Το εύκολο θα ήταν στο σημερινό σημείωμα να πω πάλι ότι φταίει το κράτος. Ότι πάλι εκτέθηκε και δεν λειτούργησε όπως έπρεπε στα χιόνια και στις βροχές. Αλλά αυτό το ξέρετε και το ξέρουμε. Τα όσα συνέβησαν όμως στην Αράχοβα και αλλού και τα όσα έγιναν με τα λύματα στην παραλιακή ανέδειξαν για άλλη μια φορά το κυρίαρχο πρόβλημα της κοινωνίας μας.
Αυτό που συναντάμε με το καλημέρα, όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας. Και αυτό που συναντάμε είναι ότι όσο δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, τόσο θα ψάχνουμε μια κυβέρνηση να μας φταίει. Διότι είναι πιο εύκολο σε κάποιους να τους φταίει ο εκάστοτε Μητσοτάκης, από το να πάρουν και να βάλουν αλυσίδες στα αυτοκίνητά τους, όταν πάνε σε χιονοδρομικά. Όπως και σε κάποιους άλλους είναι πιο… οικονομικό και πιο εύκολο να συνδέονται παράνομα με τα όμβρια της ΕΥΔΑΠ από το να ακολουθούν τη νόμιμη διαδικασία.
Ως εδώ βέβαια είναι οι ευθύνες των πολλών, οι ευθύνες της πολιτείας ξεκινούν από την αδιαφορία και την ανικανότητα των οργάνων της να τηρήσουν τους νόμους. Και όσο η αίσθηση ατιμωρησίας μεγαλώνει, τόσο θα αποθρασύνονται οι παραβάτες ή οι έχοντες ασυλία.
Για να μην αναφερθώ σε κάποιους εξυπνάκηδες βουλευτές που συνεχίζουν εν έτει 2024 και παραμονές του 2025 τα ρουσφέτια με τα αιτήματα των ψηφοφόρων τους από κλήσεις μέχρι παραβάσεις για τον νόμο περί τσιγάρου.
Αλλά και αυτό εντάσσεται στον τίτλο του σημερινού σημειώματος. Εάν δεν αλλάξουμε εμείς, όλο και κάποιος άλλος θα μας φταίει…
