Τώρα πώς γίνεται ένα μείζον θέμα πανευρωπαϊκό, για να μην πω παγκόσμιο και χαρακτηριστώ υπερβολική, εμείς εδώ να το κάνουμε καραγκιόζ μπερντέ, μένει να το σκεφτούμε κι αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να δεχτούμε ότι μέχρι εκεί φτάνουν οι ικανότητές μας και να πάμε παρακάτω.
Θα μου πεις πόσο παρακάτω από εκεί που βρεθήκαμε χθες, συγκλονισμένοι από τον νέο Τιτανικό, άφωνοι οι περισσότεροι ενώπιον αυτής της ασύλληπτης τραγωδίας – πλην όσων κάτι τέτοιες ώρες βρίσκουν φωνή και μια ντουντούκα για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους σπεύδοντες να βάλουν τα καρφιά σε φέρετρα, πιστοί στον ρόλο της μοιρολογίστρας που θρηνεί πιότερο κι από τους συγγενείς.
Ρόλος είναι και τον έχουν προβάρει καλά, ξέρουν πού και πότε θα πάνε, τι και πώς θα το πουν, διεκδικούν μόνοι εκείνοι το δικαίωμα στον κοπετό, στην οργή, στην καταγγελία σύμπασας της υπόλοιπης ανθρωπότητας που δεν βλέπει αυτό που βλέπουν με κλειστά τα μάτια.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, τα ψεύτικα δάκρυα είναι πλούτος και προίκα για μια θέση στην πολιτική σκηνή που μπορεί να σηκώσει στο σανίδι της τους πάντες, κυρίως όσους με ελαφρότητα αναδεύουν ετερόκλητα υλικά την ίδια στιγμή που προσπαθούν να σε πείσουν ότι κρατούν στα χέρια τους ένα εντελβάις.
