Το νέο αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα εμφανίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη έτοιμο να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας από την πρώτη Κυριακή των εκλογών, αυτή της 21ης Μαΐου, εάν η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτο κόμμα έστω και με μικρή διαφορά, βάζοντας μέσα και τη συνωμοσιολογική θεωρία για βουλευτές άλλων κομμάτων που θα συνδράμουν είτε με εκβιασμούς είτε με εξαγορές.
Πρόκειται για ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει από την πρώτη στιγμή αποσαφηνίσει τις προθέσεις του, έχει μιλήσει για την ανάγκη αυτοδύναμης κυβέρνησης και έχει παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ανάταξης της χώρας.
Γιατί όμως τα λέει τώρα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας; Διότι 14 ημέρες πριν τις εκλογές παίζει τα ρέστα του και χρησιμοποιεί κάθε μέσο και τακτική. Στο πλαίσιο αυτό υιοθετεί και τις πρακτικές που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν απολυταρχικά καθεστώτα και ηγέτες τύπου Τραμπ και Πούτιν εφαρμόζοντας στην ελληνική πολιτική σκηνή την τακτική του whataboutism.
Πρόκειται για την τακτική προπαγάνδας, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την απόδοση στον αντίπαλο (πολιτικό κυρίως) τα αρνητικά στοιχεία που επιρρίπτονται σε κάποιον. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας, που παρακαλάει τα υπόλοιπα κόμματα να συμπράξουν για να γίνει πρωθυπουργός, θέλει να εμφανίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι και αυτός θα συμπράξει ακόμη και με ακροδεξιά στοιχεία για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Όπως χαρακτηριστικά μάλιστα υποστηρίζει ο Αλέξης Τσίπρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προχωρήσει σε τέτοιες κινήσεις διότι «γνωρίζει πως στις δεύτερες κάλπες θα ηττηθεί».
Επί της ουσίας επιχειρεί να επιστρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη το επιχείρημα ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αν του βγαίνουν τα κουκιά, θα σχηματίσει ακόμη και κυβέρνηση «ηττημένων».
Η τακτική του Whataboutism
Η τακτική αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από την Σοβιετική Ένωση για να απαντηθούν οι κατηγορίες για τις πολιτικές που εφάρμοζε η ηγεσία της και την καταπίεση των πολιτών. Ήταν τότε που η Σοβιετική Ένωση κατηγορούσε τις ΗΠΑ με αναφορές του στυλ «και εσείς βασανίζατε τους μαύρους».
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει προσαρμόσει αυτή την τακτική σε όλες τις πολιτικές τους κινήσεις. Ακόμη και στην εισβολή στην Ουκρανία όπου μεταξύ άλλων υποστήριξε (και υποστηρίζει) πως φταίνε η Δύση, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για την απόφαση που έλαβε.
Αυτός όμως που απογείωσε τη συγκεκριμένη τακτική ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ. Σε σημείο μάλιστα που, παρότι ο συγκεκριμένος όρος να βρίσκεται στα… λεξικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, να ταυτίζεται με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ.
Για οτιδήποτε έχει κατηγορηθεί ο Ντόναλντ Τράμπ το έχει επιστρέψει στους πολιτικούς του αντιπάλους με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Ακόμη και το Qanon πάνω σε αυτή τη λογική είχε στηθεί. Όταν κάποιος κατηγορούσε π.χ τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ για τις σχέσεις με πρωταγωνίστριες ταινιών πορνό, το Qanon κατηγορούσε τους δημοκρατικούς ως παιδεραστές.
Ή όταν ετίθετο θέμα αναφορικά με τις σχέσεις του με τον Πούτιν και την Ρωσία ο ίδιος κατηγορούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους ως προδότες και έβγαζε μπροστά πατριωτικά συνθήματα υποστηρίζοντας ακραίες ομάδες που δρουν εντός των ΗΠΑ.
Με απλά λόγια με αυτή την τακτική ο… θύτης (με την έννοια την πολιτική) αντιστρέφει την κατηγορία, υψώνει το δάχτυλο και δείχνει τον αντίπαλό του στον οποίο επιρρίπτει ευθύνες για τους ίδιους ή παραπλήσιους λόγους.
Η διαρκής, κυκλική, επανάληψη της κατηγορίας παρασύρει τον πολιτικό αντίπαλο σε απάντηση και δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο που επεκτείνεται. Παράδειγμα: Οι αναφορές Τσίπρα στη... δεξιά, την αποστασία, τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλα σχετικά.
Ο Αλέξης Τσίπρας αντιγράφει και δεν είναι η πρώτη φορά τόσο τον Ντόναλντ Τράμπ όσο και τον Βλαντιμιρ Πούτιν
