Πάνω από 10 ξένα πανεπιστήμια -κάποια από αυτά από τα γνωστότερα παγκοσμίως- έχουν προαναγγείλει το ενδιαφέρον τους για παρουσία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη χώρα μας προτού καν παρουσιαστεί το νομοσχέδιο Πιερρακάκη για την απελευθέρωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης από το κρατικό μονοπώλιο που είχε επιβληθεί από την περίοδο της Χούντας.
Με τη μεταρρύθμιση αυτή πρώτος στόχος είναι οι 40.000 Ελληνες που φοιτούν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού: σύμφωνα με δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος ανώτατα στελέχη του υπουργείου Παιδείας εκτιμούν ότι από αυτούς οι 35.000 θα προτιμούσαν για ευνόητους λόγους να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη χώρα μας εφόσον θα πληρούνταν τα ακαδημαϊκά στάνταρ και τα πτυχία τους δεν θα έχαναν την αξία τους.
Σήμερα πάνω από 500 εκατ. ευρώ δαπανώνται από ελληνικές οικογένειες για να στηριχθούν φοιτητές στο εξωτερικό πράγμα που στηρίζει το ΑΕΠ άλλων χωρών και συνιστά αιμορραγία για την ελληνική οικονομία.
Παράλληλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το 60% των Ελλήνων πανεπιστημιακών εργάζονται στο εξωτερικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο του brain drain. Στο υπουργείο Παιδείας εκτιμούν ότι με την απελευθέρωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης που αφορά σε πρώτη φάση κυρίως τα δημόσια πανεπιστήμια που θα αποκτήσουν πόρους τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ μέσα στα επόμενα χρόνια και πολύ μεγαλύτερη ευελιξία θα υπάρξει δυνατότητα προσέλκυσης τουλάχιστον 30.000 ξένων φοιτητών μεσοπρόθεσμα.
Στο υπουργείο Παιδείας, γράφει το Πρώτο Θέμα, έχουν μελετήσει το πλαίσιο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση που ισχύει σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και επισημαίνουν ότι το ελληνικό θα είναι το αυστηρότερο από όλα. Η βασική ιδέα του νομοσχεδίου σε σχέση με τα μη κρατικά ΑΕΙ είναι ότι όποιος έχει τις προϋποθέσεις θα παίρνει άδεια λειτουργίας ανεξαρτήτως νομικού καθεστώτος.
Ωστόσο η έγκριση και αυτό είναι ελληνική πρωτοτυπία θα είναι διπλή τόσο από το κράτος όπου έχει την έδρα του το Ξένο πανεπιστήμιο όσο και από τη δική μας Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Τα κριτήρια για την άδεια λειτουργίας είναι περίπου γνωστά: προκειμένου να απαντήσει στην προκαταβολική κριτική για τα πανεπιστήμια του πρώτου ορόφου δηλαδή σχολές χωρίς σοβαρές υποδομές που θα διεκδικούν να δίνουν πανεπιστημιακά πτυχία το νομοσχέδιο θέτει κτιριολογικά κριτήρια. Να υπάρχει δηλαδή ένα ενιαίο κτίριο όπου θα στεγάζονται οι βασικές λειτουργίες του πανεπιστημίου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν δευτερογενή κτίρια όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα τα δημόσια πανεπιστήμια στη χώρα μας.
Προφανώς θα υπάρχουν ακαδημαϊκές προϋποθέσεις για παράδειγμα θα υπάρχει απαίτηση για ελάχιστο αριθμό καθηγητών οι οποίοι θα πρέπει να διαθέτουν διδακτορικό κάτι που προφανώς ισχύει στα δημόσια πανεπιστήμια αλλά όχι και σε όλα τα κολέγια που λειτουργούν στη χώρα μας.
Επίσης με το νομοσχέδιο τίθενται και οικονομικές προϋποθέσεις, για παράδειγμα οι εγγυητικές επιστολές θα ξεπερνούν το 1εκατ. ευρώ κάτι που σημαίνει ότι μπαίνει ένας κόφτης για όλους εκείνους που θα ήθελαν να μετατρέψουν σε πανεπιστήμια κάποια ΙΕΚ ή κολέγια υποβαθμισμένων σπουδών.
