Δεν θα καταλάβω ποτέ τον μέσο –νέο– τουρίστα ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ, που ενώ στις ευρωεκλογές του καλοκαιριού δεν τον κέρδισε ο Νίκος Ανδρουλάκης, τώρα ξαφνικά χωρίς να έχει αλλάξει ο τελευταίος πολιτική χάραξη, τον κερδίζει, τουλάχιστον όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, και φαίνεται να μετακινείται προς το «νεοεκλεγέντα πρόεδρο».
Μία καλή δικαιολογία θα μπορούσε να αποτελέσει η μετακόμιση της κοινοβουλευτικής ομάδας των πρασίνων στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην κυριολεξία εν μια νυκτί, αλλά και πάλι εμένα προσωπικά δεν με πείθει.
Το πολιτικό κέντρο στην Ελλάδα θυμίζει μια κρεμαστή γέφυρα που ταλαντεύεται συνεχώς υπό την πίεση ιδεολογικών ανέμων και κοινωνικών αλλαγών.
Οι περαστικοί διαβάτες της γέφυρας αυτής συχνά βρίσκονται σε αναζήτηση εκπροσώπησης, και παραδοσιακά είναι αυτοί που ανεβοκατεβάζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Κόσμος πάει κι έρχεται, κόμματα εμφανίζονται και εξαφανίζονται, εν μέσω ενός πολιτικού σκηνικού απόλυτης κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας και πολιτικής σταθερότητας με την υπογραφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, που κατάφερε και έπεισε ένα μεγάλο κομμάτι του κέντρου να τον ακολουθεί φανατικά, εξαιτίας της τεχνοκρατικής του συμπεριφοράς και της πολιτικής του νηφαλιότητας.
Ο Μητσοτάκης ακόμα και τώρα που τα νούμερα του ΠΑΣΟΚ ανεβαίνουν, εξακολουθεί και αποτελεί το πρώτο πρόσωπο που οι Έλληνες πολίτες εμπιστεύονται για την πρωθυπουργία και μάλιστα με σημαντική διαφορά από τον νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι ο μόνος που κατάφερε να ταρακουνήσει τα θεμέλια της κρεμαστής γέφυρας, τόσο πολύ, ώστε να την εγκαταλείψει ένα μεγάλο μέρος από τους περαστικούς διαβάτες της και να τον συνοδεύει πολιτικά πέντε και πλέον χρόνια.
