ήταν κοντός δεν του είχαν δώσει την σημαία στην παρέλαση αλλά τον είχαν βάλει διμοιρίτη. Όμως κράτησα εγώ μαθήτρια την σημαία και τον έκανα περήφανο...
Πατέρα… Έχω ακόμα την συλλογή που μου έδωσες με τα γραμματόσημα που μάζευες όταν ήσουν παιδί!
Ξέρεις, τραγούδια που αγαπάς... αγάπησα και αγαπώ.
Με μεγάλωσες με αξίες και ιδανικά, φρόντισες να μη μου λείψει ποτέ τίποτα και πάνω απ’ όλα η αγκαλιά σου… που ακόμα και τώρα όταν βρίσκομαι σε αυτήν, μαγικά γίνομαι το Λιλικάκι σου (έτσι με φωνάζει) που θα σε βρει απέναντί του όποιος με πειράξει.
Πατέρα, με έμαθες να αγωνίζομαι για το δίκαιο, για τους ανθρώπους, για την ίδια την ζωή. Με δίδαξες τόσα πολλά... για το υπέρτατο αγαθό, την αγάπη... για την ευτυχία της ανιδιοτέλειας, κάτι που σπανίζει, αλλά εμείς οι δυο το έχουμε πατέρα... Με μεγάλωσες πρώτα ως άνθρωπο και μετά ως γυναίκα....
Πατέρα, όταν οι δυο μας κοιταζόμαστε στα μάτια... οι λέξεις σιωπούν!
* Δημοσιογράφος
