Χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους, ναι, και τι έγινε, είναι άραγε έτοιμη η κοινωνία να δεχθεί το μαχαίρι στο κόκαλο και να αποδεχθεί την άρση της μονιμότητας ή θα υποκύψει στην ακατάσχετη αιμορραγία που θα της προκαλέσει η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και οι απολύσεις που με βεβαιότητα θα προκύψουν;
Και θα προκύψουν με σιγουριά απολύσεις, γιατί ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι ότι στο Δημόσιο από τα παλιά τα χρόνια «τρυπώνεις», μέχρι που ήρθε ο κακός ΑΣΕΠ και γκρέμισε μερικώς τουλάχιστον το ελληνικό όνειρο, που καμία σχέση δεν έχει με το αμερικανικό, καθώς αυτόματα μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν εμπεριέχει τη μαγική λέξη αξιοκρατία.
Ποιος είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη βόλεψή του, όταν η αξιολόγηση μπορεί να τον στείλει σπίτι του, όταν η αξιολόγηση θα κρίνει την ακαταλληλότητά του να εργαστεί στον δημόσιο τομέα και να εξυπηρετήσει τους Έλληνες πολίτες που τον πληρώνουν εμμέσως πλην σαφώς από τους φόρους τους;
Με βεβαιότητα κανείς – εξάλλου δεν είναι λίγες οι φορές που τσουνάμια αντιδράσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων είχαν αφετηρία τους πιθανά νομοσχέδια που θα γιάτρευαν την πιο νοσηρή πλευρά του συστήματος του κρατικού μηχανισμού.
Κανείς δεν θέλει την αξιοκρατία, αλλά ταυτόχρονα όλοι αντιδρούν όταν γίνεται η στραβή στη βάρδια, όλοι είναι στα κάγκελα και με το δίκιο τους με τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής πολιτείας, αλλά στο ενδεχόμενο να είναι αυτοί τα κομμάτια του παζλ που τις συνθέτουν, ξεσηκώνονται γιατί αισθάνονται πως κινδυνεύουν τα κεκτημένα τους.
Αξιολόγηση και άρση μονιμότητας χθες, δεν μπορεί υπάλληλοι να κατακτούν θέσεις με γνώμονα γνωριμίες και κομματικούς σωλήνες, όταν δεν πληρούν τα στοιχειώδη έστω για να στελεχώσουν θέσεις απαιτήσεων.
Βαρύ το τίμημα, δεν λέω, αλλά καταπώς φαίνεται ακόμα βαρύτερος ο φόρος που πληρώνει η ελληνική κοινωνία από τα ρουσφέτια και τα βύσματα δεκαετιών.
Για να πούμε μια φορά τα πράγματα με το όνομά τους.
