Αν κάτι χαρακτηρίζει το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι η αέναη αναζήτηση ενός ρόλου που δεν έχει. Πάει ο καιρός που οι πράσινες σημαίες ανέμιζαν περήφανα στις πλατείες και ο κόσμος φώναζε «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σήμερα, το μόνο που ανήκει στο ΠΑΣΟΚ είναι η τρίτη θέση στις δημοσκοπήσεις – και αυτό υπό αίρεση.
Η πρόσφατη δημοσκόπηση της Interview για την Political το έδειξε ξεκάθαρα: η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Πλεύση Ελευθερίας άφησαν πίσω τους το ΠΑΣΟΚ, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση με 15,2%, έναντι 13,1% του κόμματος του Νίκου Ανδρουλάκη.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, το άλλοτε κραταιό σοσιαλιστικό κίνημα βλέπει τον εαυτό του να ξεπερνιέται από ένα κόμμα που μοιάζει περισσότερο με πολιτικό stand-up show, με πρωταγωνίστρια τη Ζωή να δίνει ρεσιτάλ κάθε φορά που ανοίγει το μικρόφωνο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί με μια πρόταση δυσπιστίας. Έχοντας συμμάχους τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και –ω, τι ειρωνεία!– την Πλεύση Ελευθερίας, επιχείρησε να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αντί όμως να στριμώξει τη Νέα Δημοκρατία, κατέληξε να στριμωχτεί το ίδιο. Η πρόταση απορρίφθηκε με 157 ψήφους κατά και 136 υπέρ, και το μόνο που έμεινε από όλη τη διαδικασία ήταν το σόου της Κωνσταντοπούλου, η οποία με τις τοποθετήσεις της κατάφερε να τραβήξει πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο Ανδρουλάκης, αντί να ηγηθεί της αντιπολίτευσης, κατέληξε κομπάρσος στο έργο της Ζωής. Εκεί που το ΠΑΣΟΚ περίμενε να εμφανιστεί ως πρωταγωνιστής μιας «νέας εποχής», η κάμερα εστίασε αλλού. Η Κωνσταντοπούλου έκανε ό,τι κάνει πάντα: αντέδρασε υπερβολικά, προσπάθησε να μιλήσει πιο δυνατά από τους υπόλοιπους, επιτέθηκε με πάθος καταγγέλλοντας τους πάντες και τελικά βγήκε κερδισμένη.
Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, απέδειξε ακόμη μια φορά ότι δεν έχει πολιτικό στίγμα, στρατηγική ή λόγο ύπαρξης πέρα από το να αναπολεί τις παλιές δόξες του.
Η αλήθεια είναι ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης ποτέ δεν κατάφερε να βρει τον ρόλο του. Συνεχίζει να κινείται πολιτικά σαν χαμένος τουρίστας στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είναι Ανδρέας για να συνεγείρει τις μάζες. Δεν είναι Σημίτης για να πείσει τους τεχνοκράτες.
Δεν είναι καν Βενιζέλος για να τους τρομάξει όλους με τη ρητορική του. Είναι ένας πολιτικός χωρίς πολιτική, ένας αρχηγός χωρίς όραμα που συγκυριακά βρέθηκε στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και γι’ αυτό το εκλογικό σώμα τού γύρισε την πλάτη.
Η άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας δείχνει κάτι απλό: ο κόσμος προτιμά έστω και έναν «φωνακλά» με σαφές μήνυμα, παρά ένα κόμμα που δεν ξέρει τι θέλει. Η Κωνσταντοπούλου έχει ταυτότητα. Το ΠΑΣΟΚ όχι. Και αν ο Ανδρουλάκης δεν βρει σύντομα απαντήσεις, το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει την πορεία του προς την πολιτική αφάνεια, προσπερασμένο από κάθε νέο κόμμα που θα ξέρει να κλέβει την παράσταση.
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, η αδυναμία να προσαρμοστείς σημαίνει θάνατο. Και το ΠΑΣΟΚ δείχνει να είναι ένα κόμμα που απλώς περιμένει το τέλος του, χωρίς καν να προσπαθεί να το αποτρέψει.
