Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μη θυμίζει σε τίποτα το κραταιό κίνημα της Μεταπολίτευσης, όμως τουλάχιστον παραμένει πιστό σε μια διαχρονική του παράδοση: να ξεκατινιάζεται δημοσίως...
Η τελευταία πράξη του δραματικού σίριαλ «ΠΑΣΟΚ και αυτοκαταστροφή» παίζεται με πρωταγωνιστές τον Νίκο Χριστοδουλάκη, πρώην υπουργό του Σημίτη και νυν σύμβουλο του Νίκου Ανδρουλάκη, και τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Ο κ. Χριστοδουλάκης, με το γνωστό τεχνοκρατικό του ύφος, αποφάσισε να κάνει... μαθήματα ιστορίας, εξηγώντας πώς η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010 –αντί να παραδοθεί αμαχητί– θα μπορούσε, λέει, να τα είχε καταφέρει αλλιώς. Πιο ήπια. Πιο «ιρλανδικά». Και φυσικά, το συμπέρασμα είναι σαφές: για τα μνημόνια δεν φταίνε ούτε οι προηγούμενοι, ούτε οι εξωτερικοί παράγοντες, αλλά αποκλειστικά ο Παπανδρέου και η παρέα του.
«Εμείς δεν πήραμε μέτρα στοιχειώδη στην αρχή, ενώ λέγαμε ότι η κρίση έρχεται, έρχεται, λέγαμε και λεφτά υπάρχουν και ο προϋπολογισμός του 10 ήταν επεκτατικός. Δεν ήταν ξεσάλωμα δημοσιονομικό, αλλά περιοριστικός δεν ήταν» είπε ο κ. Χριστοδουλάκης και στη συνέχεια άφησε κι άλλες αιχμές στην κυβέρνηση Παπανδρέου: «Η Ελλάδα δεν είχε φτιάξει έναν μηχανισμό συλλογής φορολογικών εσόδων. Δεν είχε υφυπουργό, μετά μπήκε ένας γενικός γραμματέας που παραιτήθηκε και επί έναν χρόνο δεν υπήρχε υπεύθυνος. Υπήρχε πρόβλημα μεγάλο, που δυσχέραινε την κατάσταση και επέτεινε την κρίση».
Εντονότατη είναι η δυσφορία του Γιώργου Παπανδρέου για τις δηλώσεις του Νίκου Χριστοδουλάκη, οι οποίες προκάλεσαν τριγμούς στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Ο πρώην πρωθυπουργός, όπως μεταφέρουν συνεργάτες του, μόλις και μετά βίας συγκρατεί την ενόχλησή του, θεωρώντας ότι οι τοποθετήσεις Χριστοδουλάκη ήταν αχρείαστες και άκαιρες.
Το κλίμα δυσαρέσκειας δεν περιορίζεται μόνο στον ίδιο τον κ. Παπανδρέου. Σημαντικός αριθμός στελεχών που ανήκουν στον ευρύτερο κύκλο του εκφράζει έντονες αντιδράσεις, εκτιμώντας ότι ανοίγεται μέτωπο χωρίς πολιτικό λόγο, με συνέπειες που πλήττουν τη συνοχή και την εικόνα του κόμματος.
Ήδη, σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες του, ο κ. Παπανδρέου φέρεται να διατυπώνει προβληματισμό όχι μόνο για τον ίδιο τον κ. Χριστοδουλάκη, αλλά και για την ευρύτερη στάση της ηγεσίας, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να τοποθετηθεί δημόσια, ακόμη και ζητώντας επίσημες εξηγήσεις από τη Χαριλάου Τρικούπη.
Με τις δηλώσεις του, ο πρώην υπουργός αναζωπυρώνει έναν εσωκομματικό εμφύλιο, ξυπνώντας φαντάσματα που οι περισσότεροι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Σαν να μην έφτανε αυτό, η σύγκρουση αυτή πυροδοτεί μια ακόμα πιο έντονη κρίση εμπιστοσύνης και συνοχής στο ήδη ευάλωτο εσωτερικό του κόμματος.
Το αποτέλεσμα είναι ένα γνώριμο φαινόμενο: το ΠΑΣΟΚ να τρώει τις σάρκες του, με δημόσιες αιχμές, εσωτερικές δυσαρέσκειες και έναν Νίκο Ανδρουλάκη ανίκανο να εμπνεύσει και να... «κρατήσει τα λουριά». Αντί να μιλά για το παρόν και το μέλλον, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει παγιδευμένο στο παρελθόν του, ξαναζώντας τις ίδιες τραυματικές μνήμες.
Η εικόνα του κόμματος δεν παραπέμπει σε δύναμη ευθύνης και προοπτικής, αλλά σε πολιτική κλειδαρότρυπα. Αντί για προγραμματικές θέσεις και ενιαία γραμμή, βλέπουμε δημόσιες αντιπαραθέσεις, παρασκηνιακή μουρμούρα και ένα διαρκές ξέπλυμα ευθυνών που δεν αφορά πια κανέναν έξω από τα εσωκομματικά γραφεία.
Και όσο συνεχίζεται αυτό το... αυτοαναφορικό θέατρο σκιών, η κοινή γνώμη παρακολουθεί με δυσπιστία, αδιαφορία ή και χλεύη. Όποιος θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να πείσει ως σοβαρή πολιτική πρόταση, μάλλον πρέπει πρώτα να δει πώς θα καταφέρει να σταματήσει να καταναλώνει ό,τι του έχει απομείνει από πολιτικό κεφάλαιο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι όταν δεν του επιτίθενται οι πολιτικοί του αντίπαλοι, φροντίζει να δημιουργεί μόνο του τις συνθήκες κρίσης. Και κάπως έτσι, επιβεβαιώνει τη φήμη του ως το κόμμα που ξέρει να αυτοπυρπολείται με θεαματικό τρόπο.
