Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αντιμετώπισε την παραίτηση του Διαμαντή Καραναστάση σαν κορυφαίο πολιτικό γεγονός, υμνώντας τον με τόση ένταση ώστε να ξεπερνά τα όρια της πολιτικής λογικής. Η υπερβολική εξύψωση δεν κρύβει το γεγονός ότι η αποχώρηση ενός βουλευτή αποτελεί θεσμική διαδικασία, όχι εθνικό δράμα. Η υπερθεαματική αφήγηση που επιχείρησε η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας προκαλεί περισσότερο απορία παρά συγκίνηση.
Με τη γνωστή ρητορική «ηθικού μεγαλείου», η κ. Κωνσταντοπούλου παρουσίασε τον Καραναστάση ως υπόδειγμα πολιτικής καθαρότητας, επιχειρώντας να κεφαλαιοποιήσει επικοινωνιακά την παραίτηση. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο απλή: μια συνηθισμένη πολιτική πράξη μετατρέπεται τεχνητά σε πεδίο αυτοπροβολής. Όταν το πολιτικό περιεχόμενο είναι περιορισμένο, οι λέξεις πολλαπλασιάζονται.
Η προσπάθειά της να δώσει δραματικό τόνο σε μια τυπική εξέλιξη φανερώνει περισσότερο ανάγκη διατήρησης παρουσίας στο προσκήνιο παρά ουσιαστική πολιτική θέση. Η υπερβολή στις διατυπώσεις και η αποθέωση χωρίς πραγματικό αντίκρισμα καταλήγουν να λειτουργούν ειρωνικά για την ίδια, αφού δείχνουν πόσο μακριά βρίσκεται από την ψύχραιμη θεσμική προσέγγιση των πραγμάτων.
Τελικά, το μόνο ξεκάθαρο μήνυμα είναι ο τρόπος με τον οποίο η Πλεύση Ελευθερίας μετατρέπει ακόμη και απλές πολιτικές πράξεις σε ευκαιρίες επικοινωνιακής εκμετάλλευσης. Όσο η Κωνσταντοπούλου επιμένει να δραματοποιεί τα πάντα γύρω της, τόσο αποκαλύπτεται η απόσταση μεταξύ πολιτικής ουσίας και θεατρικής ρητορικής.
