Κάνε κι εσύ ένα Κίνημα, μπορείς. Ίσως θα ήταν ένας κατάλληλος τίτλος για τα όσα βιώνουμε αυτήν την περίοδο όπου στην πολιτική σκηνή επιχειρείται να διαμορφωθεί ένα δήθεν αντισυστημικό κλίμα, το οποίο για να... καρποφορήσει χρειάζεται και την ανάλογη ατμόσφαιρα «οργής».
Από δεξιά –της ΝΔ– και από αριστερά όλοι μιλούν για... Κινήματα, αν και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι την αρχή την έκανε ο Στέφανος Κασσελάκης. Πρωτεργάτης, φυσικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφού το Κ στο ΠΑΣΟΚ σημαίνει Κίνημα και όχι κόμμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στα χρόνια που πέρασαν.
Τα Κινήματα έχουν γίνει κάτι σαν μόδα. Υπάρχει εξήγηση. Διαμορφώνοντας μια συνθήκη που να οδηγεί τους πολίτες στο να γυρνούν την πλάτη στα κόμματα, η εμφάνιση πολιτικών σχηματισμών με τη μορφή Κινήματος δίνει ένα άλλοθι ακόμη και στις περιπτώσεις που οι επικεφαλής τους ανήκουν στο πολιτικό σύστημα και έχουν βρεθεί σε ορισμένες περιπτώσεις να φτάσουν και στη θέση του πρωθυπουργού.
Με την αναφορά σε Κίνημα ξεπλένονται πολλά από τη μία πλευρά και από την άλλη δίνεται η ευκαιρία να δηλώσει ο καθένας ότι εκπροσωπεί τον λαό. Καλύτερα μάλλον ότι εκπροσωπεί την αγανάκτηση και την... οργή των πολιτών κατά του συστήματος. Μια αγανάκτηση και οργή που, επειδή δεν προκύπτουν, στο τέλος επιχειρούν να τη δημιουργήσουν οι θιασώτες των Κινημάτων.
Αυτήν τη λογική εξυπηρετεί και η αποδόμηση των θεσμών, ειδικά του Κοινοβουλίου και της Δικαιοσύνης, αυτή τη λογική εξυπηρετεί και το λεγόμενο... χάος ή αυτή του να φύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και βλέπουμε.
Διοικούνται όμως οι χώρες με τα Κινήματα; Μπορεί η αντισυστημικότητα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα να διαμορφώσει συνθήκες εξωτερικής πολιτικής και άμυνας παρακάμπτοντας ιδεοληψίες, όπως για παράδειγμα ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα; Να αντιμετωπίσει το υδροκέφαλο κράτος και τη λερναία ύδρα της διαφθοράς; Μπορούν άραγε τα Κινήματα να αντιμετωπίσουν το έγκλημα, ειδικά τις εγκληματικές οργανώσεις;
Η απάντηση είναι όχι. Αρέσει δεν αρέσει, για να κυβερνηθεί μια χώρα θέλει συγκροτημένο σχέδιο και όχι κινηματικής λογικής συνθηματολογία που συνήθως βασίζεται σε ακραία γεγονότα όπως το 2011 με τα περί μνημονίου και αντιμνημονίου λόγω οικονομικής κρίσης ή όπως αυτό της τραγωδίας στα Τέμπη.
Καλώς ή κακώς, καλώς κατά τη γνώμη μας, οι χώρες για να κυβερνηθούν χρειάζονται ασφάλεια και σταθερότητα και κυρίως ηγεσίες που να μπορούν να λάβουν άμεσα αποφάσεις και όχι μέσα από συζητήσεις που θα ξεκινούν από το πρόβλημα και θα καταλήγουν στο να δημιουργούν νέα, ίσως και μεγαλύτερα, προβλήματα.
Με απλά λόγια, ο μεσσιανισμός των Κινημάτων έχει χαθεί προ πολλού μαζί με τις αυταπάτες όσων επιχείρησαν να χτυπήσουν νταούλια για να χορέψουν οι αγορές και άλλα πολλά. Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό και οικονομικό περιβάλλον απαιτούνται δράσεις και όχι καταγγελτικός λόγος και διχαστική ρητορική.
Είναι βέβαιο ότι η «σιωπηρή πλειοψηφία» επιδιώκει τη σταθερότητα και γυρνά την πλάτη σε κινηματικές λογικές και τακτικές. Όπως είναι βέβαιο ότι κρίνει πάντα με γνώμονα την ανάταξη της χώρας και όχι τις προσωπικές βλέψεις του καθενός υποψήφιου μεσσία...
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
