Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά και ας σκεφθούμε γιατί οι φοιτητές στην Αμερική, απ’ ότι φαίνεται και σε κάποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπως στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Ρώμη και ενδεχομένως ποιος ξέρει αύριο που, εξεγείρονται κατά του Ισραήλ. Να σκεφθούμε μήπως γιατί ο ΟΗΕ «φρέναρε» την εξόντωση της Χαμάς και έδωσε έτσι το χρόνο στα φίλια κράτη να ενεργοποιήσουν το διεθνές δίκτυο προπαγάνδας που διαθέτουν;
Μήπως γιατί η παρατεταμένη κρίση στη Μέση Ανατολή έδωσε χώρο στον αντισημιτισμό να ανασυνταχθεί και στη συνέχεια εκμεταλλευόμενο τα φιλειρηνικά συναισθήματα των νέων να διεισδύσει στο φοιτητικό κίνημα αξιοποιώντας το αντιπολεμικό κλίμα που επικρατεί στα πανεπιστήμια της Δύσης; Προσέξτε, της Δύσης, γιατί οι εξεγέρσεις δεν είναι είδος πολυτελείας όπως είναι στη Ρωσία, στη Κίνα, στο Ιράν και μεταξύ άλλων αυταρχικών καθεστώτων.
Συνεπώς αυτό που συμβαίνει στην Αμερική ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο και πιθανόν προσεχώς να το δούμε να απλώνεται στην Ευρώπη κι εδώ. Κι αυτό γιατί η συλλογική μνήμη θυμάται τις εικόνες που μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα από τη Γάζα, αλλά όλοι έχουμε ξεχάσει ποιοι ξεκίνησαν τον πόλεμο, πόσοι αθώοι πλήρωσαν με τη ζωή τους το τρομοκρατικό χτύπημα στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, ενώ σχεδόν κανείς δεν μιλάει για την πυραυλική επίθεση που εξαπέλυσε το Ιράν κατά του Ισραήλ.
Εδώ χρειάζεται ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος να συναισθανθεί το βάρος των ευθυνών του έναντι της νέας γενιάς, γιατί πέραν αμφιβολίας με τη στάση του έναντι των τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν όντως εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα σε κάποιες περιπτώσεις, ουσιαστικά επί σειρά ετών δικαιολογούσε τις παλαιστινιακές οργανώσεις ενσωματώνοντας τις πρακτικές τους ως έκφραση ελευθερίας των καταπιεσμένων έναντι των καταπιεστών.
Το φοιτητικό κίνημα ήταν θέμα χρόνου να εκμαυλιστεί και στο όνομα ενός απροσδιόριστου ιδεολογικού πασιφισμού να γίνει το άλλοθι των τρομοκρατών της Χαμάς που χρησιμοποιούν τον αγώνα των Παλαιστινίων όχι απλά εναντίον του Ισραήλ, αλλά κυριολεκτικά ενάντια και σ’ αυτήν ακόμα την ύπαρξή του ως κράτος.
Σκεφθείτε όμως και κάτι ακόμη: Οι φοιτητικές διαδηλώσεις και οι καταλήψεις γίνονται με σκοπό να σταματήσει το Ισραήλ να βομβαρδίζει τα παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία όμως βρίσκονται κυριολεκτικά υπό την κατοχή των τρομοκρατών της Χαμάς, ή για να σταματήσει ο πόλεμος;
Προφανώς και για τα δύο, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση αυτό που ζητούν από το Ισραήλ δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνο. Η ειρήνη στην περιοχή ασφαλώς προϋποθέτει τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι αυτό αποτελεί κοινό στόχο με όσους ενεργούν για την επίτευξή του, εν προκειμένω τους ακραίους ισλαμιστές και όσους τους χρησιμοποιούν κατά της Δύσης και του ελεύθερου κόσμου.
Το πρόβλημα θα παραμείνει άλυτο εφόσον οι δημοκρατίες της Δύσης αντί να προσπαθούν να εμφανίζονται ως ενδιάμεσοι για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή δεν αποφασίσουν να δράσουν για την ειρήνη. Γιατί εάν δεν το κάνουν ο πόλεμος αργά ή γρήγορα θα μεταφερθεί στο εσωτερικό των δημοκρατικών χωρών με διάφορες μορφές και θα έχει στόχο την αποσταθεροποίηση.
Σύμφωνα με τον εκδότη της Ιταλικής εφημερίδας Il Giornale, Αλεσσάντρο Σαλούστι, στο τελευταίο του άρθρο σημείωνει ότι: όπως είναι ανόητο το να πολεμάς τον πλούτο αντί για τη φτώχεια, άλλο τόσο ανόητο είναι να διαμαρτύρεσαι στο Ισραήλ για αυτά που κάνει η Χαμάς. Αυτό δεν βοηθάει τον παλαιστινιακό λαό, που αν μπορούσε να μιλήσει ελεύθερα (όπως οι διαμαρτυρόμενοι φοιτητές των πανεπιστημίων της Δύσης), θα έλεγαν: Αγαπητοί Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι φοιτητές, ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση, αλλά τώρα ας αλλάξουμε σημαίες και πατρίδες: Ελάτε εσείς εδώ με τη Χαμάς να έρθουμε εμείς να ζήσουμε στην ελεύθερη Δύση.
