Το... μείζον πολιτικό θέμα των ημερών το έθεσε υπό μορφήν παραπόνου ο εκπαραθυρωθείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: «Γιατί δεν με αφήνουν να χάσω», είπε, χαρακτηρίζοντας την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής γεγονός «πρωτοφανές», «τραγελαφικό», «φαρσοκωμωδία», «αστείο», και «γελοίο», με αυτήν τη σειρά.
Ο Στέφανος Κασσελάκης κάτι περισσότερο γνωρίζει, οπότε δεν χρειάζεται να αναλύσουμε λέξη προς λέξη τους χαρακτηρισμούς, ούτε να αμφισβητήσουμε την αξιολογική ιεράρχηση της κρίσης του αλλάζοντας τη σειρά. Ωστόσο, θα αμφισβητήσουμε την ειλικρίνειά του, όχι ως προς την ακρίβεια του περιεχομένου των λέξεων που χρησιμοποίησε για να περιγράψει επακριβώς την ουσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί στο σύντομο χρονικό διάστημα που διετέλεσε πρόεδρος κάθε λέξη έχει και το δικό του αποτύπωμα.
Προφανώς τα παραπονεμένα λόγια του δεν πείθουν, γιατί ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν κατάλαβε σε ποιο κόμμα ήταν πρόεδρος, φρόντισε επί των ημερών του ώστε κάθε λέξη από αυτές που ανέφερε και όλες μαζί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαίωσε εν ολίγοις ότι ήταν ο κατάλληλος πρόεδρος στο κατάλληλο κόμμα προκειμένου να μην αλλοιωθούν τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πρώτης φοράς Αριστερά. Συνεπώς, είτε τον αφήσουν είτε δεν τον αφήσουν να χάσει, αυθεντικότερο εκφραστή των... αρχών τους δεν θα βρουν.
