«Ο Τσίπρας θα τους αφήσει να σκοτωθούν και θα επιστρέψει για να αναλάβει και να οδηγήσει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ σε νίκη» επιμένουν εκείνοι που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη σιωπή του πρώην πρωθυπουργού ενώ το κόμμα του διαλύεται.
Επιμένουν σε ένα σενάριο που έχει ακουστεί κατά καιρούς και για άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά ποτέ δεν έχει επιβεβαιωθεί. Το αντίθετο μάλλον. Οι πολιτικοί που επέλεξαν να ιδιωτεύσουν εν τέλει οδηγήθηκαν στην ιστορική λήθη ως αντικείμενο για τους ιστορικούς του μέλλοντος που θα ξαναγράψουν την ιστορία.
Η διαφορά είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει ευθύνες σοβαρές. Που δεν κατάλαβε το 2019 ότι τότε ήταν η στιγμή να αποχωρήσει, βαριά λαβωμένος από τις εκλογικές ήττες, αλλά κυρίως τις στρατηγικές ήττες.
Που δεν κατάλαβε τις λάθος επιλογές καθ' οδόν για τις κάλπες του 2023. Όπου δεν διεκδίκησε την πρωθυπουργία, αλλά την ανατροπή Μητσοτάκη. Που δεν κατέθεσε εναλλακτική πρόταση, αλλά έντυσε σε μαύρο την πολιτική συζήτηση.
Έχει ευθύνες ακόμα και για την εγωιστική παραίτηση που άνοιξε τον δρόμο για το μπάχαλο που ακολούθησε: μια παραίτηση που δεν ήταν ανάληψη ευθυνών, αλλά παιδιάστικη αντίδραση απέναντι σε εκείνους που τον έκριναν. «Δεν σας κάνω, κόφτε τον λαιμό σας» θα μπορούσε να είχε πει.
Οι ευθύνες του ανθρώπου που καβάλησε το κύμα της αγανάκτησης και έγινε πρωθυπουργός λόγω συγκυρίας και όχι πολιτικής πρότασης, πολλές.
Σε αυτές και οι αλλαγές στο καταστατικό. Παρασύρθηκε από τη δημοφιλία του και επέβαλε την εκλογή από τη βάση. Αλλά δεν τόλμησε να αλλάξει συνολικά τις προβλέψεις ώστε ο εκλεγμένος από τη βάση να είναι και το αφεντικό. Δημιούργησε δηλαδή ένα κόμμα-Φρανκενστάιν. Πού, αλήθεια, ακούστηκε κόμμα της Αριστεράς με διαδικασίες αστικού κόμματος; Πουθενά.
Για να φτάσουμε μέσω των διαδοχικών λαθών στην περίπτωση Κασσελάκη. Επιμένουν κάποιοι ότι δεν ήταν πρωτοβουλία του. Δεν ήταν επί της ουσίας αντίθετος, αλλά δεν τον επέλεξε εκείνος. Τον αγκάλιασε όμως στην πορεία ως το πρόσωπο που θα τιμωρούσε όσους βασάνισαν τον ίδιο, τον στήριξε έμμεσα για να τα αλλάξει όλα μιας και δεν είχε κομματικές εξαρτήσεις και αριστερές αναφορές. Με σκοπό τι όμως; Ουδείς μπορεί να το πει.
Εκείνο που μένει σήμερα είναι ένας Αλέξης Τσίπρας μικρός και αδύναμος. Ένας πρώην πρωθυπουργός που απώλεσε το δικαίωμα παρέμβασης ακόμα και στο κόμμα που εκείνος ανέδειξε.
Δεν μιλά σήμερα όχι γιατί η σιωπή είναι χρυσός, αλλά διότι η φωνή του δεν ακούγεται.
Ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται ο μοιραίος για ένα κόμμα που ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ένα κόμμα που δεν αντελήφθη πως άλλο οι πολιτικές που πρεσβεύει και άλλο οι ανάγκες της κοινωνίας. Ένα κόμμα που πνίγηκε μέσα στις δικές του αντιφάσεις.
Διότι ο πρόεδρος κρύφτηκε πίσω από το «στην Αριστερά οι ευθύνες είναι συλλογικές» την ώρα που εκείνος επιθυμούσε να είναι αφεντικό.
