Όσοι περίμεναν το debate των υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία απογοητεύθηκαν. Το τι περίμεναν και γιατί, πρέπει να μας το πουν οι ίδιοι, αφού για το ΠΑΣΟΚ μιλάμε. Ο λόγος για τον πολιτικό χώρο που συσσώρευσε διά των κυβερνήσεών του σωρεία δεινών στη χώρα. Εμείς γιατί ασχολούμαστε τότε; Μα, δημοσιογράφοι είμαστε και η δουλειά μας έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις. Εξ ου και οφείλουμε να συγχαρούμε τους δύο συναδέλφους συντονιστές της συζήτησης των υποψηφίων, καθώς εκείνοι είναι που διακρίθηκαν με το παραπάνω. Εύγε.
Δεν θα μείνουμε στο τι ειπώθηκε από τους υποψηφίους, καθώς τα ακούσατε όλα και όσοι δεν τα ακούσατε τα διαβάσατε στον Τύπο. Ένα χαρακτηριστικό στη ρητορεία κάποιων εκ των υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ είναι άξιο προσοχής: η ταύτιση ενός εξ αυτών περισσότερο, και των άλλων λιγότερο, με τον αγοραίο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και η χρήση επιχειρημάτων της πλάκας, τα οποία είχαμε κάποτε ξανακούσει και ίσως μερικοί νόμισαν ότι έχουν αφεθεί στο χρονοντούλαπο. Αμ δε. Για την Αριστερά μιλάμε, έστω εδώ την αστική, αλλά πάντα Αριστερά, που δεν μαθαίνει, αλλά, αντίθετα, θέλει να «μάθει» στην κοινωνία αυτά που εκείνη προτάσσει.
Κάποιος ίσως αντιτείνει εδώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πια δεν μιλάει για κάτι, καθώς οι άνθρωποί του είναι 100% απορροφημένοι να απειλούν και να μηνύουν ο ένας τον άλλον, χωμένοι μέχρι τον λαιμό στην ίντριγκα που χαρακτηρίζει τα καταγώγια περιθωριακών ιδεολογικοπολιτικών χώρων. Ίσως λοιπόν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να διείδαν το κενό και να όρμησαν να το καλύψουν, αν και είναι «χλομό» αυτό να έγινε συντονισμένα. Τώρα πια, τα μεγαλεία του παρελθόντος είναι «ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι», που λέει και το τραγούδι.
«Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό», φώναζαν παλιά οι πρασινοφρουροί, προκειμένου να διασκεδάσουν εντυπώσεις, μόλις άρχιζαν τα όργανα στη Χαριλάου Τρικούπη. Είναι πια «ενωμένο»; Εδώ και πολύ καιρό, η λέξη «ενότητα» εκεί απλά δεν… Κάποιοι εξακολουθούν να βλέπουν προς τα αριστερά τους, όπου όμως επικρατούν η πολιτική των τρολ, η «θολούρα», η διάσπαση, η ανθρωποφαγία, το χάος και, φυσικά, η αβεβαιότητα. «Προοδευτικό» σύνδρομο το σύνολο των παραπάνω, που δεν επιδέχεται θεραπείας, όπως απέδειξε η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας. Τα δημιουργικά στοιχεία της κοινωνίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης, βρίσκονται εδώ και καιρό στο πλευρό της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και στηρίζουν τις πρωτοβουλίες της, καθώς αντιλαμβάνονται το διακύβευμα.
Οι επόμενες εκλογές είναι προγραμματισμένες να γίνουν το 2027. Μέχρι τότε, ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει στους αριστερούς μπαξέδες, όπου μπαινοβγαίνουν τα ίδια πρόσωπα που εδώ και καιρό δεν εμπνέουν ούτε καν τους εαυτούς τους. Έχουν, βλέπετε, όλες και όλοι αυτοί κριθεί αμετάκλητα «ένοχοι» στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Η δε ιδεολογία τους έχει εδώ και καιρό χρεοκοπήσει και ο φιλελευθερισμός έχει αναδειχθεί θριαμβευτής. Ο κόσμος σήμερα δεν διαπραγματεύεται τις ελευθερίες του για «σοσιαλισμούς», υπερφορολόγηση και αναδιανομές, ταξικούς πολέμους, δικτατορίες του προλεταριάτου, κρατικοποιήσεις και άλλα επικίνδυνα, παρωχημένα και ολοκληρωτικά.
Φαίνεται πως σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ το μήνυμα δεν ελήφθη. Δεν είναι βέβαια οι μόνοι στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή που δεν αντιλήφθηκαν τα μηνύματα των καιρών. Οι ψηφοφόροι όμως τα αντιλήφθηκαν. Εξ ου και η κυριαρχία στην Ευρώπη της Κεντροδεξιάς.
