Ο Αύγουστος ως ο κατ’ εξοχήν μήνας διακοπών είναι συγχρόνως ο μήνας που προσφέρεται για τον σχεδιασμό πολιτικών στρατηγικών και λήψης αποφάσεων που εν πολλοίς δρομολογoλογούνται από την μεταβλητότητα των μεταβλητών.
του Χάρη Παυλίδη
Το άθροισμα των συσχετισμένων μεταβλητών που στην προκειμένη περίπτωση έχει σε μεγάλο βαθμό σχέση με τις διακυμάνσεις της θερμοκρασίας, αλλά και με τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στο πολιτικό μικροκλίμα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι βέβαιο αν προηγείται η καύση της πανίδας και της χλωρίδας, ή η καύση ορισμένων εγκεφάλων που είθισται να εργαλειοποιούν τις φωτιές. Είναι, όμως, βέβαιο ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που περιμένουν το ραντεβού με τις φωτιές του Αυγούστου ώστε αφενός να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους και αφετέρου να πυροδοτήσουν τα εύφλεκτα υλικά της προπαγάνδας τους.
Σε κάθε περίπτωση στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα δεν είναι ο Μάρτιος ο μήνας που θα πρέπει να φοβόμαστε τις Ειδούς, αλλά ο Αύγουστος που κάθε χρόνο (λες και το έχουν τάμα) δολοφονείται η Ελλάδα. Κάποιοι χαίρονται γι αυτό και ορισμένοι δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, ακόμα και όταν προσπαθούν να φορέσουν στα πρόσωπά τους την οδύνη και τον πόνο.
Απ’ τη μια συμπάσχουν με τους πυρόπληκτους (προέχει η ασφάλεια των πολιτών κλπ) ώστε να αποφύγουν κάθε σύμπτωση και ομοιότητα με εκείνους που τρίβουν τα χέρια τους, ενώ απ’ την άλλη αφήνουν μια αδιόρατη απειλή να αιωρείται του τύπου: «θα τα πούμε στην ώρα τους». Ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι θα πουν, αλλά σημασία έχει η αιώρηση του τοξικού πολιτικού νέφους σε συνδυασμό με τα επικίνδυνα σωματίδια λόγω της φωτιάς.
Σ’ αυτό το σκηνικό τρόμου που είτε από αμέλεια είτε από δόλο στήνεται κάθε χρόνο τον Αύγουστο, οι πρωταγωνιστές είναι τα κοράκια, οι καιροσκόποι, οι παρηγορήτρες πολιτικοί και οι… συμπτώσεις. Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ κάτι διαφορετικό από το γεγονός ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατον το κράτος όσο και προετοιμασμένο είναι να ενεργεί ταυτόχρονα σε 120 πύρινα μέτωπα. Και όμως το γεγονός ότι οι εκκενώσεις λειτούργησαν υποδειγματικά περνάει ως αυτονόητο.
Ωστόσο κάθε άλλο παρά είναι αυτονόητο να φλέγεται κυριολεκτικά η χώρα και να μην υπάρχουν απώλειες ανθρώπινων ζωών. Αυτό δεν οφείλεται σε σύμπτωση αφού «ουδέν τυφλόν», και η εξήγηση είναι ότι δεν υπήρξε ολιγωρία και ως εκ τούτου «ουδέν ατέκμαρτον». Σε απλά ελληνικά για όλα υπάρχει εξήγηση και τίποτα δεν γίνεται χωρίς αιτία. Μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν επικαιροποιεί τη ρήση του Βολταίρου για τις συμπτώσεις ότι είναι το «γνωστό αποτέλεσμα… αγνώστων αιτιών».
Τουλάχιστον η κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη αντιμετωπίζει τις… συμπτώσεις με σχέδιο και πάντα με τον οφειλόμενο σεβασμό στις ανθρώπινες ζωές, κάτι που δεν συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν. Προφανώς ενοχλούνται από τη διάσωση των πολιτών, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έδιναν περισσότερη σημασία στο γεγονός αντί να μιλάνε για ολιγωρία. Ποια ολιγωρία και ποιοι μιλάνε για ολιγωρία; Πόσο θράσος αντέχει η νοημοσύνη του μέσου Έλληνα ώστε να μην αντιλαμβάνεται τους απώτερους στόχους των ανεύθυνων που μιλάνε για ευθύνες;
Στη Γαλλία, είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας Νικολά Σαμφόρ, αφήνουν ήσυχο αυτόν που άναψε τη φωτιά και κυνηγούν αυτόν που σήμανε συναγερμό. Στην Ελλάδα κάνουν κάτι περισσότερο: Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά, οι συνήθεις «εμπρηστές» της πολιτικής σταθερότητας και της κοινωνικής ηρεμίας, είναι οι ίδιοι που έχουν συνδέσει το δημόσιο αξίωμά τους με θανάτους. Σε μια μάλιστα φωτιά και όχι σε 120 που κατακαίνε σε συνθήκες πρωτοφανούς καύσωνα την Ελλάδα.
Αυτοί μιλάνε γιατί το τελευταίο πράγμα που ξεχνά η μνήμη είναι οι ενοχές!
