Η πατρίδα μας έχει περάσει τα πάνδεινα εξαιτίας του λαϊκισμού. Μεταπολιτευτικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου, συνεπικουρούμενος από πολλά στελέχη του, έδωσε το σύνθημα για την ποιοτική αλλοίωση του πολιτικού λόγου, έχοντας μάλιστα αρχικά απέναντί του τον πολύ μετρημένο Γεώργιο Ράλλη, ο οποίος προσπάθησε μάταια να επαναφέρει την ευπρέπεια στο πολιτικό σκηνικό. Οι αλαλαγμοί στο Σύνταγμα και αλλού περί «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τα «έξω οι βάσεις» δεν είχαν φυσικά διάρκεια μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ.
Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
Ο πραγματισμός μπορεί μεν να έκανε την εμφάνισή του στην πορεία, αλλά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν σταμάτησαν, αλλά αντίθετα κλιμάκωσαν τη λαϊκιστική ρητορική τους, με την επίδραση του Κώστα Λαλιώτη να είναι καταλυτική. Αργότερα μάλιστα, συγκεκριμένα το 2003, ο «εγκέφαλος» κατά πολλούς του ΠΑΣΟΚ καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμηση με αφορμή ισχυρισμούς του κατά στελεχών της Νέας Δημοκρατίας για το Κτηματολόγιο. Αλλά το ΠΑΣΟΚ είχε στήσει ολόκληρο σύστημα (το οποίο αργότερα στράφηκε και εναντίον της ηγεσίας του). Η εφημερίδα «Αυριανή» ήταν πάντα εκεί, σπιλώνοντας αμέτρητο κόσμο και κάνοντας τη βρομοδουλειά για τη Χαριλάου Τρικούπη...
Το «πράσινο» μιντιακό σύστημα
Στις εκλογές του 1985, το «πράσινο» μιντιακό σύστημα του ΠΑΣΟΚ αποπειράθηκε να σπιλώσει με τρισάθλιο τρόπο και δη προεκλογικά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος από το τηλεοπτικό Κανάλι 29, συνέχισαν επί μακρόν να υβρίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους του κόμματός της Χαριλάου Τρικούπη. Πολλοί είναι ακόμα εκείνοι που θυμούνται την κάμερα στις λαϊκές με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Βασίλη Μπουγιουκλάκη («Κάμερα Αλήθεια»). Ολα αυτά δημιουργούσαν ένα ιδιαιτέρως κακό κλίμα, με συνέπεια τα «πράσινα» και τα «γαλάζια» καφενεία...
Φυσικά, κάποια πράγματα άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου. Αλλά, ακόμα και επί «εκσυγχρονισμού», ο όρος «Δεξιά» χρησιμοποιείτο με υποτιμητικό τρόπο, σε μια διαρκή απόπειρα δημιουργίας αρνητικών αντανακλαστικών. Η προσπάθεια αυτή ήταν ανεπιτυχής, αλλά άφησε πίσω της βαθιές «ουλές», καθώς κάποιοι μπολιάστηκαν με «εχθροπάθεια» (ένας ύστερος πασοκικός όρος).
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή
Και ήρθαν εδώ ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, κοπιάροντας τον Ανδρέα Παπανδρέου, να δημιουργήσουν με αφορμή την οικονομική κρίση και την επιβολή του –αβάστακτου– πρώτου μνημονίου επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου μια κατάσταση καθ’ όλα ακραία, στην οποία συνέβαλε και το φαινόμενο (ελέω λαϊκισμού) της εμφάνισης στην πολιτική ζωή των ναζιστών της Χρυσής Αυγής.
Η πάνω και η κάτω πλατεία πρωταγωνίστησαν –σε αρμονική συνύπαρξη– σε ένα ρεσιτάλ εξαιρετικά ακραίων υπερβολών, στο πλαίσιο των «αγανακτισμένων» που πλημμύριζαν το Σύνταγμα. Τα παραπάνω συνοδεύονταν δυστυχώς και από βιαιότητες. Και ήρθαν και στην πολιτική μας ζωή οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Πάνου Καμμένου, με ρητορική «ό,τι να ’ναι» και τεμαχίζοντας –προσωρινά– τη συντηρητική ψήφο, καθώς υποβοηθήθηκαν από τα «Ζάππεια» και το αντιμνημονιακό κλίμα.
Και ήρθαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, οι «δεσμεύσεις» περί κατάργησης του μνημονίου «με ένα νόμο και ένα άρθρο», τα απίστευτα «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν», η περίοδος του Γιάνη Βαρουφάκη το πρώτο εξάμηνο του 2015 και το τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα. Τα περί «αυταπατών», που ακούσαμε αργότερα, δεν διαγράφουν τα αποτελέσματα του λαϊκισμού: κακή διαχείριση που έφερε καταστροφές και τραγωδίες, ένα νέο σκληρότερο μνημόνιο, τεράστια αύξηση του δημόσιου χρέους, δέσμευση της περιουσίας του κράτους για τα επόμενα εκατό χρόνια και επιτροπεία για μεγάλο χρονικό διάστημα, άνοιγμα των συνόρων και καταρράκωση της διεθνούς εικόνας της χώρας μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ «κούμπωσαν» ιδανικά, ωσότου τουλάχιστον το κόμμα του Πάνου Καμμένου να εξαϋλωθεί στην κάλπη. Οι «υπερπατριώτες» ΑΝΕΛ δεν έριξαν –με τη δικαιολογία της εξόδου από τα μνημόνια– την κυβέρνηση ενόψει της υπογραφής της Συνθήκης των Πρεσπών και το πλήρωσαν με την εξαφάνισή τους. Η παραίτηση Καμμένου ήρθε ετεροχρονισμένα, με σωρεία στελεχών του κόμματός του να εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ακραία και αδίστακτη ρητορική
Σήμερα, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη εκ νέου με ένα νέο κύμα λαϊκισμού και από τα δεξιά και από τα αριστερά. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πλέον ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθίσταται με τη λαϊκιστική ρητορική του συνεχιστής του Αλέξη Τσίπρα. «Ο πράσινος ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νέα πραγματικότητα», είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης.
Ενας εθνικιστικού χαρακτήρα λαϊκισμός πλήττει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ο πρωθυπουργός μίλησε σωστά για «πατριώτες της φακής». Εδώ πρωταγωνιστούν αντινατοϊκοί «υπερπατριώτες» (η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου) και σε μια τουλάχιστον περίπτωση υπό την επιρροή παραθρησκευτικών οργανώσεων (η Νίκη του Δημήτρη Νατσιού). Είτε δεν ψηφίζουν στη Βουλή τις εξοπλιστικές δαπάνες είτε δεν κρύβουν την αδυναμία τους για τον Βλαντιμίρ Πούτιν είτε δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τη Μαρίν Λεπέν (η Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου).
Επενδύουν σε χαμηλά ένστικτα
Συνεπικουρούμενα από τη συντηρητική στροφή στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, τα κόμματα αυτά επενδύουν σε χαμηλά ένστικτα. Χωρίς να είναι σε θέση να «διαβάσουν» το εγχώριο ή το διεθνές περιβάλλον και ενθαρρυμένοι από την εκλογή στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, «ανακαλύπτουν» παντού woke πολιτικές και συνεχίζουν να βυσσοδομούν έναντι μιας κυβέρνησης που έφερε στην πατρίδα τη σταθερότητα και την ανάπτυξη.
Στα αριστερά, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου συνεχίζει να υψώνει τους τόνους σε λαϊκίστικο μοτίβο. Απορίας άξιον: η αρχηγός της δεν έμαθε από το παρελθόν; Τα πολιτικά «δολώματα» είναι εκεί, αλλά ο λαός έχει πλέον γνώση...
