Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει χτίσει ένα πολιτικό αφήγημα βασισμένο στην ένταση, τη σύγκρουση και την ακραία πόλωση. Από τις επιθέσεις σε δημοσιογράφους, μέχρι την εργαλειοποίηση τραγωδιών, παρουσιάζει τον εαυτό της ως «αδέκαστη τιμωρό» και όλους τους υπόλοιπους ως μέρος μιας «βρομιάς» που μόνο εκείνη βλέπει. Η πρόσφατη ομιλία της στη Βουλή για την ΕΡΤ αποτελεί ακόμη ένα επεισόδιο σε μια μακρά σειρά λαϊκιστικών παρεμβάσεων που επιδιώκουν να δημιουργήσουν θόρυβο αντί για ουσία.
Στη συζήτηση για την ΕΡΤ, η Κωνσταντοπούλου εξαπέλυσε επίθεση κατά της κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι «θα φροντίσει προσωπικά τη βρομιά» που, κατά την ίδια, κρύβουν κυβερνητικά στελέχη. Παρουσίασε τον εαυτό της ως θύμα «κοφτών» και περιορισμών που εφαρμόστηκαν τάχα για να τη φιμώσουν. Υπερασπίστηκε τον παραιτηθέντα βουλευτή Διαμαντή Καραναστάση ως ηθικό υπόδειγμα και θύμα στοχοποίησης, ισχυριζόμενη ότι κατήγγειλε «βρώμικα» στοιχεία σε κλίμα συγκάλυψης. Το μοτίβο είναι γνωστό: μια διαρκής αφήγηση πολέμου και αποκάλυψης, όπου οι εχθροί είναι πάντοτε πολλοί - αλλά εκείνη είναι η μόνη που μπορεί να «καθαρίσει».
Δεν πρόκειται απλώς για σκληρή αντιπολιτευτική φωνή - η μέθοδος είναι πολύ πιο συστηματική και μεθοδευμένη. Προσωπικές επιθέσεις, προπαγάνδα και λαϊκιστική ρητορική καθιστούν την πολιτική της Κωνσταντοπούλου λιγότερο ως δημόσιο διάλογο και περισσότερο ως θέατρο σύγκρουσης. Κάθε της παρέμβαση μοιάζει με καλοστημένο σόου, ικανό να συγκινήσει ή να εξαγριώσει, αλλά όχι να χτίσει. Αυτή η τακτική λειτουργεί στην πράξη - και υπονομεύει την ίδια τη «δημοκρατία» που ισχυρίζεται πως υπηρετεί.
Η μόνιμη στοχοποίηση δημοσιογράφων
Κι όμως, η «πολέμιος της προπαγάνδας» που δηλώνει ότι βρίσκεται «πάντα με την πλευρά της ενημέρωσης», έχει πίσω της μια μακρά λίστα επεισοδίων που διαψεύδουν κάθε της ισχυρισμό. Από την επίθεση στην Τίνα Μεσσαροπούλου, την οποία κατηγόρησε δημόσια επειδή τόλμησε να της ασκήσει κριτική, μέχρι την επεισοδιακή αποχώρησή της από την εκπομπή της Μάρας Μαυραγάνη όταν αρνήθηκε να απαντήσει σε απλή δημοσιογραφική ερώτηση, η Κωνσταντοπούλου δείχνει σταθερά πως δεν αντέχει τον αντίλογο. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και στο Action 24, όπου στράφηκε ευθέως κατά των δημοσιογράφων του σταθμού, απαξιώνοντας τον ρόλο τους και επιχειρώντας να μετατρέψει μια συνέντευξη σε προσωπικό βήμα καταγγελιών. Αυτά δεν είναι «στήριξη της ενημέρωσης». Είναι μια συστηματική στοχοποίηση όσων δεν της κάνουν τα χατίρια – μια μόνιμη τακτική πίεσης και εκφοβισμού προς τα ΜΜΕ που δεν συμβαδίζουν με την προσωπική της ατζέντα.
Γκεμπελιστικές μέθοδοι και εργαλειοποίηση τραγωδιών
Η πολιτική της στρατηγική δεν περιορίζεται σε επιθέσεις - υιοθετεί την πιο επικίνδυνη μορφή προπαγάνδας: την εργαλειοποίηση του πόνου και της τραγωδίας. Η τραγωδία των Τεμπών είναι χαρακτηριστική. Αντί να συμβάλει σε πραγματική διερεύνηση, η Κωνσταντοπούλου υιοθέτησε μια ρητορική εκδίκησης: η κυβέρνηση ευθύνεται για τα πάντα, η κοινωνία είναι θύμα, και εκείνη είναι η μοναδική που μπορεί να αποκαλύψει το «σκοτεινό σύστημα».
Με αυτόν τον τρόπο, μετατρέπει την οδύνη σε πολιτικό καύσιμο, χτίζει την εικόνα της «αγωνίστριας της αλήθειας» και ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται όχι μόνο για δικαιοσύνη, αλλά για «καθαρότητα» σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό τοπίο. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο επικοινωνιακό - είναι λαϊκιστικό και ηθικά προβληματικό.
Η προπαγάνδα του «μόνη εναντίον όλων»
Το βασικό αφήγημα της Κωνσταντοπούλου είναι απλό αλλά ισχυρό: εκείνη είναι μόνη, όλοι οι άλλοι είναι «συστημικοί». Δημιουργεί έναν φανταστικό εχθρό, ή πολλαπλούς εχθρούς - την κυβέρνηση, τους δημοσιογράφους, ακόμη και πρώην συνεργάτες της - και διατυπώνει ότι όποιος διαφωνεί μαζί της είναι μέρος μιας «βρώμικης» μηχανής που την καταστέλλει.
Αυτή η ρητορική επιτρέπει δύο πράγματα: πρώτον, τη διαρκή δημιουργία πολιτικού θύματος - η Κωνσταντοπούλου παρουσιάζεται ως «διωκόμενη αγωνίστρια»· και δεύτερον, την απαξίωση κάθε διαφορετικής φωνής: δεν υπάρχουν απλώς αντίπαλοι, αλλά εχθροί που πρέπει να καταδειχθούν, να εκτεθούν και, «καθαριστούν».
Η πραγματικότητα πίσω από τις καταγγελίες
Παρά τις δραματικές της διακηρύξεις, η πραγματικότητα είναι πιο απλή: οι θεσμοί χρειάζονται σοβαρότητα, διαφάνεια και υπευθυνότητα - όχι θέαμα. Η πολιτική δεν είναι τηλεοπτικό σόου, και η δικαιοσύνη δεν λύνεται με συνθήματα για «βρομιές» και «συγκάλυψη».
Η διαρκής στοχοποίηση δημοσιογράφων, η λαϊκιστική μικροπολιτική και η εργαλειοποίηση των τραγωδιών δεν παράγουν λύσεις· παράγουν διχασμό και πόλωση. Όσο η Κωνσταντοπούλου αναδεικνύει τον εαυτό της ως «καθαρίστρια του συστήματος», τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τις πραγματικές προκλήσεις και τις ρίζες των προβλημάτων που υποτίθεται ότι πολεμά.
