Εδώ και εβδομάδες η δημόσια συζήτηση μοιάζει κολλημένη σε ένα και μόνο θέμα: το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο σε αυτή τη χώρα, σαν να μην έχει σημασία ότι ο ίδιος υπήρξε πρωθυπουργός που, με τις επιλογές του, οδήγησε τη χώρα στο τρίτο μνημόνιο και στο χείλος του γκρεμού. Έπαιξε, έχασε, και στο τέλος πλήρωσαν οι πολίτες. Το να βλέπεις τώρα Φάμελλο, Χαρίτση και όλο το παλιό επιτελείο να συρρέουν για να τον ακούσουν, την ώρα που έχουν σκορπίσει σε «εκατό» κόμματα και βρίζονται μεταξύ τους, θυμίζει περισσότερο τσίρκο παρά πολιτική ζωή.
Και το ερώτημα είναι απλό: τι ακριβώς προσφέρουν όλα αυτά στους πολίτες; Γιατί πρέπει να μας αφορά ένα βιβλίο; Γιατί πρέπει τα media να το προβάλλουν με τέτοια εμμονή, λες και πρόκειται για το κλειδί της εθνικής σωτηρίας;
Την ίδια ώρα, οι πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία είναι τεράστιες: το μεταναστευτικό, η αστάθεια και οι πόλεμοι στη γειτονιά μας, η ακρίβεια. Μέσα σε αυτό το σύνθετο τοπίο η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες, να διαχειριστεί τα πολλαπλά μέτωπα και να διορθώσει τα λάθη και τις παραλείψεις που άφησαν πίσω τους ο Τσίπρας και άλλοι.
Και ας μην αναφερθούμε καν σε αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Η Αθήνα, μια πόλη που θα έπρεπε να αντικατοπτρίζει την εικόνα και την αξιοπρέπεια της χώρας, πλημμύρισε σαν τριτοκοσμική μεγαλούπολη. Εικόνες ντροπής στα πόδια της Ακρόπολης και ένας Δούκας που μοιάζει να μην έχει ούτε λύσεις, ούτε σχέδιο, ούτε επίγνωση του τι πραγματικά συμβαίνει στην πόλη του.
Η αλήθεια είναι απλή: η μεγάλη πλειοψηφία δεν ενδιαφέρεται ούτε για το βιβλίο του Τσίπρα ούτε για τον ίδιο. Όπως ακριβώς δεν ενδιαφέρεται για την πιθανή επιστροφή του Σαμαρά. Οι τέως πρωθυπουργοί έδειξαν όσα είχαν να δείξουν. Αν θέλουν να επανέλθουν, είναι δικαίωμά τους· όμως η επιστροφή πρέπει να συνοδεύεται από έργο και καθαρές προτάσεις. Ο πολίτης δεν χρειάζεται υπαινιγμούς, συνεννοήσεις πίσω από κλειστές πόρτες και διαρροές που συντηρούν μια τεχνητή πολιτική ένταση.
Αυτό το ατέρμονο «επιστρέφω, δεν επιστρέφω» κουράζει και δεν προσφέρει τίποτα. Και κυρίως δεν αφορά τον Έλληνα που ξυπνάει το πρωί για να πάει στη δουλειά του. Αυτός ζητά σοβαρότητα και λύσεις, όχι θόρυβο για βιβλία και προσωπικές φιλοδοξίες.
